Ik houd van signaalwoorden en de meeste schrijvers mogen er best meer van gebruiken, maar ik weet: je kunt ook overdrijven. In de tekst die één van de studenten Tekstontwerp en persuasieonderzoek analyseerde komen er nogal wat voor, in de alinea onder de foto:

Deze damesschoen is ontworpen om pijlsnel te reageren op elke manoeuvre. Daarnaast heeft de ULTRABoostX een dynamische voetboog waardoor je een ultraflexibele pasvorm en bewegingsvrijheid ervaart. En Adidas heeft met deze fits like a glove-running shoe nog een aantal andere secret weapons uit de kast gehaald. Materialen waardoor de hardloopschoen net een pantoffel is. Neem bijvoorbeeld het materiaal STRETCHWEB, dat verwerkt is in de flexibele rubberen loopzool en zorgt voor een ongeëvenaarde demping. Daarnaast heeft de zool ook het materiaal Continental™ Rubber. En dat zorgt weer voor optimale grip op zowel natte als droge weggedeelten. Als laatste hebben we nog het TORSION® SYSTEM, dat zit tussen de hiel en voorvoet en biedt de nodige stabiliteit tijdens het hardlopen.

De lezers uit het lezersonderzoek reageerden negatief op zo’n overdaad. De structuur is te simpel om zo veel aanduiders te rechtvaardigen. Het is immers een doodgewone opsomming, met bijvoorbeeld als enige uitzondering op een en-en-en-relatie. Dat zie je ook aan de aard van de signaalwoorden: de ene zin naast de andere drukt al gauw daarnaast uit, dus dat is eigenlijk een heel slap signaalwoord.

Moraal: als de verbanden heel simpel zijn, hoef je ze niet te expliciteren. Die kunnen lezers wél zelf bedenken.

Dit is waarschijnlijk de laatste post over het college over overtuigende teksten. Misschien schiet me later nog wat te binnen, maar het vak zit erop: alle studenten hebben een voldoende gehaald en mijn werk is klaar. Ik heb het met plezier gegeven, er zelf ook veel van geleerd en er ook met genoegen over verteld op dit blog (draad)!