↓
 

Louise Cornelis

Tekst & Communicatie

  • Home |
  • Lezergericht schrijven |
  • Over Louise Cornelis |
  • Contact |
  • Weblog Tekst & Communicatie

Maandelijkse archieven: april 2018

Koppen kleuren

Louise Cornelis Geplaatst op 30 april 2018 door LHcornelis30 april 2018  

In mijn trainingen doe ik regelmatig een oefening gericht op het formuleren van inhoudelijke titels en koppen. Dat doe ik dan aan de hand van korte nieuwsberichtjes die ik van nos.nl pluk. Kop weghalen, opdracht: bedenk er maar één.

Eén van de doelen van de oefening is in te zien dat je met een kop wel moet kleuren. Door het formuleren van een kop ga je met de billen bloot – elke uitspraak is een keuze. Zelfs zo neutraal mogelijk zijn is een kleur, een bepaalde invalshoek.

Maar je kunt veel verder gaan: maak maar een kop voor een roddelblad. Of bijvoorbeeld zoals laatst, bij een bericht over het opruimen van de binnenstad van Eindhoven na de festiviteiten rond het landskampioenschap van PSV: schrijf maar een kop voor een Eindhovense (zoiets) en voor een Amsterdamse krant.

Afgelopen zaterdag had ik het idee dat de eindredacteur van nos.nl bij  me in een training zat, zo’n mooie illustratie van het idee dat koppen kleuren. Op de homepage stond tegen een uur of 2:

Westra geeft doping toeIk had er al wat over gehoord en dacht: ‘nou, doping… dat is een behoorlijk gekleurde interpretatie’. Ik klik erop en zie op de eigen pagina staan:

Westra geeft cortisonen toeAh, kijk, dat is dichter bij de feiten. Voor wie het na wil lezen: hier is het bericht. 

Even later was de homepage aangepast en stond daar ook ‘gebruik cortisonen’. De eindredacteur was er kennelijk achter gekomen dat ‘doping’ wat al te sensatiezuchtig was, en was bezig met aanpassen. 

Geplaatst in Opvallend, schrijftips | Geef een reactie

Lied over schrijven

Louise Cornelis Geplaatst op 26 april 2018 door LHcornelis24 april 2018  

Onder de naam Vreemde Kostgangers maken Henny Vrienten, George Kooymans en Boudewijn de Groot al een tijdje samen muziek. Vorige week zag ik ze live in het Nieuwe Luxor en inmiddels hebben we ook hun meest recente CD in huis, Nachtwerk. Daarop staat een nummer dat me vorige week live al sterk opviel vanwege de tekst, van Boudewijn de Groot: ‘Schrijven’. 

Strekking is dat de schrijver steeds gestoord wordt door zijn geliefde bij het schrijven, en haar dan wegstuurt. Want nee, geen zin in sex – aan het schrijven. Als ze aanbiedt om te helpen, zegt de schrijver dat ze daartoe het beste een weekje weg kan gaan. Tegen de tijd dat de schrijfklus af is, vertrekt ze definitief.

Het gaat in het nummer om een liedjesschrijver, het is vast deels autobiografisch; tijdens het concert ging het over De Groots scheiding. Desalniettemin schetst het een bekend beeld van alle schrijven, als de eenzame worsteling.

Ik vind de tekst knap en grappig, maar ik weet ook wel: dit is slechts één beeld van schrijven. Het kan ook heel anders. Schrijven in organisaties is juist níet alleen, anderen kunnen wel degelijk helpen, er zijn ook literaire schrijvers die het als 9-to-5-job aanpakken, en wees niet te bang voor verstoringen – echt goede ideeën komen heus wel weer terug!

 

Geplaatst in Opvallend, schrijftips | Geef een reactie

Hoe zou ik het verkeerd kunnen hebben?

Louise Cornelis Geplaatst op 23 april 2018 door LHcornelis23 april 2018  

In mijn vorige post had ik het over de inspiratie die Magness en Stulberg me geven en ik beloofde daar een resultaat van. Komt-ie.

Een blogpost van Peak Performance zette me eind maart aan het denken. Het ging om deze vraag, naar aanleiding van zelf-benoemde pseudo-experts:

If when you ask someone, “How might you be wrong?” and they answer in brevity or that they can’t possibly be wrong, best not to listen to them. A good and rigorous thinker gets equally excited about answering the “how might you be wrong?” question as they do about explaining their original premise. 

Als enthousiast pleitbezorger van en expert in het piramidebezorger als manier om teksten in de zakelijke dienstverlening te structureren, how might I be wrong? Die vraag prikkelde me inderdaad wel. 

Mijn eerste mogelijke ‘wrong’-zijn zit al in de formulering van hierboven: ik perk het domein van mijn expertise in tot de zakelijke dienstverlening. Nog iets preciezer: het piramideprincipe is ontworpen voor rapporten en presentaties als eindproducten in directieve management consulting die zich op onderzoeksresultaten baseert (‘U moet Z doen, omdat uit de data blijkt dat A en B.’) en voor die tak van sport leent het zich het beste. Hoe verder een genre daarvan afwijkt, des te gereserveerder is mijn enthousiasme, zal ik maar zeggen. 

Ten tweede ben ik er hoe langer hoe meer van overtuigd geraakt, en benadruk ik in mijn werk ook steeds meer, dat het piramideprincipe een bepaalde manier van denken is, meer dan van schrijven, al zitten die twee dingen dicht tegen elkaar aan. Ik weet een boel andere manieren om een tekst goed te structureren, maar in de dik 20 jaar dat ik nu met het piramideprincipe werk, ben ik nog nooit iets tegengekomen dat het kan overtroffen in een bepaalde vorm van denkwerk.

Dat denkwerk betreft enerzijds de inhoud: het gaat om lezergericht én logisch denken tegelijkertijd. En het gaat ook om de werkwijze: je kunt met het piramideprincipe in je eentje structureren, maar ook samen, omdat het tussenresultaten van het denkwerk zichtbaar maakt.  

Het piramideprincipe is dus een instrument voor logisch en lezergericht denkwerk. Daarin is het ongeëvenaard. Net zoals een hamer een ongeëvenaard instrument is om een spijker in een plank te slaan. Maar je moet wel goed slaan om die spijker erin te jassen. En dan nog kan de spijker er eigenlijk helemaal niet in moeten. Misschien is er zelfs helemaal geen spijker nodig. Dan kan de hamer nog zo goed zijn, toch is het eindresultaat dat niet. Of: als je op een andere manier de spijker in de plank kan krijgen, zonder hamer dus – ook goed.

Ik bedoel: het piramideprincipe kan tot goede teksten leiden, maar het vergt een bekwame hanteerder om tot een goed resultaat te komen, het kan ook misgaan en er zijn ook andere manieren.

Het piramideprincipe is géén noodzakelijke noch een voldoende voorwaarde voor goed schrijven. Het is echt alleen maar een hulpmiddel. Wel een heel goed hulpmiddel, daar blijf ik bij. 

Dus: het piramideprincipe als instrument, niet als wet, regel of dogma. Je leert bij mij dus niet schrijven volgens het piramideprincipe, maar met behulp van. Klein verschil, maar hopelijk drukt het voldoende uit how I might be wrong.

Eén andere valkuil wil ik nog noemen: ik had het hierboven over dat ‘samen structureren’, welnu, ik ben me er wel van bewust dat samen een structuur maken niet alleen maar edel gezamenlijk denkwerk betreft. Er spelen daar ook interactie- en machts-factoren een rol. Mede daarom is geen enkele piramide ooit perfect en altijd situationeel. Het is bovendien altijd óók een onderhandelingsresultaat. De resulterende tekst trouwens ook.

Maar als iemand ondertussen iets weet waarddoor je nóg beter logisch en lezergericht kunt denken, dan hoor ik dat ontzettend graag!

 

Geplaatst in schrijftips | Geef een reactie

Piekschrijven (2)

Louise Cornelis Geplaatst op 17 april 2018 door LHcornelis17 april 2018  

Afgelopen zomer besprak ik hier enthousiast het boek Peak Performance. Ik schreef daarin:

Als klap op de vuurpijl werd vroege intekenaars een extra stuk van Stulberg beloofd over ‘peak performance’ in het schrijven. Ik watertandde! Nou moet dat extra stuk nog komen, dus daar kom ik later nog op terug.

Dat extra stuk, een handout, dat kwam maar niet, en toen het er na mijn terug-van-weggeweest nog steeds niet was, heb ik er een mailtje aan gewaagd en toen kreeg ik het per kerende post.

(Terzijde: ik ben ondertussen een klein beetje benieuwd of de vertraging te maken heeft met Stulbergs overspannenheid. Want dat is hij geweest, althans, hij noemt het zelf ‘mental illness’. Hij is er open over (zie hier), wat bewonderenswaardig is, vind ik – hij is tenslotte zelf stress-expert. Hij vindt grotere openheid – terecht – belangrijk. En oja, dat weet ik omdat ik hem en co-auteur Magness op Twitter volg; (ze inspireren me zeer – binnenkort post ik hier een resultaat daarvan).

Het is een mooie handout, ‘Brad’s writing principles’, waar ik instemmend van ging knikken, bijvoorbeeld bij van die adviezen als ‘Write daily’ (ja, oefening baart kunst), ‘Read daily’ (ligt minder voor de hand maar heb ik vorige week nog aan iemand aangeraden die vond dat hij onvoldoende gevoel had voor schrijftaal), ‘Don’t write and edit at the same time’ (yep, scheid die fasen die zo sterk verschillen in de rol van de interne criticus). 

Die adviezen zijn niet heel revolutionair, maar eentje is in veel schrijfadviesliteratuur totaal afwezig: ‘Exercise daily’. Stulberg werkt dat als volgt uit (het is een handout, dus allemaal beknopt):

My best everything—from ideas for articles to sentences to titles—always seem to pop into my mind during aerobic exercise.

Ja, bij mij ook, en ik weet dat het nog bij meer mensen zo werkt.  Het gaat er wel eens over, maar meer in kringen van filosofen (Marc Van den Bossche heeft er uitvoerig over geschreven, bijvoorbeeld in zijn boek Wielrennen) en duursporters – ik heb zelf ook wel eens kleine duiten in dat zakje gedaan. Maar in standaard schrijfadviezen is dit advies afwezig. Super goed dat Stulberg het wél opneemt.

 

Geplaatst in Leestips, schrijftips | Geef een reactie

Bordjes Down Under (8, slot): Nog wat leuke dingetjes

Louise Cornelis Geplaatst op 13 april 2018 door LHcornelis6 april 2018  

Als laatste in de serie over de bordjes Down Under nog zes losse andere leuke dingetjes uit de verzameling schriftelijke communicatie in de publieke ruimte.

Eerst eentje waar ik wel wat van ging fronzen, maar ze bedoelden het niet slecht, geloof ik – op een camping in Greymount, Nieuw-Zeeland:

Kitchen-womenDe keuken en het dames-sanitair waren te bereiken via hetzelfde doorgangetje.

Erg leuk vond ik de borden die je echt maar in één land kan aantreffen, zoals dit in Nieuw-Zeeland:

Of deze, dat moet wel Tasmanië zijn (Tasmaanse duivel):

In Nieuw-Zeeland staken we de moeder aller T-splitsingen over: alle bestemmingen beginnen met een T:

Van de richtingaanwijzers is dit een mooie:

IMG_4983

Gemaakt in Alice Springs, waar de vorige post over ging. Van die stad is álles ver weg, zeker als je weet dat pas Darwin en Adelaide steden zijn, de rest zijn vlekjes. Alice Springs dankt haar ontstaan aan de telegraafverbinding tussen Melbourne en (uiteindelijk) Londen; we bezochten er het oorspronkelijke telegraafstation, met deze poster:

In Alice Springs spelen ze ook met de naam van hun stad:

Vaker grappig: de koosnaam voor Tasmanië is Tassie, de inwoners zijn Tassies. Voor ons grappig natuurlijk, sowieso, maar zeker in samenstellingen. Het busbedrijf heet Tassielink, in bier zat ‘100  % Tassiehops’, ‘Tassie souvenirs’ verkocht andere dingen dan alleen tassen, enzovoort. Of wat te denken van deze  reusachtige beschildering op een mineraalwaterfabriek:

Love from  Tassie

Dan waren er natuurlijk bordjes met spreuken. Deze foto is van Tasmanië, maar ik had de spreuk ook al in Nieuw-Zeeland gezien:

In datzelfde koffietentje stond dit, ook al onvertaalbaar:

* * * 

Zo komt er een eind aan de serie, ik ben alweer vier weken terug en heb de draad weer opgepakt. Wie meer wil zien van onze reis: ons dagelijks journaal is te lezen op Polarsteps, alle foto’s staan op Flickr en we hebben een verhaal geschreven als antwoord op de vraag wat het hoogtepunt was van de reis. Daar zou eigenlijk ook nog best iets bij mogen over de bordjes. Dat ging met kleine beetjes tegelijk maar leverde wel stof op voor maar liefst acht blogposts! 

Geplaatst in Opvallend | Geef een reactie

Zon en andere columns

Louise Cornelis Geplaatst op 12 april 2018 door LHcornelis12 april 2018  

Net uit: Oase Magazine, jaargang 10, nummer 4, met daarin van mijn 6 mini-columns over sport. Of althans, vijf gaan er echt over sport, de zesde gaat over ‘zon’. Ik schreef hem in Nieuw-Zeeland, waar we elke dag letterlijk met de noorderzon vertrokken. Van de vijf andere columns passen er twee bij het thema ‘moe’, hmm, ik hoop dat dat niet iets zegt over mij! 

Geplaatst in verschenen | Geef een reactie

Bordjes Down Under (7): Een ander perspectief

Louise Cornelis Geplaatst op 9 april 2018 door LHcornelis5 april 2018  

‘Bordjes’ is een wat te beperkt begrip voor waar ik het vandaag over wil hebben, het waren posters en afbeeldingen van schilderijen, maar vooruit, het past wel in de serie. Twee verschillende observaties.

  1. Up Above? 

Ik had me voor ons vertrek gerealiseerd dat het hele idee van Australië en Nieuw-Zeeland als zijnde ‘Down Under’ relatief is: gezien vanuit onze positie op de traditionele wereldkaarten en -bollen. De aarde heeft geen absolute boven- en onderkant, dus wat beneden en boven is, is een kwestie van conventie. Vandaar dat ik het leuk vond om op een camping in Nieuw-Zeeland deze wereldkaart aan te treffen:

Dubbel omgekeerdDe conventie is hier twee keer omgekeerd: boven- en onderkant zijn omgewisseld, en de aarde is op de andere kant door midden geknipt om horizontale project mogelijk te maken. Conventioneel is dat die ‘knip’ door de Grote Oceaan gebeurt, hier is de Atlantische in twee stukken verdeeld. 

Als je de Grote Oceaan doorknipt, is Nieuw-Zeeland de uiterste periferie; ik heb wel wereldkaarten gezien waar het land zelfs helemaal niet op staat. Als je dat omdraait, is Europa de periferie (rechts onder) en valt beter op uit wat een boel pietepeuterige kleine landjes ons continent bestaat. Ik vind dat heerlijk relativerend. Ik heb inmiddels zelf een ‘Pacific-centered’ wereldkaart gekocht om als poster op te hangen in mijn werkkamer. 

2. In vogelvlucht

In wat de indrukwekkendste lezing was in mijn jaren als promovendus in de taalkunde leerde ik in 1994 over het bijzondere perspectief dat Aboriginals in hun kunst (en in hun taal!) innemen: vanuit vogelvlucht, of helicopterperspectief. Dat is heel anders dan het onze: wij zijn geneigd zijn om dingen af te beelden (en te benoemen) vanuit ons eigen gezichtspunt. Die lezing (het was tijdens de First International Summer Institute in Cognitive Science, SUNY Buffalo, en ik meen me te herinneren dat een van de sprekers David Wilkins was, maar ik weet dat niet zeker meer) vond ik deels zo interessant omdat  mijn eigen onderzoek ook net het terrein had betreden van hoe taal een reflectie is van ons perspectief op de wereld, maar vooral ook omdat ik me toen realiseerde hoe anders het kan zijn, en dat het wellicht mogelijk is om een minder egocentrisch wereldbeeld te hebben. Sindsdien wilde ik naar de plek waar die lezing over ging: Alice Springs, die stip op de kaart van Australië midden in het grote niks van de woestijn, terwijl alle andere stippen in dat grote land aan de kust liggen, op meer dan 1000 kilometer afstand. 

Welnu, ik ben in Alice Springs geweest, een van de hoogtepunten van onze reis, en ik heb inderdaad voorbeelden gezien van dat bijzondere perspectief. We konden twee voorbeelden op de foto zetten. Hier zie je twee mensen die rond een waterhole zitten, met een windscherm naast zich ter bescherming, of, kort gezegd: ‘a good place to sit’:

En dit is een rivier, nouja, droge rivierbedding, maar rivieren zijn daar meestentijds droog:

En dat is dus het gewone perspectief, hè, voor de Arrernte, het volk dat van oudsher in de omgeving van het huidige Alice Springs leeft. Fascinerend. Temeer omdat de Aboriginals een superieur richtinggevoel en oriëntatievermogen hebben, bijna alsof ze hun land vanuit de lucht kennen. En dat kan nu wel zo zijn, maar ze konden dit al lang voordat de vliegtuigen, de helicopters en de landkaarten kwamen. Landkaarten hebben ze helemaal niet nodig, dat is iets voor die suffe westerlingen. En toch zijn het ook gewoon mensen, net als wij…

 

Geplaatst in Opvallend | Geef een reactie

Begrijpelijkheid meten

Louise Cornelis Geplaatst op 6 april 2018 door LHcornelis6 april 2018  

Vandaag promoveert Suzanne Kleijn in Utrecht op een proefschrift dat een nieuwe leesbaarheidsformule voorstelt. Met een applicatie gebaseerd op die formule kun je de moeilijkheidsgraad van teksten meten, om te bepalen voor welke doelgroep een tekst geschikt is. Althans, voor middelbare scholieren. Voor volwassen lezers is de wetenschap nog niet zo ver.

Ik ga niet naar de promotie, ken ook het proefschrift niet, heb er wel wat over gelezen en wilde er daarom nu even over schrijven, vooral omdat dit onderzoek duidelijk maakt dat het meten van begrijpelijkheid helemaal geen uitgemaakte zaak is. Er wordt nogal anders beweerd, onder andere vorige week in reclamespotjes op Radio 1 over het meetinstrument Klinkende Taal. Elk meetinstrument op de huidige markt is drijfzand, natte-vingerwerk. Het beste wat je erover kan zeggen is dat het bij kunnen dragen aan tekst-bewustwording. Het slechtste is dat ze schijnzekerheid bieden, en een veel te beperkt beeld van begrijpelijkheid en goed schrijven. 

Als je begrijpelijk wilt schrijven voor een volwassen doelgroep en je komt er zelf niet uit, betrek er dan een goede tekstschrijver bij. Daar kun je hetzelfde van leren als van een meetinstrument, en nog veel meer.

Voor die middelbare scholieren in het onderzoek bleken er zes tekstkenmerken een rol te spelen in de begrijpelijkheid:

  • woordfrequentie: veel voorkomende woorden zijn makkelijker
  • concreetheid: concretere woorden zijn makkelijker 
  • verbindingswoorden: maken de tekst makkelijker (althans, een klein beetje – dit kenmerk heeft het niet tot in het computerprogramma geschopt)
  • informatie per deelzin: hoe minder, des te makkelijker
  • tangconstructies en aanverwanten: maken de tekst moeilijker
  • bijvoeglijk gebruikte voltooid deelwoorden – idem.
Geplaatst in schrijftips | Geef een reactie

Bordjes Down Under (6): Betutteling & schone schijn

Louise Cornelis Geplaatst op 5 april 2018 door LHcornelis6 april 2018  

Fietsen in Nieuw-Zeeland is weliswaar fantastisch, maar het heeft ook een groot nadeel: je rijdt soms op te drukke en te smalle wegen waar automobilisten te dicht langs je komen. Er is een alternatief: de ‘cycle trails‘, fietsroutes die stevig gepromoot worden. Zo heeft elke ’trail’ een eigen website, met – opnieuw – heel veel tekst (voorbeeld). 

Als fietser zou ik ook een heleboel kunnen zeggen over de trails (wat ik overigens ook ga doen: ik houd in juni een praatje bij Bike4Travel over fietsen in Nieuw-Zeeland), maar in het kader van deze serie over de schriftelijke communicatie op bordjes waren de trails soms ook zeer opmerkelijk, vooral de Great Taste Trail,  waarvan we het gedeelte tussen Motueka en Nelson reden. 

Ook hier weer een stortvloed aan bordjes met veel woorden erop, waarvan ik een groot deel niet anders kan omschrijven dan als betuttelend. Een selectie:

  Sharp bendVooral die laatste is hilarisch: je wordt daar gewaarschuwd omdat je op een weg komt, nou, kijk daar links, wat een lévensgevaarlijke snelweg daar aankomt! 

Nou moeten Nederlanders natuurlijk niet onderschatten hoe onwennig fietsen kan zijn voor mensen uit andere landen. Maar toch denk ik: als je bij het leren fietsen niet ook geleerd hebt uit te kijken voor bochten, wegen, voetgangers enzovoort, dan ga je het door zulke bordjes zeker niet doen. Sterker nog: als je alles gaat lezen, let je juist niet op het verkeer. En word je ook niet een beetje kleuterig van zo onvolwassen behandeld worden? 

Een soortgelijke opmerking maakte ik een keer over de talloze bordjes ‘slippery when wet’ langs de kant van de weg. Volgens mij kun je beter tijdens je rijles leren dat wegen glad kunnen worden van nattigheid dan dat op honderden bordjes schrijven. Er stond soms ‘next 23 kilometers’ achter, en dan dacht ik wel eens: over 23,1 kilometer staat het volgende bordje.

Opmerkelijk was ook dat we ook op de Great Taste Trail weer door de bomen het bos misten, of dat er toch nog cruciale bordjes ontbraken. We zijn namelijk een keer van de route afgeraakt en op de grote weg terechtgekomen (lévensgevaarlijk – kuch), en we hadden ook moeite met dat vinden wat de Great Taste Trail bijzonder maakt: de vele brouwerijen langs de route. Goed de weg aangeven, nou juist in onze ogen het allerbelangrijkste, lukt toch niet zo goed. Of er verzoop wat voor ons tussen de vele bordjes. Want dat effect is er natuurlijk ook: het zijn er zoveel, je kijkt er niet meer naar.

We kregen er wel wat jeuk van, dat je ze graag iets zou willen leren over de Nederlandse fietsinfrastructuur. Die is ook niet ideaal, maar een paar dingen gaan hier wel goed. In elk geval gaan we ervan uit dat fietsers en andere weggebruikers een béétje weten wat ze doen… 

Iets anders wat ons bij de trails parten speelde is dat waar wij informatie verwachten, de communicatie vooral promotie was. Het voor ons meest vervelende voorbeeld daarvan was de Ohakune Old Coach Road. In de tekst staat:

Mostly smooth terrain and just a few moderate hill climbs make this trail suitable for most abilities.

Op een andere site staat hij als ‘grade 2: easy’ en in een papieren folder stond iets als geschikt voor het hele gezin. Dus wij dachten dat dat wel kon op onze bagagefietsen; grade 2 hadden we eerder gedaan.

Nou, niet dus. Het werd de zwaarste ochtend van de hele reis, we hebben 3 uur gedaan over 14 km, ik heb meer dan de helft moeten lopen en ben door al het duwen aan mijn fiets geblesseerd geraakt aan een schouder…. Dat zat hem vooral in de enorm grove ondergrond van heel slecht liggende stenen (kasseien in het kwadraat). Later begrepen we dat de ‘grades’ vaak naar beneden geflatteerd worden, want dat geeft grotere subsidiemogelijkheden. 

Een ander voorbeeld: in de intro van de tekst over de Kaipara Missing Link Trail staat:

The missing link to this cycle tour involves a boat trip across the Kaipara Harbour.

Nou leuk, denk je dan. Totdat je je goed in de tekst ingraaft. Er is daar namelijk helemaal geen veerboot ofzoiets; die oversteek moet je zelf regelen en het charteren van een boot kost € 300! Of je moet proberen te liften met vissers. Helemaal onderaan de pagina krijg je daar misschien een eerste vermoeden van, maar ik keek toch aardig op mijn neus toen ik doorklikte naar de details. Dat is toch bepaald geen detail – dit kun je toch geen serieuze doorgaande fietsroute noemen?

Het viel me vaker op in Nieuw-Zeeland: het land lijkt een beetje in een droomwereld te leven, waarin de schijn van voorlichting (en zelfbeeld) mooier is dan de werkelijkheid. Leren nieuwzeelanders zelf om door de reclame heen te lezen en er de echte informatie uit te halen? 

Maarre… we hebben verder geweldig gefietst, hoor, in Nieuw-Zeeland! Je moet dus wel een beetje weten wat je doet, maar ik kan het aanraden. 

 

Geplaatst in Opvallend | Geef een reactie

Bordjes Down Under (5): ontkenningen

Louise Cornelis Geplaatst op 3 april 2018 door LHcornelis3 april 2018  

Het ‘bordje’, nouja, de tekst op het autowrak in mijn vorige post in deze serie bevatte een ontkenning: don’t drink and drive. Nu is het nadeel van ontkenningen dat ze oproepen wat nou net niet de bedoeling is. Het beroemde voorbeeld daarvan is ‘denk niet aan een roze olifant’. Wat zit er prompt in je hoofd? Of ‘kijk niet naar rechts’ – de neiging is bijna onbedwingbaar.

Nou denk ik dat het niet zo vaak gebeurt dat een automobilist op basis van ‘don’t drink and drive’ acuut een borrel achterover slaat, maar ik zag in Nieuw-Zeeland wel een ander voorbeeld – niet op de foto maar ik vond hem wel online (even scrollen): ‘100 – it’s not a target’. De maximumsnelheid in Nieuw-Zeeland is 100, op wegen waar wij 80 al als hard zouden ervaren: tweebaans, smal en bochtig (het land heeft een enorm infrastructuurprobleem, waar wij als fietsers ook last van hebben gehad, maar dat terzijde).

Mij lijkt die ontkenning zo’n gevaarlijke. Ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die prompt kijken of ze dat target halen, en zo niet: gas erbij. Of het als uitdaging zien om het target te overtreffen natuurlijk, want dat is helemaal mooi. 

Grappig is trouwens dat het bord op de foto van de link hierboven zichtbaar op een andere manier als target is gebruikt, voor erop schieten, en dat snap ik dan dus ook.

Op de ontkenning volgt ‘Drive to the conditions’, dat is een positieve formulering, maar daarvan zagen we op Tasmanië ook wel weer het lastige: onder veel maximum-snelheidborden daar stond ‘Changing road conditions’ (te zien op deze pagina, ook weer even scrollen). Die vond ik vaag, vooral omdat het geen boodschap is. Ik heb even gezocht, en ik vond dit (bron):

The message is to let drivers know that rural roads are not consistent, have a changing alignment, that there may be shoulders on some sections but not on others, or that lane widths may be inconsistent.

O, nou, dat stáát er niet, ik had het zo ook niet geraden. Ik dacht meer aan veranderlijke omstandigheden, zoals bij slecht weer. Bovendien lijkt mij dat als de weg zo slecht is dat 100 eigenlijk te hard is, er een andere maximumsnelheid zou moeten gelden. 

Mij lijkt dit bord, ook van Tasmanië, effectiever:

What's around the corner?We vonden het als fietsers ook wel grappig om gelijkgeschakeld te worden aan kangoeroes! 

Een andere problematische ontkenning troffen we aan in Melbourne:

No junk mailSoms héél vaak:

Heel veel keer No junk mailNiet alleen de ontkenning is hier lastig en daarin zijn deze stickers niet anders dan onze ‘nee-nee’-stickers. Problematischer is het begrip junk mail. Want daar loopt een bezorger een prachtige reclamefolder rond te brengen, en dat is toch geen troep (junk)? 

Misschien lijkt dat vergezocht, maar zo redeneren reclamemakers: wat zij hebben is een prachtig aanbod. Mij lijkt ons ‘geen ongeadresseerd drukwerk’ preciezer en dus effectiever. Ondanks de ontkenning.

Geplaatst in Opvallend | Geef een reactie

Recente berichten

  • Het passief is niet neutraal
  • Met genderneutraal verwijzen gaat een subtiel ander onderscheid verloren
  • Ik mag sturen
  • De richting van de vragen hoort bij lezergerichtheid
  • Doe toch echt maar het gewonere woord

Categorieën

  • Geen rubriek (10)
  • Gesprek & debat (30)
  • Gezocht (9)
  • Leestips (313)
  • Opvallend (541)
  • Piramideprincipe-onderzoek (98)
  • Presentatietips (153)
  • schrijftips (886)
  • Uncategorized (45)
  • Veranderen (38)
  • verschenen (202)
  • Zomercolumns fietsvrouw (6)

Archieven

  • mei 2025
  • april 2025
  • maart 2025
  • februari 2025
  • januari 2025
  • december 2024
  • november 2024
  • oktober 2024
  • september 2024
  • augustus 2024
  • juli 2024
  • juni 2024
  • mei 2024
  • april 2024
  • maart 2024
  • februari 2024
  • januari 2024
  • december 2023
  • november 2023
  • oktober 2023
  • september 2023
  • augustus 2023
  • juli 2023
  • juni 2023
  • mei 2023
  • april 2023
  • maart 2023
  • februari 2023
  • januari 2023
  • december 2022
  • november 2022
  • oktober 2022
  • september 2022
  • augustus 2022
  • juli 2022
  • juni 2022
  • mei 2022
  • april 2022
  • maart 2022
  • februari 2022
  • januari 2022
  • december 2021
  • november 2021
  • oktober 2021
  • september 2021
  • augustus 2021
  • juli 2021
  • juni 2021
  • mei 2021
  • april 2021
  • maart 2021
  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • januari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
  • maart 2019
  • februari 2019
  • januari 2019
  • december 2018
  • november 2018
  • oktober 2018
  • september 2018
  • augustus 2018
  • juli 2018
  • juni 2018
  • mei 2018
  • april 2018
  • maart 2018
  • januari 2018
  • december 2017
  • november 2017
  • oktober 2017
  • september 2017
  • augustus 2017
  • juli 2017
  • juni 2017
  • mei 2017
  • april 2017
  • maart 2017
  • februari 2017
  • januari 2017
  • december 2016
  • november 2016
  • oktober 2016
  • september 2016
  • augustus 2016
  • juli 2016
  • juni 2016
  • mei 2016
  • april 2016
  • maart 2016
  • februari 2016
  • januari 2016
  • december 2015
  • november 2015
  • oktober 2015
  • september 2015
  • augustus 2015
  • juli 2015
  • juni 2015
  • mei 2015
  • april 2015
  • maart 2015
  • februari 2015
  • januari 2015
  • december 2014
  • november 2014
  • oktober 2014
  • september 2014
  • augustus 2014
  • juli 2014
  • juni 2014
  • mei 2014
  • april 2014
  • maart 2014
  • februari 2014
  • januari 2014
  • december 2013
  • november 2013
  • oktober 2013
  • september 2013
  • augustus 2013
  • juli 2013
  • juni 2013
  • mei 2013
  • april 2013
  • maart 2013
  • februari 2013
  • januari 2013
  • december 2012
  • november 2012
  • oktober 2012
  • september 2012
  • augustus 2012
  • juli 2012
  • juni 2012
  • mei 2012
  • april 2012
  • maart 2012
  • februari 2012
  • januari 2012
  • december 2011
  • november 2011
  • oktober 2011
  • september 2011
  • augustus 2011
  • juli 2011
  • juni 2011
  • mei 2011
  • april 2011
  • maart 2011
  • februari 2011
  • januari 2011
  • december 2010
  • november 2010
  • oktober 2010
  • september 2010
  • augustus 2010
  • juli 2010
  • juni 2010
  • mei 2010
  • april 2010
  • maart 2010
  • februari 2010
  • januari 2010
  • december 2009
  • november 2009
  • oktober 2009
  • september 2009
  • augustus 2009
  • juli 2009
  • juni 2009
  • mei 2009
  • april 2009
  • maart 2009
  • februari 2009
  • januari 2009
  • december 2008
  • november 2008
  • oktober 2008
  • september 2008
  • augustus 2008
  • juli 2008

©2025 - Louise Cornelis
↑