Nog een Powerpointjuk, de tijd is kennelijk rijp voor weer eens lekker klagen over dat programma. In de Stadswerker, het personeelsblad van de gemeente Rotterdam (nummer 17, 28 mei 2010), staat een column met als titel ‘Power zonder point’. De schrijver, Marcel Jongmans, doet zijn beklag over de ‘letterlijk honderden slaapverwekkende Powerpoints’.

Mensen die Powerpoint gebruiken hebben, zo schrijft Jongmans ‘geen power of geen point’. Presentaties duren te lang, er staat veel te veel tekst op (‘beleidsplakkers’ zetten hele beleidsstukken op hun dia’s), presenteerders worden verblind door het licht uit hun eigen beamer (‘knijpoogambtenaren’), en ‘rechtsinvliegende statements met ‘whoooosh’ geluidjes’ – daar krijgt Jongmans vlekken van.

Het is allemaal heel herkenbaar, begrijpelijk, en vermakelijk. En goed dat er aandacht voor is. Alleen jammer dat Jongmans aan het eind van zijn column met deze adviezen komt:

Daarom beste collega’s: Niet meer dan tien sheets, niet langer dan twintig minuten en het lettertype minimaal dertig punten groot.

Dat is niet de oplossing. Dat is zeggen: ‘gebruik een zaag’, terwijl je nog niet eens precie weet welke klus je op moet gaanknappen. Het is het in isolement formuleren van eisen aan het instrument of middel, terwijl dat middel idealiter afhangt van het doel.

Je kunt presenteren met 1 of 100 sheets, in 1 minuut of een hele dag, het lettertype kan groot of klein zijn – als het allemaal maar functioneel is: in dienst staat van het doel dat je wilt bereiken bij het publiek. En wat ik dinsdag ook al schreef: onderdeel van dat doel hoort te zijn het creëren van betrokkenheid en interactie met het publiek.

Er is een Powerpointpraktijk ontstaan van elkaar nadoen ‘omdat het zo hoort’. Iets wat eigenlijk een middel is, en een prachtig en krachtig middel kan zijn, is tot doel op zich verheven. Met die praktijk is vrijwel niemand echt gelukkig. Daarom, als ik één advies zou mogen geven, zou ik zeggen: doe niet klakkeloos na; denk zelf.