Gister sprak ik met een kennis die bezig is met de afronding van een boek dat hij camera-klaar moet aanleveren. Hij had een probleem in Word waarover ik heb meegedacht. Tijdens dat denken viel mijn ook op het woord industrieële op de titelpagina. Ik vroeg hem op dat expres was, quasi-oude spelling, want anders moest er een e uit: industriële.

Het was niet quasi-oud, hij had van een neerlandicus gehoord dat het met die extra e moest. Ik heb het even opgezocht, en ik had toch echt gelijk. Ik ben bang dat mijn vakgenoot in de war is geweest met de regel voor het meervoud. Dan moet er immers een extra e in dat soort woorden, tenminste, als de klemtoon op de laatste lettergreep valt. Het is industrieën maar bacteriën, en als je goed luistert, hoor je ook waarom: er is een subtiel uitspraakverschil tussen -ieën en -iën, en dat komt door die klemtoon.

Maar die regel geldt dus alleen voor het meervoud, niet voor de verbuigings-e. Ik denk dat dat is omdat daar geen twijfel kan zijn over de uitspraak. Maar helemaal zeker weet ik dat niet, en het laat wel zien hoe lastig spellen is, tenminste, hoe lastig het is om het allemaal helemaal goed te doen, zeker als je moet terugvallen op regeltjes. Dat industrieële fout is, zag ik omdat het er ‘gek’ uitziet: ik vertrouw bij spelling sterk op mijn geheugen voor woordbeelden. Pas als ik twijfel, ga ik over regels nadenken. Meestal gaat dat gelukkig goed.

Nou denk ik dat ik in de broodtekst over industrieële heen gelezen zou kunnen zijn. Dan is het een foutje, bepaald geen ramp. Maar op de titelpagina komt het wat nauwer natuurlijk.

Dat probleem met Word was lastiger op te lossen trouwens. Wordt aan gewerkt!