Het is vanochtend precies een jaar geleden dat ik voor het laatst een schrijftraining gaf aan een groep mensen met wie ik in dezelfde ruimte was, bij hen op kantoor. Het terugdenken beroert me best wel, moet ik zeggen, met een heel scala aan emoties – ik schreef er eerder al over dat het nogal een woelig jaar was.Wat ik op 10 maart 2020 zeker niet had verwacht, ik schreef het gister ook al, dat we een jaar later nog steeds zo diep in de corona-ellende zouden zitten en dat het dus zo lang zou gaan duren allemaal.

Inmiddels is het zelfs de vraag wat ‘gewoon’ dan is en of het dat ooit weer wordt, qua virus. Ik mis nog steeds een heleboel, maar er zijn ook dingen waarvan ik hoop dat ze nooit meer terug gaan naar ‘gewoon’. Ze mogen zelfs nog wat ‘ongewoner’ worden. Ik leg het uit.

Sinds die terugblik op 30 december heb ik nog weer een stapje gezet in profiteren van wat er veranderd is: ik heb flink de smaak te pakken van webinars en online colleges. Die kan ik bijwonen vanwege het ontbreken van de reis. Ik heb er een aantal korte gedaan in Amsterdam en ik zou niet zo gauw voor een uurtje daarheen reizen, en ik heb er ook gedaan die veel verder weg waren: Zwitserland, Engeland, Canada. Wat geweldig om zo van goeie mensen te kunnen leren vanuit mijn eigen huis!

Wat me wel opvalt is dat, met één positieve uitzondering, de werkvorm van die webinars is: luisteren naar één of meer pratende hoofden, meestal met een powerpoint, en niet nader gestuurde interactie via de chat of de Q&A. Keer op keer ervaar ik zelf  bij die webinars dat alleen zitten kijken en luisteren te saai is, zeker als op datzelfde apparaat allemaal andere aandachtstrekkers draaien, zoals de mail, het nieuws en de sociale media. Het moet wel heel erg boeiend zijn wil het mij erbij houden. Dan maak ik bijvoorbeeld aantekeningen – maar dan mis ik prompt ook wat, want dat hoofd praat maar door en door en door.

Wat me ook opvalt: dat wat er aan interactie is, laat kansen liggen. Een grote groep vrijelijk vragen laten stellen via de chat leidt bijvoorbeeld tot een enorme berg vragen die alle kanten op gaan (‘vrij schieten’). Bij de standaard werkvorm is er bovendien niets wat wat het gemis aan onderling contact compenseert. Je bent eigenlijk maar een heel klein stapje verwijderd van kijken naar een filmpje. Maar een film zou dan weer beter gescript en visueel veel aantrekkelijker kunnen, weg van de webcam.

Ook uit het onderwijs hoor ik soms schokkende verhalen, onder andere over hele dagen alleen maar naar pratende hoofden óf ingesproken powerpoints kijken. Lekker voor mijn ego is dat wel, want ik weet er al heel wat meer van te brouwen en daarbij ook de extra mogelijkheden van online werken te benutten: samen schrijven, deelnemers hun scherm laten delen, quiz-vormen en dergelijke. Ik werk met break-outs, gerichte vragen, met individuele en groepsopdrachten en mijn e-learning (met mooie filmpjes) komt heel binnenkort online.

In het begin vorig jaar was het een hele prestatie dat we allemaal zo snel alles online voor elkaar kregen, maar de ontwikkeling is wel erg snel gestagneerd en de lat ligt nu wel erg laag. Van mij mag-ie hoger, en dat is wat ik bedoel met ‘graag nog wat ongewoner’. Niet alleen maar bezig zijn met zo gauw mogelijk weer terug naar alles live en tot die tijd maar wat behelpen. Nee, het goed doen, zorgen dat het online onderwijs en trainingen geven beter wordt. Voor nu en voor een nog zo ongewisse toekomst. 

Ik ben nog steeds bezig met het verhogen van mijn eigen lat, en ik hoop hier en daar een prikje in dezelfde richting uit te delen Ik heb een tijdje geleden bij een opdrachtgever ‘nee’ gezegd tegen het geven van een training omdat ik ‘m  te ‘uitgekleed’ vond ten opzichte van live en verworden tot iets wat ik zelf niet graag zou volgen. Natuurlijk heb ik aangeboden iets beters te ontwikkelen – wie weet.

Ondertussen leer ik zelf ook nog bij. Door de kunst af te kijken of te zien hoe het niet moet. Door te experimenteren. Door uit te wisselen met collega’s. Van wie nog goede tips of ideeën heeft, hoor ik graag!