Twee aanvullingen op de posts op dit weblog van vorige week:

1. ‘Hmm,’ bromde mijn Feyenoord-informant nadat hij vorige week mijn stukje over de schrijfstijl van Mario Been had gelezen, ‘Been laat het deze week anders mooi afweten.’ Wat is het geval? Vorig weekend verloor Feyenoord van Sparta, een gevoelige nederlaag gezien de ranglijst en de Rotterdamse rivaliteit. Voor het eerst dit seizoen volgde er niet binnen 24 uur een mailtje van Mario Been. Eerder verlies had hij nog ruiterlijk toegegeven; ging dit hem te ver? Kom op, Mario, noblesse oblige!

2. Over Joris Luyendijks hekel aan Powerpoint: in Villamedia Magazine van 23 oktober duikt op p. 8 (‘Nieuws’) Luyendijk weer op. Het stukje gaat over Luyendijks visie op de werkwijze van de Nederlandse journalistiek, die hij achterhaald vindt. Hij verwoordde die visie in de Johan de Witt-lezing. Wat mij opviel, was dat er staat dat Luyendijk een ‘niet-uitgesproken lezing’ hield: hij heeft zijn tekst alleen in papieren vorm uitgereikt. Hij wordt geciteerd: ‘Drie kwartier luisteren naar een persoon die een tekst voorleest, kunt u zich iets voorstellen dat nog saaier is?’ In plaats daarvan sprak hij ‘losse gedachten’ uit.

Enerzijds heb ik hierbij een sterk gevoel van herkenning: Luyendijk doet wat ik zo vaak heb aangeraden. Als een presentatie alleen maar dient om mensen iets mede te delen, zet het verhaal dan op papier en geef het ze. Daarvoor hoef je zelfs niet bij elkaar te komen.

Anderzijds weet ik ook dat ik dat altijd slechts quasi-aanraad: om mensen erover na te laten denken waarvoor je dan wél bij elkaar komt. En met dat in mijn achterhoofd vind ik Luyendijks actie toch jammer. Drie kwartier luisteren naar een goede spreker is helemaal niet saai, en kan juist betrokkenheid creëren die je op papier nooit krijgt. Tekst voorlezen is niet hetzelfde als goed spreken.

Net als met het Powerpointverhaal lijkt het erop dat Luyendijk zich nogal laat bepalen door slechte voorbeelden van spreken en presenteren. Het is goed dat hij die slechte praktijk niet accepteert, en misschien weet hij ook wel dat hij geen goede spreker is, en inderdaad bloedeloos zou moeten voorlezen. Maar het is jammer dat hij niet zelf probeert het wél goed te doen.