Vanochtend zag ik dankzij een tweet van @Wilco_Blad een artikel op Nu.nl over het gunstige effect op de gezondheid van wandelen. Toen ik het las, bleef mijn aandacht nogal haken aan het woord ‘schamele’ (75 minuten lopen per week). Eerst dacht ik dat dat puur inhoudelijk was, zo van: voor een heleboel mensen is 75 minuten lopen helemaal niet schamel, maar een fikse uitdaging. Maar later dacht ik: nee, er zit ook iets schrijftechnisch achter wat me niet zint. Vandaar dat ik er hier aandacht aan besteed.

Mij lijkt dat dit berichtje typisch bedoeld is als (wetenschaps-)journalistiek nieuwsbericht. Dat hoort in zoverre neutraal te zijn dat de journalist zich onthoudt van persoonlijke inmenging. Ik zeg liever niet ‘objectief’, want tot echte objectiviteit  zijn mensen volgens mij helemaal niet in staat, en dat journalistiek schrijven niet objectief is, blijkt wel uit de grote verschillen tussen de kranten in berichtgeving over één nieuwsfeit. Maar onpersoonlijk en neutraal, ja, dat wel – je schrijft als journalist niet over ‘ik’.

Nou komt in dit Nu.nl-berichtje niet het woord ‘ik’ voor. Maar ik durf er wat om te verwedden dat de journalist die het geschreven heeft, sport. Hij of zij verraadt dat als het ware door het woord ‘schamel’ te gebruiken. Daar zit een waarde-oordeel in: 75 minuten wandelen vindt hij/zij maar armoedig (want dat is wat schamel betekent). Daarmee geeft de schrijver dus iets van het eigen standpunt bloot. En als dat nog niet genoeg is: ik vind het ook doorschemeren in ‘uiteraard’ in ‘dat sporten gezond is, is uiteraard allang bekend’.

Ik zou die twee woorden als eindredacteur schrappen. ‘Schamel’ door ‘slechts’ vervangen is mogelijk, en ‘uiteraard’ kan er gewoon uit (en schrap ‘allang’ dan ook maar). Daar wordt het neutraler van.

Moraal van dit verhaal: je eigen standpunt geef je weg in kleine dingen. Dat is vaak helemaal niet erg. Maar doe het niet onbedoeld, zeker niet als het lullig kan overkomen.