Even geleden was in het nieuws dat het Groot Dictee stopt. Ik had toen even geen gelegenheid om erover te bloggen, maar ik wil nu toch nog even zeggen dat ik daar niet mee kan zitten, dat ik het wel een opluchting vind eigenlijk.

Ik heb vanaf het begin moeite gehad met het hele verschijnsel, vooral omdat het de indruk wekte dat foutloos spellen onmogelijk is: zelfs de beste deelnemers maakten nog fouten. Maar spellen is helemaal niet zo heel moeilijk, want het grootste gedeelte van de dagelijkse woorden houdt zich braaf aan een paar simpele regels, en de gekke uitzonderingen weet je als je ze vaak gebruikt – als je fokker bent van przewalskipaarden, dan weet je hoe je przewalskipaard schrijft, anders niet, maar dan doet het er ook niet toe. Of je zoekt het even op (heb ik net ook gedaan), of je gebruikt de spellingschecker.

Daar komt nog bij dat al te veel aandacht voor spelling me niet zint. Er zijn hele volksstammen die ‘goed schrijven’ vereenzelvigen met ‘goed spellen’ en die dus mensen dat ze ‘niet kunnen schrijven’ terwijl ze alleen maar zwak zijn in spelling. Maar spelling is maar een piepklein onderdeel van schrijven, en – in tegenstelling tot het creatieve gedeelte – nog uitbesteedbaar ook. Jammer dat zo’n dictee deze mensen het gevoel geeft dat ze fout op fout stapelen. Nog meer schrijf-faalangst is niet waar zij op zitten te wachten.

Deze zelfde gedachten vond ik fraai verwoord in een opiniestuk in de NRC, door oud-deelnemers Pepijn Hendriks en Wouter van Wingerden. Zij deden zelf mee, maar vinden dat het dictee ‘de liefde van het grote publiek voor het Nederlands in de weg zit’. Dus: misschien een beetje abrupt einde en erg bepaald door de kijkcijfers, maar toch liever kwijt dan rijk.