Van de week drukproeven bekeken van een column – zat er ineens een witregel tussen twee van de vijf alinea’s. Huh, had ik dat zo geschreven? Even in m’n origineel kijken: nee. Nagevraagd: ja, die zat erin om de kolom ‘netter vol te maken’. Zonder de witregel zou inderdaad onderaan de column een leeg stukje overblijven.

Maarre… een witregel is geen vulmiddel, een witregel is een element met een betekenis. Een subtiele betekenis, maar toch. Waar een alineagrens (harde return) wil zeggen ‘hier begint een nieuw onderwerp’, zegt een witregel dat ook, maar dan stelliger. Het is nog net geen ‘and now for something completely different‘, maar het is wel echt even iets anders, een breuk met het voorafgaande.

Schrijvers en vormgevers hebben wel eens vaker een verschil van mening over een tekst. ‘Mooi’ en ‘leesbaar’ zijn niet altijd hetzelfde, of, anders gezegd: esthetica en functionaliteit zijn niet altijd even goede vrienden. Meestal gelukkig wel – en mocht het niet zo zijn, dan pleit ik natuurlijk voor de leesbaarheid.