Eind vorige week verscheen Fiets Magazine van maart, met daarin van mij een interview met Peter Hagoort, waarin hij vertelt hoe fietsen hem helpt bij zijn werk. Op de fiets krijgt hij de beste ideeën – erg herkenbaar overigens, en het was mede daarom leuk om met hem te praten en ik ben dik tevreden met het artikel. De fotograaf, Paul Rapp, heeft er ook fraai werk bij verricht, met kleurrijke beelden!

Wat mij betreft is dit het laatste wat er van me in Fiets verschijnt. Ik had dat zelf al een tijdje geleden geconcludeerd, en gewacht met het posten erover totdat dat interview verschenen was. Nu dan, ik leg het uit.

Oplettende lezers van dit weblog hadden misschien al gemerkt dat er al heel lang geen Fietsvrouwcolumn meer van me verschenen was. Het julinummer had er nog eentje, en die van daarvoor is nu precies een jaar geleden, dus dat was de laatste regelmatige.

Rond die tijd, eind maart 2013, hoorde ik van één van de redacteuren dat er een keer een column van Marianne Vos zou verschijnen, en dat er daarom in het eerstvolgende nummer geen van mij zou staan. Verder was het nog ‘onduidelijk’ wat er zou gaan gebeuren, dus of Vos regelmatig columns zou gaan aanleveren. Ik wist dat er al langer plannen waren voor een tweede vrouwelijke columniste, er zijn er zelfs geweest, maar heel duidelijk was dat niet. Wel ging Fiets meer over op een beleid van: de columnisten leveren maar wat aan, en dat plaatsen we dan naar ons goeddunken – wat volgens mij niet het idee is van een column, want die hoort een vaste plek én frequentie te hebben.

Wat schetste mijn verbazing: in het april-nummer werd Vos als ‘de nieuwe columniste’ binnengehaald. Dat was al anders dan ik had gehoord. En in de loop van de maanden daarna mocht ik zelf de conclusie trekken dat zij kennelijk de enige vrouwelijke columniste geworden was (ondertussen, ook één keer, afgewisseld met die andere wereldkampioene, Ellen van Dijk – het is wel duidelijk welke redactionele beleidswijziging er achter die keuzes zit).

Van mij verscheen niets meer. Nouja, die ene keer nog, toen mocht ik kennelijk iets opvullen. Ik heb daarover van de redactie echter nooit wat gehoord. Er ligt er ook nog eentje, geen idee wat daarmee gebeurt.

Ondertussen duurde en duurde het ook maar met dat interview. Ik heb dat begin juli gehouden, en had toen begrepen dat het in het september- of oktobernummer zou verschijnen. Ook daarover hoorde ik niets, en keer op keer het blad ontvangen en ‘weer niet’ denken, dat was ook niet zo fijn – ik geneerde me ook tegenover Hagoort.

In oktober heb ik nog een keer van die redacteur excuses gekregen over die onduidelijkheden, maar dat was al rijkelijk laat natuurlijk. Voor mij te laat. Hoe jammer ik dat ook vind. Al is het alleen maar omdat het 9,5 jaar gedaan heb; ik had die tien jaar graag volgemaakt. Maar dat kon toen al niet meer.

Ik heb het die jaren lang altijd trouw en met veel plezier gedaan, voor een schijntje (al die tijd hetzelfde bedrag!). Om dan zo in het ongewisse te verblijven en mijn eigen conclusies te mogen trekken, tsja, dat voelt als afgedankt worden. Ach ja, zo zijn de marktverhoudingen in de journalistiek, hè, en dit gaat om Sanoma, wat er in de tussentijd honderden nieuwe freelancers bij heeft gecreëerd door journalisten te ontslaan. Maar mijn fatsoensnormen zijn anders.

Vandaar. Geen Fietsvrouw meer. En geen ‘verschenen in Fiets’ meer in deze rubriek van mijn weblog.