Als columnist en liefhebber van het genre volg ik de gebeurtenissen rond de column van gister in Metro natuurlijk met grote interesse. Dat columns tot doodsbedreigingen leiden, vind ik schokkend. De columnist is daar echter niet schuldig aan natuurlijk.

Ik heb de column van Luuk Koelman pas gelezen toen ik al op de hoogte was van de commotie, dus ik heb moeite hem los daarvan te beoordelen. Mij valt op dat niet alle lezers in de gaten gehad hebben dat dit niet echt een brief van Mariska de Haas was. Dat perspectief was kennelijk te impliciet. Dat is een inschattingsfout geweest van de schrijver. Een column vormgeven als ingezonden brief is ongebruikelijk. Dat is sowieso riskant in zo’n gevoelige situatie, en dat lijkt me Koelmans grootste inschattingsfout.

En ja, de column is hard. Maar ik vind hem vooral bikkelhard voor De Haas, niet zozeer voor de familie van Tim. Dan moet je hem wel naar de strekking lezen, en niet naar de letterlijke inhoud (in de zin van: Koelman beweert eigenlijk het omgekeerde van wat hier letterlijk staat). Dat is in zo’n beladen situatie duidelijk te veel gevraagd van lezers. Ben je daar als schrijver verantwoordelijk voor? Had Koelman of Metro dat moeten zien aankomen? Dat vind ik veel lastiger in te schatten.

In hoeverre ben je als schrijver überhaupt verantwoordelijk voor het slechte lezen van je lezers? In zakelijk schrijven ben ik daar streng in, zo van: ‘de lezer heeft altijd gelijk’ (als een lezer niet goed leest, heb jij als schrijver iets niet goed gedaan). Bij dit genre vind ik dat een stuk genuanceerder liggen.