We zijn weer een corona-persconferentie verder en een blogje daarover is een traditie aan het worden. Wat me dit keer het meest opviel is dat het in de reacties vooral ging over het positieve, optimistische karakter ervan. Ik heb die positievere woorden ook wel gehoord natuurlijk, maar ik heb ze niet gevoeld: ik vond ze ongeloofwaardig.

De positieve woorden bleven bij mij in twee filters hangen:

• Ene oor in, andere oor uit. Ik heb het afgelopen jaar vooral minister De Jonge al te veel horen beloven. Wat heeft hij al wel niet beloofd vorig jaar, over het testen, het bron- en contactonderzoek en het uittrappen van vuurtjes… In juli iedereen minstens het eerste vaccin? Zal wel. Ik hoop dat het zo snel gaat, maar ik geloof het gewoon niet meer. Alles moet ervoor meezitten, en dat heeft het de afgelopen tijd bepaald niet altijd gedaan.
• Besef van de grote onzekerheid. Voor zover ik weet, is het verloop van de epidemie zelf net zo onzeker als twee weken geleden. Het enige wat verbeterd is, is de sterfte van de alleroudsten. Het effect van de versoepelingen van toen is echter nog onduidelijk. Er is geen duidelijke gunstige trend, en volgens sommige experts kan de derde golf nog steeds ‘losbreken’ – De Jonge zelf geeft dat toe. Dus hoezo dan optimisme over, bijvoorbeeld, de terrassen open per eind maart? Is dat dan een ‘perspectief’? Het risico op valse hoop is groot. 

Wat er bij mij een rol speelt is dat ik, weet ik van mezelf, een vrij pessimistische aard heb (pessimisme is een nuttige eigenschap voor elke redacteur, want je moet er altijd van uitgaan dat wat er staat niet klopt of niet goed genoeg is). Dus ik schaam me er niet voor, en bovendien heeft de coronacrisis is alle opzichten zelfs mijn zwartste toekomstbeelden weten te overtreffen. Wie had bijvoorbeeld vorig jaar ooit gedacht dat we nu nog zo diep in de shit zouden zitten, met een zeer langdurige lockdown en nog steeds zo veel zieken en doden?

Behoefte aan perspectief, tsja, dat snap ik wel, maar het is gewoon nog onzeker. Voor de komende weken, de komende maanden en zeker ook voor de lange termijn. Het kan allemaal heel goed gaan, en dat hoop ik natuurlijk van harte. Maar ik reken er niet op. Valse hoop is namelijk bijzonder ondermijnend.

Wat het me over communicatie maar weer eens leert is hoe verschillend mensen lezen en luisteren, dus hoe verschillend ze boodschappen ontvangen. Als spreker/schrijver moet dat bescheiden stemmen.