Maandelijks archief: mei 2020

Vragen zijn er om te beantwoorden

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik zag vanochtend achter elkaar twee mooie voorbeelden van wat een tekst een lezer kan aandoen…Het was allebei in een artikel op nos.nl naar aanleiding van het TV-programma met vragen over corona van gisteravond.

Het hele idee van een vraag is dat je ‘m in de tekst beantwoordt. Dat kost hier al moeite, maar het lukt nog net:

Het antwoord blijft net wat impliciet, maar ik kan het wel bedenken: twee, drie of vier, en dat bepaalt en regelt de uitbater. Die zin had ik toch echt expliciet gemaakt en aan het begin gezet (‘hoofdboodschap voorop’). De rest van de alinea werkt het dan verder uit.

Bij een andere vraag was ik zelf benieuwd naar het antwoord. Ik behoor weliswaar niet tot een risicogroep, maar ik vind de verhalen over verspreiding van het virus in aerosolen dusdanig zorgelijk dat ik niet bepaald sta te trappelen om weer naar de sportschool te gaan:

Maar dat antwoord… wat moet ik daar nou mee? Ten eerste lijkt het wel een antwoord op een andere vraag, over zingen. Ten tweede heb ik niets aan ‘we zien dat het een risico is, er zijn uitbraken beschreven, maar daar is ook iets tegenin te brengen’. Zeg dan gewoon ‘dat weten we nog niet’. Ten derde heb ik niets aan de ontkenning dat het NIET zo is dat het virus na een uur nog op tien of twintig meter hangt. Wat is dan wel het risico? Ik heb geen idee. Jammer.

Ik noem dit wel: alledaags piramideprincipe. Want dat instrument helpt je om de lezersvraag helder, eenduidig, aan het begin en goed onderbouwd te beantwoorden. Als adviseur is dat je taak!

 

Videobellen: komt er een standaard?

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Voor het videobellen pas ik me aan aan wat mijn opdrachtgevers willen. Zij nodigen mij uit op het platform dat zij gebruiken. Zo heb ik de afgelopen maanden gewerkt met Zoom, Jitsi, Skype, Teams en Webex, en daar gaat ook Kaltura nog bijkomen.

Ik vind de veelheid aan toepassingen lastig, moet ik zeggen. Collega-trainers zijn vooral enthousiast over de functionaliteit van Zoom, en inderdaad kunnen daar dingen in die voor ons vak heel handig zijn. Maar de meeste van mijn opdrachtgevers veto’en Zoom vanwege de privacy- en databeveiligingsproblemen. De andere programma’s zijn allemaal in meer of mindere mate behelpen, al ontwikkelt het zich allemaal wel snel.

Ik hoop dat er een standaard komt bovendrijven , op een manier dat ik probleemloos één optie als beste kan aanraden en aanbieden: dáármee geef ik mijn trainingen. Dus ik hoop dat Zoom de ‘openheid’ oplost en/of dat de andere toepassingen flexibeler gaan worden. Want wat me nu parten speelt:

  • Ik weet nu van allemaal een beetje, maar het lukt niet en het loont niet om er in één echt heel goed te worden. Ik weet niet welke dat zou moeten zijn.
  • Bij sommige programma’s kun je meer met een betaalde versie, maar ik hik er nogal tegenaan om voor meerdere te gaan betalen in een tijd waarin mijn omzet zo veel lager is dan normaal. Bij zo’n echt goede zou ik niet aarzelen, een betaalde account nemen of ‘m zelf hosten ofzoiets, en mijn opdrachtgevers uitnodigen, in plaats van omgekeerd. Hopelijk komt dat ervan!

 

Misschien wel de slechtste grafiek ooit

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Gister was bij M een grafiek te zien waarvan ik toen in de gauwigheid al weinig begreep. Ik heb ‘m net even teruggekeken en stil gezet, en ik kan niet anders concluderen dan dat het misschien wel de slechtste grafiek is die ik ooit heb gezien:

Het punt dat Erik Scherder maakte, is dat bewegen helpt tegen corona en dat matig intensief bewegen al genoeg is (zie ook dit nieuwsbericht). Daar mag zeker meer aandacht voor zijn, wat mij betreft – maar graag op een betere manier.

Wat ik gister al meteen dacht te zien, is dat de stijgende lijn in de grafiek de suggestie wekt dat zwaarder trainen beter is. Immers, hij gaat omhoog bij iets met ‘intense’. Dat was niet wat Scherder zei. Je moet naar de kleine pijltjes kijken om het effect te zien dat hij bedoelde.

Die kleine pijltjes zijn echter helemaal niet zo eenduidig. In één geval gaan ze bijvoorbeeld naar boven, naar beneden én heen en weer.

Ze staan bovendien bij allemaal heel erg moeilijke termen. Ik  heb geen flauw idee wat TEMRA en Treg zijn, laat staan dat ik weet wat het betekent dat het ene pijltje omhoog gaat en het andere naar beneden. Is dat goed of slecht?

Ik dacht meteen gister al: hoe durf je je met zo’n grafiek te vertonen op primetime TV, dus voor een breed publiek? Dit is klakkeloos uit iets gekopieerd; Scherder en de redactie hebben zelfs niet eens de moeite genomen het Engels te vertalen. Of was het bedoeld om te imponeren? Dat is het wat mij betreft een mislukt gevalletje ethos.

Zo ver was ik gister al. Pas vandaag drong de titel tot me door. Chronic exercise training – WTF? Klinkt nog als een enge ziekte ook.

En wat ik vandaag ook zag, is dat de assen van de grafiek niet kloppen, waardoor de grafiek zelf niets uitdrukt, of nouja, iets zichzelf-bevestigends. De X-as hoort de onafhankelijke variabele uit te drukken en de Y-as de afhankelijke. Maar dit zijn allebei onafhankelijke, sterker nog: ze drukken hetzelfde uit. Immers, bij increasing training load ga je van moderate naar intense training. Dus de lijn in de grafiek is klinkklare onzin. De drukt uit dat intensievere training intensiever is. Ja, dûh. Dit zou geen grafiek moeten zijn, maar een tabel met twee kolommen.

Mogelijk bedoelde Scherder de – voor mij bekende – J-curve uit te drukken. Die laat de relatie tussen bewegen en immuniteit zien, of eigenlijk: tussen bewegen en het risico om ziek te worden. Die vind ik qua grafiekvorm ook niet helemaal gelukkig, omdat naar beneden juist goed is, en dat is omgekeerd aan de intuïtieve betekenis van boven en beneden. Maar hij klopt verder wel.

Inhoudelijk vond ik het verder gister ook niet zo sterk. Bewegingsarmoede ook een pandemie noemen, wat Scherder deed, lijkt me niet echt iets bijdragen. Wat ik vooral miste, is een gesprek over de ‘hoe dan?’ vraag. Scherder betoogde waarom we meer moeten gaan bewegen, maar dat weten we zo langzamerhand wel. Maar we dóen het niet; in de huidige situatie nog minder dan normaal zelfs. In termen van het piramideprincipe is de waarom-vraag bij de boodschap ‘we moeten meer bewegen’ wat mij betreft niet interessant meer, en je voegt met een rare grafiek daar niets aan toe. De hoe-vraag, daar gaat het om.

 

PS Gister was Scherder met z’n grafiek nog een keer op tv, in Studio Sport. Hij zei toen enthousiast dat je kon zien dat door matig intensief bewegen de ‘natural killer’ cellen, die met NK in hun naam links boven, stijgen. Achter die NK-cellen staat echter een pijltje omhoog, maar ook een heen en weer. Dat was in close-up in beeld. De onderzoeksresultaten zijn dus kennelijk niet eenduidig?
Ik blijf ook betwijfelen of het zinvol is om in de woordkeuze aan te sluiten bij de coronacrisis. Naast de pandemie is bewegen nu het nieuwe normaal. Ik vind dat in elk geval naargeestige framing en ik vind het ook te veel proberen mee te liften op iets, in plaats van een eigen verhaal te vertellen.

 

Wat is controle?

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Al vanaf het moment dat de slogan ‘alleen samen krijgen we corona onder controle’ opdook, begin april, vraag ik me af wat ‘onder controle’ eigenlijk is – waar is het beleid op gericht, op, ruwweg, indammen (containment, ‘crush the curve’) of mitigatie (‘flatten the curve’)?

Het lijkt meer richting mitigatie te gaan, maar waarom eigenlijk? Dat scheelt duizenden doden en het doet Nederland ook afwijken van belangrijke handelspartner Duitsland – om er maar twee dingen uit te pikken. Daar zou het wat mij betreft meer over moeten gaan.

De betekenis van ‘controle’ is me nog steeds niet duidelijk, en in de persconferentie van gister De Jonges ‘maximale controle’ ook niet. Het is frappant hoe vaag dat woord eigenlijk is. Ik ging gister denken dat het een bezweringsformule is: het klinkt alsof je goed bezig bent. Het ‘dashboard’ past in diezelfde lijn.

Ik ben gelukkig niet de enige die het niet snapt. Mijn belangrijkste vraag wordt goed uitgedrukt in een grafiek die Bert Slagter op Twitter publiceerde. Slagter is sowieso interessant om te volgen, en deze grafiek maakt ook nog eens duidelijk hoe goed gekozen visuele middelen kunnen dwingen tot duidelijkheid die je in taal kunt omzeilen.

 

Aegon, wees alsjeblieft ook solidair!

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Vorige week stuurde ik, na weken van gesteggel via mijn tussenpersoon, onderstaande oproep aan mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Met een verzoek om een officiële reactie. Die heb ik nog niet ontvangen. Zodra dat gebeurt, zal ik de reactie hier melden. Overigens weet Aegon dat ik de brief op mijn weblog zou publiceren. Deze post is dus niet vakinhoudelijk, maar wel relevant voor het zelfstandigenbestaan.

Ik ben al bijna twintig jaar een modelzelfstandige. Ik verdiende vanaf het begin genoeg om prettig van te leven, mijn vak bij te kunnen houden, belasting te betalen, pensioen op te bouwen en tegen arbeidsongeschiktheid verzekerd te zijn. In goede jaren hield ik geld over om een buffer op te bouwen.

Toen kwam corona. Mijn grootste opdrachtgevers van het voorjaar annuleerden begin maart alles. Ik hield daar door mijn annuleringsregeling voor ongeveer één dag compensatie aan over – dat is het recht van opdrachtgevers en ik hoef ook niet betaald te worden voor niet-geleverde diensten. Ik heb nog geen nieuwe vraag. Er lopen een paar dingen door en het is allemaal onzeker nog, maar het gaat mij meevallen als ik dit jaar meer dan zo’n 40 % van mijn normale omzet ga halen. Dat betekent dat mijn inkomen is gehalveerd tot bijstandsniveau, wat wil zeggen dat ik niet in aanmerking kom voor de TOZO-inkomensaanvulling. Ik val ook niet onder enige andere regeling.

Dit inkomen betekent dat alle extraatjes nu uit mijn buffer komen. Ondertussen wordt er ook op mij een beroep gedaan om solidair te zijn. Alleen samen pakken we immers corona aan, en ook de economische schade. Ik betaal bijvoorbeeld mijn sportschool door om te voorkomen dat die failliet gaat, ik heb al diverse vouchers voor geannuleerde culturele dingen en reizen; sportwedstrijden hebben een deel van mijn inschrijfgeld gehouden. Dat gaat allemaal van mijn buffer af.

Het knaagt en wringt wel eens. Mensen in loondienst krijgen 90 % van hun salaris doorbetaald, in enkele andere landen is de regeling voor zelfstandigen royaler, de KLM krijgt miljarden… Dat voelt als: iedereen krijgt steun, behalve ik. Ik weet dat dat niet zo is, en ik vind het ook een kwestie van eer dat ik nog wat doorverdien dus mijn handje niet op hoef te houden. Bovendien heb ik dankzij die buffer geen acute financiële of liquiditeitsproblemen.

Wel zou ik van één partij juist solidariteit met mij verwachten: mijn arbeidsongeschiktheids-verzekeraar. Die ik al bijna 20 jaar een forse premie betaal, dit jaar bijna 3000 euro. Op een omzet van mogelijk maar 20.000 euro is dat ineens een absurd hoog bedrag. De verzekerde som is bovendien hoger dan mijn inkomen dit jaar. Daar moet dus iets mee.

Wat de verzekeraar (Aegon) biedt, zijn allemaal regelingen die altijd al kunnen, dus waar ik niet iets mee opschiet en waar geen solidariteit uit blijkt, en waar ik de pineut ben als er iets gebeurt. Het gaat om spreiding of uitstel van premiebetaling (maakt niet uit: de verloren omzet komt niet terug, dus de premie gaat nu of later van mijn buffer af), de verzekering opschorten (dan ben ik niet gedekt maar betaal wel nog 1/3e van de premie, ik weet niet of ik daarom moet lachen of huilen) of de verzekerde som naar beneden bijstellen. Ik betaal dan nog wel een representatieve dus forse premie en als ik volgend jaar of later weer wil opschalen, moet ik opnieuw medisch getoetst worden – zoals dat altijd al gaat. Kortom: alle nadelen bij mij.

Solidair zou bijvoorbeeld zijn: dit jaar 50 % minder premie betalen en gelijke dekking houden of bij opschorting wel nog op bijstandsniveau gedekt blijven, en sowieso geen toekomstige medische toets natuurlijk – met mijn eigen gezondheid heeft dit allemaal niets te maken. Of iets anders – verzekeraars kunnen vast iets beters bedenken dan ik. Sommige andere verzekeraars doen dat ook al.

Ik vraag om die solidariteit uit principe en ook uit commerciële overwegingen. Ik ben al bijna 20 jaar klant. Dan help je elkaar toch? Ik kost Aegon bovendien niets meer of minder, het is alleen een kwestie van risico. Dat kunnen we toch wel samen dragen? Echt samen, bedoel ik.

En over welk risico hebben we het helemaal? Ik ben kerngezond. Mijn AOV zou nog 5,5 jaar lopen, want mezelf tot boven mijn zestigste verzekeren was ongehoord duur. Misschien stopt het al eerder, omdat er plannen in de maak zijn voor een verplichte, collectieve AOV voor zelfstandigen. Mijn buffer is zo groot dat ik kan overwegen om het risico voor die jaren te nemen.

Misschien is dat wel waar Aegon op hoopt: dat ik mijn verzekering opzeg. Dan hebben ze bijna 20 jaar mijn premie geïncasseerd en zijn ze nu van mijn als risico af. Het lijkt me duidelijk te illustreren dat je dit type verzekeringen niet aan de private sector moet overlaten.

Ik vraag dit bovendien sowieso niet alleen maar voor mijzelf. Ik ben niet de enige natuurlijk. Met de huidige regelingen zijn nog lang niet alle problemen van zelfstandigen opgelost.

 

Update 3 juni: ik heb via mijn tussenpersoon van Aegon een offerte gehad voor een bijstelling naar beneden van mijn verzekerde som. Onduidelijk is waar de solidariteit ‘m in zit – ik denk nergens. Het is niet waar ik om had gevraagd – gaan rekenen aan een aangepast verzekering, dat komt nog wel. Bovendien stond er een foute naam boven. Nogal slordig foutje in deze situatie. Het voelt voor mij als in lijn met wat ik hierboven schreef: dat Aegon me liever weg wil hebben.
Van FNV Zelfstandigen nog steeds geen andere reactie dan dat het probleem ‘onbekend’ bij ze is en dat ze het meenemen. Dat heb ik nu al een paar keer gehoord, en steeds blijft het daarbij. Ook dat vind ik teleurstellend. Het voelt nu als eenzame strijd. 

Te groot vertrouwen in de kracht van tekst

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Zondag verscheen in het nieuws kritiek op de plannen van de GGD’s voor contactonderzoek: dat is te vrijblijvend. Vanuit mijn vakgebied viel er één ding erg op aan de plannen waarvoor dat volgens mij zeker geldt, en dat is dat mensen die in contact zijn geweest met een corona-besmet persoon via een brief gewaarschuwd worden. Daaraan vallen mij drie dingen op:

  • Een brief is vreemd traag, bijna archaïsch, zeker in een situatie waarin kan gelden dat iemand in de tussenliggende, zeg, drie dagen, alweer heeft kunnen door-besmetten.
  • Een brief is een zeer zwak middel om tot een bepaald gewenst gedrag te komen. Mensen laten ‘m liggen, per ongeluk of uit schrik, ze lezen hem slecht, ze begrijpen hem niet, of ze begrijpen hem wel maar passen hun gedrag niet aan, enzovoort. Zo gaat dat met schriftelijke communicatie: je hebt als zender geen idee wat er van je boodschap overkomt, en dat is standaard minder, véél minder, dat je hoopt of denkt.
  • Een brief is heel weinig empathisch. Eerder las ik ergens dat de telefoongesprekken om mensen van een positieve test op de hoogte te stellen makkelijk wel tot twee uur kunnen duren. Sommige mensen horen er namelijk een doodvonnis in. Dat soort emoties moet je als brenger van het slechte nieuws hanteren. Sowieso, omdat het mede-menselijk is, maar ook omdat het gewenste gedrag alleen op die manier tot stand komt (soms): in contact.

Net als bij de protocollen vermoed ik hier een veel te groot geloof in de maakbaarheid van menselijk gedrag via tekst. Zorgelijk, want het gaat om zaken van leven en dood.

Edit dag later: als ik het goed begreep in de persconferentie van gisteravond, krijgt het bellen toch een prominente rol. Gelukkig maar.

Het nieuwe genre (3)

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Volgende stap in de observaties aan de stortvloed aan protocollen voor de versoepeling van de corona-maatregelen en de anderhalvemetersamenleving.

Zaterdag had de NRC er een stuk over. Ik werd daarin aanvankelijk op het verkeerde been gezet omdat het meteen aan het begin gaat over doortimmerde protocollen. Ik dacht meteen: pardon? Ze zijn juist alles behalve doortimmerd, dat is wat ik vorige week betoogde: het is allemaal haastwerk. Onder normalere omstandigheden is een protocol doortimmerd en het resultaat inspraak- en consutatierondes. Dat is een traag maar zinvol proces: het haalt de bloopers eruit en creëert consensus en een gedeeld begrip van de tekst. Daar was nu geen tijd voor en dat was zichtbaar: bloopers, omissies, tegenstrijdigheden en iedereen ging er op eigen manier mee aan de hal.

Toen ik verder las, ging ik vermoeden dat de redacteur in de war is geweest met dichtgetimmerd. Met dat in mijn achterhoofd, kan ik me goed vinden in het stuk. Ja, zeker deden de protocollen pogingen tot dichttimmeren. Hier nog wat toevoegingen over het genre die ik ontleen aan het stuk:

  • Met de protocollen laten de opstellers vooral zien dat ze hun best doen. Dat doet een beroep op de overheid: ‘doe ons niet weer op slot’.
  • Met regels proberen we de angst voor corona te bezweren en het gevoel van controle te herstellen (dat is ook waar ik op doelde met de papieren werkelijkheid: alsof je met schrijven iets in de werkelijkheid oplost).
  • Met de huidige hoeveelheid regels is een samenleving niet houdbaar. We zullen ons moeten herbezinnen.

Verder gaat het er in het stuk over dat te veel regels de verantwoordelijkheid van het individu uitschakelen. Ik hoorde er ook iemand over zeggen dat mensen dan gaan denken ‘ik zoek het zelf wel uit’. Dat is sinds mijn vorige post nog veel zichtbaarder geworden. Twee voorbeelden:

  • Tim Hofman trok op Twitter de regels voor samenscholingen terecht in het absurde, gebaseerd op de quiz die in de Volkskrant stond. Als dit de regels zijn, kun je inderdaad niet anders dan het zelf maar zo goed en zo kwaad mogelijk uitzoeken.
  • Ik schreef vorige week al over de zwembaden, sindsdien heb ik van zwemmers uit diverse steden gehoord over de uitwerking van hun eigen zwembad voor wat betreft het banenzwemmen. Er zijn zwembaden met een borstcrawlverbod, maar in de meeste mag het wel, al mag je soms niet rugcrawlen. Er zit soms heel veel meer chloor in het water, meestal niet. Meestal mag je je na afloop welk omkleden, maar niet altijd. Je mag alleen contactloos betalen, maar wat dan, want je moet online reserveren en dan meteen betalen. In een 50 meterbad met 8 banen in de ene plaats geldt hetzelfde maximum aantal zwemmers als in een andere plaats in een bad van 25 meter bij 6 banen. In sommige zwembaden reserveer je zelfs een eigen privébaan. Gooi het maar in mijn petje.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat, ik blijf observeren!

 

Anderhalvemeter-protocollen (2)

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Maandag beschreef ik hoe ik vorige week een heel nieuw genre had zien opduiken, of liever gezegd: een papieren werkelijkheid zien scheppen: het genre van de  anderhalvemeter-protocollen. Inmiddels gaan we er de gevolgen van zien, of liever gezegd: in de eerste vertaalslag van papier naar werkelijkheid is nog meer papier geschapen, met een versterking van de problemen die ik al beschreef.

Gevolg? Alom verwarring en verschil. Ik geef een paar voorbeelden waar mijn oog op viel, het gaat ongetwijfeld in totaal om nog veel meer:

  • OV-reizigersvereniging Rover trekt aan de bel omdat alle vervoerders de protocollen anders uitwerken.
  • Sommige sportscholen mogen hun diensten buiten aanbieden, andere niet – dat verschilt per gemeente (bron).
  • In het protocol dat een atletiekverenging uitwerkte, staat dat hardlopers op 5-10 meter afstand van elkaar moeten blijven; de Atletiekunie rept daar met geen woord over (althans, niet wat ik kon vinden), 1,5 meter is genoeg. 5-10 meter komt overigens ongeveer neer op een inhaalverbod. 5-10 meter is sowieso grappig, want het gaat – lijkt mij – om een minimumafstand, en die is 5 OF 10 meter.
  • In de ‘Richtlijn’ van de zwembranche (maar niet in het protocol) staat het advies niet met je hoofd onder water te zwemmen, omdat het coronavirus zich waarschijnlijk via het water kan verspreiden. Sommige zwembaden vertalen dat naar een borstcrawlverbod, bij andere zwembaden speelt het geen rol (bron beide documenten).

Tsja. Dat krijg je dus als mensen zelf aan de slag gaan met een enorme stortvloed aan haastig geproduceerde teksten…

 

Nieuw genre: anderhalvemeter-protocollen

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Er is in een paar dagen tijd een stortvloed aan teksten verschenen in een nieuw genre: dat van de regels en protocollen in de anderhalvemetersamenleving, ter versoepeling van de corona-maatregelen. Ik kreeg bijvoorbeeld meteen donderdag en vrijdag al een stuk of vijf emails van mijn ‘contactberoepleveranciers’ (masseur, kapper, chiropractor) met daarin een groot aantal voorschriften en waarschuwingen. In het weekend heb ik me gebogen over de protocollen voor het zwemmen en de atletiek. Het is nog te vroeg voor een grondige analyse, maar hier zijn wat observaties van mij als tekst-expert.

Als belangrijkste valt mij op dat er in rap tempo een papieren werkelijkheid is gecreëerd. Ik houd mijn hart vast, achtereenvolgens hierom:

  • Iets opschrijven is nog geen communicatie. Dat is een grote valkuil: schrijven en dénken dat je hebt gecommuniceerd. Maar communiceren is tweerichtingverkeer. Zelfs voor mij als verbaal vaardige burger was het de afgelopen dagen veel te veel. Veel te veel hetzelfde (‘nou weet ik het wel’), en veel te ondoorgrondelijk, bijvoorbeeld door ellenlange bullet-opsommingen. Veel tegenstrijdigheden ook. Teksten ook nog te kort: ik mis aan alle kanten (ook van overheidswege) onderbouwing. Daardoor begrijp ik er soms geen snars van (voorbeeld op mijn sportblog). Ik blijf vooral achter met een gevoel van ‘gooi het maar in m’n petje’. Ik heb medelijden met de mensen die het allemaal moeten gaan uitvoeren en handhaven.
  • Zelfs als het tweerichtingverkeer tot stand komt, is daarmee het gewenste gedrag nog niet gerealiseerd. Ik ben bijvoorbeeld benieuwd in hoeverre het mensen gaat lukken om zich in te houden als ze ‘symptomen’ hebben. In ‘Even tot hier’ kwam zaterdag al een grappig voorbeeld aan de orde, ik parafraseer: jij belt de kapper, de kapper vraagt ‘heb je koorts’ (want dat moet hij vragen) en dan geef je als antwoord ‘ja, maar ik moet echt wel naar de kapper want ik moet straks ook nog naar het restaurant’. De afgelopen weken hebben mij niet het volste vertrouwen gegeven in de maakbaarheid van ons collectieve ‘coronagedrag’ en het wordt door halve vrijheid alleen maar moeilijker.
  • Een deel van de papieren werkelijkheid komt eigenlijk neer op ‘onmogelijk’ (bijvoorbeeld: banen zwemmen zonder in te mogen halen) of heel erg niet leuk (met je geliefde op 1,5m moeten blijven op een terrasje). Ik zie dat soms in de tekst, die mij dan afschrikt (‘als het zo moet, laat dan maar…’). Maar de algemene stemming is anders, is mijn indruk. Dat gaat nog vies tegenvallen. Als ‘hoera we mogen weer’ omslaat in ‘maar leuk is anders – voor nog heel lang’.
  • Het is niet zo dat je met papier het coronavirus hebt bedwongen (‘onder controle’). Het gaat nog heel erg spannend worden hoe lang we ‘mogen’. ik ben eerlijk gezegd vrij pessimistisch daarover. Wat ik eerder al schreef: die ‘stippen op de horizon’ zijn nog zeer onzeker. Ik ga de eerste weken zelf nog zeer voorzichtig zijn in elk geval.

Daarnaast is aan de teksten weer zichtbaar dat het haastwerk was. Er staat fouten in, inconsequenties, onmogelijkheden, enzovoort. Het rijles moeten geven zonder airco en met een dicht raam haalde bijvoorbeeld het nieuws. De rommeligheid is begrijpelijk – de plotselinge versoepeling heeft sommige sectoren duidelijk overvallen. Goed schrijven is strijdig met haast. Lastig is nu wel dat het letterlijk gaat om leven en dood…

Vuurdoop videotraining

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik heb vanochtend voor het eerst via videobellen een training-op-afstand gegeven. Meteen tamelijk in het diepe erin: een groep van 13, dat is vrij veel, en via Teams, dat als beperking heeft dat je steeds maar vier mensen op het scherm ziet. In de aanloop vond ik het spannend maar ik had er ook veel zin in: ik was benieuwd hoe het experiment uit ging pakken en ik keek uit naar deze belangrijke stap in mijn eigen leerproces.

Welnu: het ging goed, ik ben tevreden. Een paar inzichten:

  • Voorbereiden kost meer tijd. Dat was deze eerste keer helemaal zo omdat ik de werkvormen moest uitdenken, maar het blijft zo, denk ik. Deels omdat ik dingen klaar moet zetten om te laten zien die ik anders tussendoor schets op flap of whiteboard, en deels ook omdat ik ook vooraf dingen moet doen die ik anders in de trein doe (‘nog even naar de presentatie kijken’) of in de tijd tussen aankomst bij mijn opdrachtgever en begintijd (flappen met agenda en doel enzo maken). Er was zelfs nog één heel ander soort voorbereiding: m’n werkkamer netjes maken, zodat er geen afleiders in het camerabeeld zijn en het licht goed valt.
  • De techniek komt nauw en gelukkig ging dat allemaal goed; ik kreeg complimenten voor de stabiliteit van m’n verbinding. Kennelijk gaat dat ook wel eens anders! Ik blijf een beetje rommelen met me aanmelden bij Teams, maar als ik er eenmaal in zit, gaat het feilloos.
  • Eén oefening was een stuk intenser dan dat ik live ooit heb meegemaakt. Met een na- en een voordeel: die kostte veel meer tijd dan live én we kwamen veel verder. Dat kan aan deze groep liggen, maar mijn indruk was dat het er ook mee te maken had dat ze er letterlijk zo dicht bovenop zaten: met hun neus op het scherm.
  • De werkvormen die ik  had bedacht, pakten goed uit. Er zijn hier en daar nog wel wat nadere experimenteer-mogelijkheden, bedacht ik zelf en uit de groep kwamen ook nog goeie suggesties. Daar kan ik dus mee verder.
  • Stiltes zijn lastig, zowel voor mij om te laten vallen (dat mag ik dan ook meer doen) als om te interpreteren. Dus op momenten dat ik van die dingen zeg als ‘zijn er nog vragen?’  of ‘akkoord om het zo aan te pakken?’, dan moet ik even afwachten en dat is gek anders. Want ‘live’ kijk ik op zo’n moment rond en zie ik heel veel aan de lichaamstaal. Nu is het wachten of iemand zich meldt.
  • Het allergekst vond ik de pauzes: ineens loop ik met m’n koffie in de hand dan tegen manlief aan in plaats van tegen een deelnemer. Dat voelt geïsoleerder van de groep. Als we bezig waren, ervoer ik het juist wel als contactrijk.

Ik ben nu wel een beetje moe – het is gelukkig weekend!