Ik ben een weekje uit de running vanwege de combinatie van ziek en in isolatie: covid heeft me dan toch weten te vinden. Vermoedelijk is dit een ‘bedrijfsongeval’: als ik terugreken, moet ik het wel opgelopen hebben bij een opdrachtgever of per OV onderweg daarheen. Ik ben alweer aan de beterende hand, maar doe nog kalm aan. Echt werken kan ik nog niet, maar een blogpost schrijven wel. Er zit van vorige week nog iets in mijn hoofd.

Eerder schreef ik over de grote hoeveelheid managementsamenvattingen die ik van feedback heb voorzien. De grote bulk van dat werk is voorbij, de late inleveraars druppelen nog steeds binnen. Vorige week zat daarbij de beste uitwerking tot nu toe. In de e-mail waarmee ze mij de samenvatting stuurde schreef de maker ervan dat ze de e-learning leuk had gevonden, en dat ze zelf een achtergrond had in schrijven. Wel een heel andere: ze deed ooit een minor poëzie (het is een internationaal bedrijf, die opdrachtgever, dus dat kan kennelijk ergens ter wereld).

Ik kon het niet laten om te speculeren over het voordeel dat je hebt bij het piramideprincipe met een achtergrond in de poëzie. De overeenkomst is wat mij betreft helder: in beide gevallen gaat het erom kernachtig betekenis uit te drukken. Precies dat was wat deze uitwerking zo goed maakte. Daar waar veel van de andere uitwerkingen samenvattingen kenden als hoofdboodschap (‘je moet zus en zo doen en denk ook hier en daar aan’), had deze er een van vijf woorden. Die vijf woorden benoemden het pijnpunt, of althans: een van de mogelijk pijnpunten in de casus (er is niet één goede oplossing).

Dat je zo’n hoofdboodschap leest en denkt: raak! Dat doet poëzie ook. In een paar woorden tot de essentie komen.

Volgende keer maar een cursus poëzie aanbieden bij mijn opdrachtgevers?