Ik geef af en toe een workshop over het schrijfproces. Daarin maak ik gebruik van een indeling in vier schrijverstypen die afkomstig is uit het boek In gesprek met de lezer. Elk type heeft sterke en zwakke eigenschappen. Ik krijg natuurlijk vaak daarbij de vraag wat mijn eigen type is.

Welnu, ik ben in termen van dat boek een V: een vlotte schrijver. Net zoals veel van mijn vakgenoten overigens, want wij produceren makkelijk tekst en vinden daarom schrijven leuk, al van jongs af aan.

Ik noem zo meteen een sterk punt: wij komen bij het schrijven makkelijk en snel tot resultaat. Om vaart te maken, heb je een V nodig.

Maar… in die vaart gaat er ook wel eens wat mis. V’s zijn slordig moeten zichzelf dwingen om hun tekst netjes af te redigeren.

Zoiets had ik vrijdag weer net verteld, in het algemeen en over mijzelf. Ik had er zelfs bij gezegd dat die slordigheid vaak toont: dan zit er weer eens een typo in een handout of presentatie. En toen zou ik doorklikken naar mijn volgende slide en in de preview op mijn eigen laptopscherm staarde hij mij aan.

Daar stond schrjif.

Hè, ik had er toch echt nog goed naar gekeken!? Want belangrijk vind ik het wel. Dat het niet mijn sterkste kant is, is geen excuus. 

Ik kon zo wel meteen illustreren wat ik net had gezegd: bij een V blijft er wel eens een foutje staan.