Vandaag heb ik voor het eerst sinds 10 maart 2020 weer een schrijftraining gegeven met de deelnemers in dezelfde ruimte, fysiek aanwezig. Eindelijk weer met echte mensen aan de slag, in plaats van met het beeldscherm! Op hun plek, op hun kantoor, dus met een trein- en OV-fietsreis.Wat een dynamiek!

Het mag weer, voor wat betreft de overheidsmaatregelen – ik wilde het niet doen zo lang ‘werk zo veel mogelijk thuis’ het devies was. En ik durfde het zeer zeker aan, sowieso, maar helemaal omdat ik inmiddels volledig gevaccineerd ben.

Het was een voorzichtig begin: start om 10 uur, op een bekende en fraaie plek in hartje Amsterdam, voor maar twee uur, met ook maar twee deelnemers. Dat vond ik wel lekker, moet ik zeggen – even wennen.

Wennen was het in zoverre dat ik gister toch even moest nadenken over van die zaken als: wat neem ik mee in m’n tas en wat trek ik aan? Dat ging nog net niet helemaal feilloos: ik was een paar kleine dingen toch vergeten, zoals bijvoorbeeld het opladen van m’n hotspotje (want nee, in de Intercity Direct is er nog steeds geen WiFi – sommige dingen veranderen nooit).

Verder sprongen mijn gedachten vaak heen en weer tussen ‘wat gaaf weer!’ en ‘wat is het eigenlijk gewoon’. Dat heb ik de laatste weken vaker zo ervaren: bij niet-werkdingen die door de versoepelingen voor het eerst sinds lang weer konden: aan de ene kant het gevoel van bijzonderheid en e-i-n-d-e-l-i-j-k, aan de andere kant zo makkelijk weer in de groef vallen van voor maart 2020. Ik weet: zo lang ik me er bewust van ben dat het gewoon is, is het dat dus nog niet. Gewoon is het sowieso niet, want het centrum van Amsterdam is wonderbaarlijk rustig en relaxed.

Eenmaal aan het werk is het niet anders dan voorheen, behalve dan dat ik op één moment even een gevoel van vervreemding had. Het vroeg even wat introspectie om te achterhalen waardoor dat kwam. Toen realiseerde ik me dat mijn stem in mijn eigen oren anders klonk dan thuis. Nou heb ik wel een boel gepraat op andere plekken dan thuis, maar ik heb sinds maart 2020 niet meer het piramideprincipe uitgelegd, anders dan tegen het beeldscherm. En dat registreerden mijn oren kennelijk: in ‘standje uitleg’ klonk mijn eigen stem ineens anders dan dat-ie 16 maanden lang geklonken had.

16 maanden, bijna… tsjongejonge, wie had dat ooit kunnen denken. Wat heb ik vaak teruggedacht aan 10 maart 2020. Maar nu heb ik een nieuw ijkpunt: 5 juli 2021. Ik redde me tussen die twee data prima, had ook veel lol in het online werken en het ging goed – ik schreef daar eerder over. Maar ik was de eenzijdigheid van al dat koekeloeren naar mijn eigen beeldscherm wel eens zat. Voor mij is de lockdown vandaag pas écht afgelopen.