Ik hoorde gister van een collega (Marjan Huisman van Twinc) een acroniem dat nieuw voor mij was. Ik weet ook de herkomst of bron niet (Marjan ook niet): ik vind wel wat treffers op Google, maar niet daarover, en ik zie ook verschillende varianten. In elk geval, het gaat om

ANNA: Alles navragen (of altijd nakijken ofzoiets), niets aannemen.

We kwamen erop naar aanleiding van een tekst waarin de argumentatie berustte op een aanname, met als formulering ‘Het lijkt erop dat instantie X een fout heeft gemaakt’. Die aanname was in dit geval te checken geweest door contact op te nemen met X en na te gaan wat er nu eigenlijk is gebeurd. Op het moment dat je de aanname kunt vervangen door een feit (bevinding/constatering), staat je argumentatie een stuk sterker.

Ook in het werken met mensen geldt ANNA. Vaak neem je immers iets aan wat helemaal niet zo is, en laat je je gedrag van die aanname afhangen. Ik herinner me bijvoorbeeld een training van een paar maanden geleden waarbij ik aan het begin aannam dat de deelnemers wel wisten waarom ze daar zaten – de manager had me verteld dat hij dat duidelijk had gemaakt. Gaandeweg kwam ik erachter dat dat niet zo was, en dan is er al een boel gepasseerd. Had ik het toen maar even nagevraagd aan het begin…

Dus, ik ga haar onthouden, Anna!