“Schrijven is blijven zitten tot het er staat” is een uitspraak van Kees van Kooten en ik snap wel wat hij ermee bedoelt, maar ik had maandag weer zo’n typische andersom-ervaring die ik wel aanduid met ‘a body in motion is a mind in motion’ (wat ooit eens een reclametekst ergens voor was, geloof ik).

Ik zat te worstelen met de inleiding van een artikel. Ik wist welke rode draad ik door het artikel wilde gaan trekken, maar het lukte me maar niet om die vooraan op gang te trekken.  Na een hele middag werk had ik meer gedelete dan geschreven en het eindresultaat was een schamele 300 woorden waar ik niet tevreden over was.

Toen moest ik weg. Ik zette de computer uit en liep nog even wat heen en weer te rommelen met wat spulletjes enzo. En ineens had ik ‘m, zomaar, uit het niets: de invalshoek voor de inleiding. Gauw heb ik een paar trefwoorden op een kladje geschreven, maar dat was niet eens nodig, want ik wist het de volgende dag echt nog wel. Ik ratelde de nieuwe inleiding er zo uit, en het was ‘m inderdaad. Inmiddels ben ik een paar duizend woorden verder.

Maandagmiddag was ‘blijven zitten tot het er staat’ de verkeerde strategie. Soms is het de juiste, bijvoorbeeld als ook het laatste gedeelte van de tekst geredigeerd en gecorrigeerd moet worden. Heel swingend op spannend is dat niet, maar het is wel belangrijk. Verschil is volgens mij of het een kwestie is van denkwerk of doe-werk: inspiratie of ambacht. Om te denken en inspiratie op te doen werkt beweging; om de tekst netjes op papier te krijgen het zitvlees.