Maandelijks archief: december 2017

De laatste links van het jaar

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Hier weer de oogst aan interessante links van de laatste tijd:

Met dank weer aan de Twitteraars en blogs die ik volg, en aan Arno voor de mop! 

 

 

Mooie schrijffilm

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Een tijdje geleden gaf ik een trainingsonderdeel over het schrijfproces, vertelde over freewriting en toen zei één van de deelnemers dat dat hem deed denken aan Finding Forrester. Nouja, dat zei hij niet, hij zei iets als: 

Dat doet me denken aan die film, hoe heet-ie nou, de titel schiet me niet te binnen, met Sean Connery als een soort kluizenaar en schrijver, en met een fiets. Als je daarop googlet, vind je ‘m misschien wel.

Inderdaad: googlen op die trefwoorden geeft Finding Forrester als eerste hit.

Die film kende ik niet, maar ik heb hem inmiddels gezien en ik vond hem geweldig. Het is inderdaad een film over schrijven en schrijfbegeleiding, althans, dat is één van de thema’s. En inderdaad zegt Forrester (Connery dus) tegen z’n pupil, Jamal, behartigenswaardige dingen over dóórschrijven zonder dat je interne criticus zich ertegenaan bemoeit. Forrester vindt zelfs dat Jamal ook maar gewoon goede dingen (van hemzelf) moet overschrijven totdat zijn eigen woorden gaan doorklinken, en ook dat werkt goed, maar het brengt Jamal ook in de problemen als hij van plagiaat verdacht wordt.

Daarnaast is de film ook de moeite waard, met zeer goed spel en een relevante thematiek over van een dubbeltje (Jamal groeit op in een arm gezin in een slechte buurt) een kwartje kan worden – hij kan niet alleen goed schrijven, hij is sowieso een goede leerling en daarnaast een getalenteerd basketbalspeler. Zijn talenten maken dat hij uitgenodigd wordt voor een zeer exclusieve school.

Met die grote rol voor basketbal en het zeer grote verschil tussen de twee milieus is de film ook wel erg Amerikaans. Maar ik vond hem zeer de moeite waard. Als je wat met schrijven hebt, maar dat hoeft niet eens! 

Een artikel zonder waarde?

Louise Cornelis Geplaatst op door  

In de Runner’s World van november stond een artikel over de VO2max. Ik heb dat met interesse gelezen, maar keek aan het eind (p. 67) een beetje op mijn neus toen het artikel eindigde met:

Dat alles gezegd hebbende, wat voor waarde heeft de kennis van de VO2max nou eigenlijk in je dagelijkse trainingen? Het antwoord is kort maar krachtig: zo goed als geen waarde. Voor wetenschappers is het interessante kost, maar jij kunt je trainingen toch beter vervolmaken door te letten op je hartslag, je snelheid en je gevoel. 

Je zou dat een soort ‘hoofdboodschap achterop’ kunnen noemen, maar dan wel een gekke. Het liet mij achter met de vraag ‘waarom heb ik dit dan zitten lezen?’ Hoe zou je zoiets beter kunnen doen? Ik heb twee ideeën:

  1. Niet schrijven. Het gebeurt in mijn praktijk regelmatig dat schrijvers nadenken over doel en boodschap van hun tekst en dan tot de conclusie komen dat ze beter niet kunnen schrijven, dat ze bijvoorbeeld beter kunnen wachten tot ze meer zicht hebben op wat er speelt. Helemaal prima – dat spaart een boel tijd, ook die van de lezers! In een tijdschrift is het misschien anders, maar het lijkt mij toch een terechte overweging: had dit artikel er wel in gemoeten?
  2. Op zoek gaan naar de relevantie die er mogelijk wel is. Ik ben geen wetenschapper en toch vond ik het artikel best interessant. Dat zit hem erin dat de term VO2max een illustere is en dat ik hem vaak tegenkom als het gaat over trainen. Dit artikel helpt mij bij het onderscheiden van zin en onzin in andere literatuur, en dat vind ik wel degelijk relevant.

Meer in het algemeen moet een schrijver zich behoorlijk kunnen inleven in de lezer om de relevantie te kunnen bepalen. Dat speelt bij zakelijk schrijven ook heel vaak – schrijvers menen dan bijvoorbeeld alleen maar te hoeven ‘informeren’ en daarvan zeg ik altijd: dat kun je net zo goed laten. ‘Informatie’ als zodanig is bijna altijd betekenisloos en onvoldoende reden om in de pen te klimmen. Bij zakelijk schrijven ben je vrijwel altijd aan het sturen.

Als schrijvers dan gaan doordenken, komen ze bijvoorbeeld op overwegingen als: ‘de lezer moet zich dit realiseren bij mogelijke vervolgstappen op dit gebied of met deze partij’ of ‘ik dek me in’. Beide heel reële doelen – goed om je ervan bewust te zijn. 

De overeenkomst is dus dat een schrijfdoel en bijbehorende hoofdboodschap niet altijd heel concreet of praktisch hoeft te zijn (‘zet stap zus-en-zo’) om relevant te zijn voor een lezer. Of het nou een hardloper of je baas is. 

Direct slecht nieuws en twee andere inzichten

Louise Cornelis Geplaatst op door  

In de Psychologie Magazine van deze maand (nr. 13 van 2017) staan maar liefst drie dingen met een raakvlak met tekst & communicatie:

  • Hoe direct kun je slecht nieuws brengen? Nou, behoorlijk direct, blijkt uit Amerikaans onderzoek: over lichaam en gezondheid zonder omhaal, over sociale zaken (relatie uitmaken, klacht over service) met een inleiding van één zin, en bij slecht nieuws dat iemands identiteit of overtuigingen raakt (beëindigen arbeidscontract, nieuwe inzichten): iets langere, maar nog steeds korte buffer, met eventueel een enkel argument er alvast in. Dit is vooral relevant voor al die schrijvers en presenteerders die zich afvragen of je wel met de hoofdboodschap voorop kan beginnen bij slecht nieuws. Meestal wel, dus, en sowieso met hooguit een korte inleiding ervoor.
  • Ik heb het er hier al vaker over gehad: expressief schrijven helpt tegen piekeren. In nieuw onderzoek is vooral gebleken dat mensen die hun gepieker van zich af schreven daarna beter presteerden op een lastige taak.
  • Hoe vaker de baas ge-cc’d wordt in e-mail, des te minder vertrouwen hebben de medewerkers onderling. De baas dc’en maakt medewerkers achterdochtig, en dat kan leiden tot een angstcultuur. Niet doen dus, al dat cc’en!