Ik was gister kort bij de Women’s March in Amsterdam,ter gelegenheid van Internationale Vrouwendag. Voor mij als bordjes-liefhebber was het één groot feest. De vele creatieve borden zijn ook in de media opgevallen, zie bijvoorbeeld hier en hier.

In de trein naar Amsterdam viel het mij al op: om me heen zaten jonge vrouwen op karton hun borden te maken. Ik realiseerde me op dat moment dat de demonstratie-mores zijn veranderd sinds ik die leeftijd had (karton??? maar de buttons ontbreken!) en dat ik het lastig vond om waar ik voor ging in een slogan uit te drukken. Ik vond veel slogans wat cryptisch – wat bedoelen jonge vrouwen als ze zeggen dat het patriarchaat een probleem is? Of ‘stop straatintimidatie’ – hoe dan? En een heel aantal was ook in de roze-olifant-valkuil getrapt, en liep dus rond met borden met Baudet en Trump erop, ‘ik ben tegen’. Of iets met ‘haat bestrijden’. Dat werkt niet – en zeg liever wat je wél wil.

Iets met ‘Tijd voor een vrouw in het torentje’ kwam voor mij misschien nog het dichtste bij. Ook ‘Jongens en meisjes kunnen alles’, omhoog gehouden door een jongetje, vond ik een goeie.

Veel was in het Engels, met diverse grammaticale uitglijders. Om één Nederlandse uitglijder moest ik lachen, die vrouw wilde graag met iets ‘voorruit’. Wat er op het podium gezegd werd, was sowieso amper te verstaan en wat ik hoorde, was steenkolen-Engels, wat ik jammer vind, qua opmars van zeer matig Engels. 

Het was ons wat te rommelig, ongewis én fris om lang te blijven, maar ik heb dus wél mijn ogen uitgekeken. Op de borden, maar ik vond het ook gaaf om te zien hoe veel jonge vrouwen er waren!