Even twee coronagerelateerde dingen die recentelijk opvielen en die voortborduren op andere posts:

Ten eerste: ik had het hier laatst over botsende metaforen, welnu, ik was gister meteen na de eerste zinnen van Rutte in het ‘persmoment’ even de kluts kwijt daardoor. Hij begon zo:

We hebben twee weken geleden een grote hamer uit de gereedschapskist gehaald. Twee weken daarna zouden we de thermometer erin steken om te kijken hoe het gaat,

Wáár moet die thermometer dan in? In die hamer? In de gereedschapskist? Hoe dan? Ik ben dusdanig visueel ingesteld dat ik dat zoeken met dat ding voor me zie. Naast botsende metaforen komt het probleem ook door het vage verwijzen van erin.

Ten tweede: ik had het hier eerder over de depersonificatie van besmette mensen en sowieso het veel te abstract maken van het probleem (alsof het alleen maar gaat om getallen en grafieken – gister in het persmoment ook weer). Welnu, het omgekeerde is ook het geval, ook al vaker gesignaleerd: de personificatie van het virus. Het virus dat we moeten verslaan, dat om zich heen grijpt, dat onder ons is – enzovoort. De Volkskrant maakte het maandag wel erg bont, zo zag ik in een tweet van vakgenoot @GertHardeman:

Die kop vind ik echt over de grens: onethisch, in een tijd waarin het draait om ons eigen gedrag.