In juli had ik één keer weer een training op locatie gegeven. Daarna werd de thuiswerkmaatregel weer wat strenger, vervolgens ging ik op vakantie en vorige week was er nog geen gelegenheid.  Zodoende was vanochtend pas de tweede keer weer, en de eerste wat grotere groep (stuk of 15).

Net als de vorige keer ging ik regelmatig heen en weer van ‘alsof ik het gister nog gedaan heb’ naar ‘wauw, eindelijk weer!’ Die sessie in juli was bijvoorbeeld zonder handouts, deze met, en al bij het printen van mijn stapeltjes dacht ik: wauw, dit is voor het eerst sinds maart 2020! Het uitdelen was ook echt even een momentje. Daarentegen was het na afloop bij elkaar sprokkelen van mijn stiften en post-it-blokjes alsof ik het gister nog gedaan had. Maar dat ik dat dan bedenk, dus dat ik denk ‘goh, dit is net alsof ik het gister nog gedaan heb’, betekent dat ook dat eigenlijk ongewoon is natuurlijk.

Ik vond het een feest om te doen. Ik heb genoten van het ‘gedruis’ in de zaal, dus het onderlinge roezemoezen, mijn eigen onderonsjes, de gesprekjes op de schakelmomenten (vooraf, pauze, na afloop)… precies de dingen die ik online in het begin vreselijk miste. Ik ben eraan gewend geraakt het zonder te doen, maar wat fijn dat het er weer wel is!

Iets wat ik niet bewust had gemist maar wat ik wel weer erg leuk vond, was het ‘knutselige’ van het werk: in de weer zijn met flappen, stiften, post-its en plakband. Dat was een ontdekking: ook daarin zit werkplezier. Plezier dat ik node heb moeten missen, hoe zeer er ook lol zit in het ontdekken van de mogelijkheden om online samen te werken en hoe blij ik ook was dat dat zo goed ging.

Alles bij elkaar denk ik: wat een boel meer dynamiek, zeg, dan online! In de interactie, in de materialen, in het bewegen in de ruimte (langs die flappen en de andere dingen die met plakband aan de muur hingen), in het reizen natuurlijk ook – in mijn hele werkende bestaan. Vanochtend heb ik daar met volle teugen van genoten!