Eén van de leuke dingen van taalkundige zijn is dat als de inhoud van iets je niet interesseert, je altijd nog naar de vorm kan luisteren en taalkundige observaties kan doen. Vanochtend had ik er één, waarvan ik dacht: het is heel logisch, maar toch klinkt het vreemd in mijn oren.

Ik ben vanochtend naar een viering geweest in het kader van Taizé Rotterdam. We zijn gastgezin en hebben twee Oekraïense dames te logeren (Oekraïne is daarmee hét land van 2010 voor mij – zie hier), van de in totaal 30.000 bezoekers aan onze stad. Vanochtend was ik met hen mee naar de plaatselijke dienst. De Grote Kerk van Overschie zat vol met jongeren uit allerlei landen. Voordat het begon, vond ik dat al een feest: een soort Toren van Babel in dit hoekje van Rotterdam. Zo’n gebedsdienst gaat ook in verschillende talen. Engels en Italiaans kon ik goed herkennen; met de Slavische talen heb ik daar iets meer moeite mee, ik identificeerde Pools, Russisch en Oekraïens, en een mij verder onbekende Zuid-Slavische taal, die ik alleen als zodanig herkende omdat er een paar keer het woord Bok in voortkwam, in die talen het woord voor God – en het enige woord dat ik dan tussen alle st, sjt, stsj, en sjst herken.

Nou is Bok voor God voor ons al grappig genoeg, maar wat me trof, was het dat óók een paar keer Boku werd: God in een naamval. Natúúrlijk wordt het woord God ook verbogen, we doen het zelf ook als we er een s achter plakken – en toch keek ik even verbaasd op.

God verbuigen, het is toch een beetje vreemd.