Ik beloofde laatst nog iets naar aanleiding van de reflectieverslagen van de studenten van het piramideprincipe-onderzoekscollege. Welnu, nu dan, want het zit erop: alles is ingeleverd, ik ben klaar met nakijken, de studenten weten hun cijfers (gemiddeld hoog, ik ben dik tevreden!) en mijn rol als docent is zo’n beetje afgelopen. Blijft nog mijn rol als onderzoeker, waarin ik hoop met de resultaten nog verder te gaan.

En als toepasser natuurlijk, want ik doe wel degelijk dingen nu anders in de praktijk – ik schreef hiervoor al over dat ik mezelf nu af en toe iets hoor zeggen waarvan ik denk: uhm, dat klopt niet. En dan slik ik het maar in.

Voor in de praktijk is bij mij van de reflectieverslagen één belangrijk ding blijven hangen, en dat is te vatten onder het woord gewenning. Meerdere studenten beschrijven hoe het enige tijd kostte om aan het piramideprincipe te wennen, niet alleen om het onder de knie te krijgen, maar ook gewoon als manier van naar teksten kijken. En als ze er dan eenmaal aan gewend waren, gingen ze zich afvragen waarom er zo veel niet-piramidaal, methodologisch (of nog anders/slechter) geschreven wordt, en waarom ze dat zelf ook altijd zo gedaan hebben, en niet anders geleerd.

Met andere woorden: in het begin zit je vreemd te kijken naar het piramideprincipe, maar als je er eenmaal aan gewend bent, wil je niet anders meer. Het eerste gold duidelijk ook voor de proefpersonen in de onderzoeken; het tweede merk ik in de praktijk.

Het enthousiasme ligt voor mij meer voor de hand dan de gewenning. Die fase is voor mij al lang geleden. Door het college, en zeker ook nu door er zo vaak over te lezen in de verslagen van de studenten, werd ik me ervan bewust, en ik wil het ook in trainingen en dergelijke goed voor ogen houden: het piramideprincipe kost ‘wen-tijd’. Voor schrijvers en voor lezers.