Net is verschenen het wetenschappelijke Tijdschrift voor Taalbeheersing van april 2012 met daarin een recensie van mij van het boek Functioneel en strategisch schrijven. Dat is een handboek, en zulke boeken bespreek ik vaak hier, op het weblog, in plaats van in een wetenschappelijk tijdschrift. Dat had ik met dit boek niet gedaan, om het niet dubbelop te doen. Dus nu nog even wat erover.

Als je dit weblog al langer volgt, weet je dat ik meestal niet zo heel erg enthousiast ben over wat er op mijn eigen vakgebied verschijnt aan handboeken voor zakelijk schrijven. Ik vind dat die boeken elkaar nogal veel overschrijven, dat er dus zelden wat nieuws onder de zon is, en vaak vind ik ze ook erg ver af staan van de praktijk zoals ik die ken uit de organisaties waarvoor ik werk. Ik liet er net eens even mijn gedachten over gaan, en eigenlijk vond ik maar één boek de afgelopen tijd goed en vernieuwend: Rapportbestrijding!

Over Functioneel en strategisch schrijven ben ik ook heel kritisch. De intentie is goed: schrijven leer je door het veel te doen. Maar er zit een probleem in dat met doelgroepen en genres te maken heeft, dat ga ik hier verder niet uitleggen (doe ik in het tijdschrift wel) en verder vind ik het voorbeeldmateriaal eenzijdig (alles gaat over ouderschap en opvoeding) én leunt het boek sterk op een ander.

Daar wou ik het voor hier maar bij laten.

Is dat nou  nodig, steeds zo kritisch zijn? Ik vind van wel. Ik hoop dat ik enig recht van spreken heb, omdat ik zelf door dit weblog en mijn andere vak- en straks hopelijk ook weer wetenschappelijke publicaties zelf mijn best doe om de schrijfadvisering naar een hoger plan te trekken. Die professionalisering is broodnodig namelijk.