Al vanaf het begin van de corona-crisis is er op het gebied van tekst en communicatie veel te beleven, ik doe er op dit weblog verslag van, bijvoorbeeld over grafieken, framing (terzijde: ik vond het fijn om gelijk te krijgen van de planbureaus), metaforen, persconferenties, nieuwsberichten, een nieuw tekstgenre… Veel daarvan is helaas wel griezelen: er gaat veel niet goed.

Vandaag een nieuwe duit in dat zakje: ik heb het als tekstenmens af en toe zwaar te verduren. Want ik krijg nu af en toe dit soort dingen voorgeschoteld:

Dit zijn de screeningsvragen van mijn chiropractor, die ik hard nodig heb omdat mijn nek en bovenrug (nog?) niet bestand zijn tegen de eenzijdigheid van mijn huidige werk. Op tekstgebied gaat hier wel heel veel mis, van laag naar hoog niveau:

• Spelfouten (beantwoord)
• Woordkeuze: aanspreking (je en u door elkaar), het nieuwe coronavirus? Ik dacht echt even: hè, is er weer een nieuwe dan?
• Te complexe zinnen met verdubbelingen (en), haakjes en /, waardoor elke zin meerdere betekenissen kan krijgen en je zelf hard moet meedenken om te snappen wat de bedoelde is. Koorts boven de 38 graden is dus kennelijk mild, en wat als je heel heftig verkouden bent – dat is niet mild toch? Ik snap wel wat ze bedoelen, maar het staat er niet. En hoe kan je een huisgenoot/gezinslid hebben en daar dan niet korter dan 14 dagen geleden mee in contact geweest zijn? Wat als je wel zo ongeveer zeker weet dat jij zelf of die huisgenoot net corona had, maar zonder test? Dat is geen probleem dan? En dan heb ik het dus puur over de formuleringen; inhoudelijk zitten er nog wat hobbels zoals in geval van hooikoorts, asymptomatische besmetting e.d.
• De vragen zijn overbodig. Je kunt al te gemakkelijk klakkeloos achter elkaar ‘nee’ invullen, want dat is de bedoeling immers, dat is je ’toegang’. De manier waarop deze vragen nu als verplichte screening worden ingezet, heeft iets van een bezweringsformule. Het getuigt van een te groot vertrouwen in de kracht van dit type communicatie. Alsof mensen die dit niet van te voren zelf kunnen bedenken, er wel achter gaan komen als je ze de vraag stelt. We moesten toch allemaal altijd vreselijk lachen als we om Amerika binnen te mogen de vraag ‘Are you planning a terrorist attack?’ moesten beantwoorden? Dit zit in diezelfde hoek. Ik moest afgelopen woensdag naar Nijmegen voor werk (de e-learning die ik aan het maken ben), en toen had ik me dat ook zo voorgesteld: dat ik bij binnenkomst de vraag zou krijgen ‘heeft u koorts?’ en dat ik dan zou zeggen: ‘gut, ja, nou je het zegt – nou, dan rijd ik maar weer terug naar Rotterdam’. Ik kreeg ze niet, trouwens, er was niemand bij de ingang. Dat vond ik het andere uiterste, maar ik was blij dat daar mijn zelf-screening aan mijn eigen gezonde verstand werd overgelaten.

Ik denk wel eens: hoe ‘intelligent’ is onze lockdown als je zulke debiele vragen moet beantwoorden? Daar kan mijn chiropractor niet veel aan doen – ze zijn verplicht. Ik zou zelf ook niet goed weten hoe het beter moet. Nouja, ik kan een paar dingetjes redactioneel wel rechttrekken eventueel. Maar mogelijk loont dat niet. Het blijft een kwestie van nee-nee-nee-nee immers. Op een bepaalde manier is dat maar goed ook, want anders zou ik nog echt moeten gaan lezen ook.

Edit: ik zie net De Speld – raak!