Ik eindigde mijn vorige (eerste) post over de bordjes Down Under ermee dat me opviel dat het vaak wel heel veel tekst was. Bijvoorbeeld tekst waar wij beelden zouden gebruiken. Een voorbeeld daarvan is dat een doodlopende weg in beide landen niet met een verkeersbord met een symbool wordt aangegeven, zoals bij ons, maar met woorden onder het straatnaambordje: ‘no exit’ (Nieuw-Zeeland) of ‘no through road’ (Australië).

En hier is een ander fraai voorbeeld van wel heel veel tekst om een punt te maken, een bordje op een voet- en fietsveer over de haven Auckland, naar Devonport:

 Ik vind hem ook nog enigszins verhullend, want bij ‘Safety message to cyclists’ dacht ik dat het ging om de veiligheid voor fietsers, maar het gaat  meer om ‘denk aan de anderen’.

De veelheid bordjes was ook zichtbaar in alle (overigens fantastische) campingkeukens in Nieuw-Zeeland. In elke keuken wemelde het van op briefjes uitgedrukte ge- en verboden. Deze zetten we op de foto vanwege de grappige fietsjes: In diezelfde keuken hing ook onderstaande instructie, ook weer een mooi voorbeeld van: goed bedoeld, maar veel te veel tekst:Gevaar van zo veel tekst is dat er wel eens iets aan de aandacht ontsnapt natuurlijk. Daar zijn sommige bordjes-makers zich van bewust, dus dan zet je er ‘please read’ boven: Ook weer een heel impliciete trouwens. Pas nadat ik hem heb gelezen, realiseer ik me dat er mensen vragen stellen over het geurtje van het water, en dit beantwoordt die vraag. 

In diezelfde mineral pool had ik bovenstaand bordje gezien voordat we erin gingen, maar in de veelheid van bordjes en briefjes was dit me ontgaan:Ik zag het pas na afloop en ik was met mijn hoofd onder water geweest. Ik heb wat nerveus daarna zitten googlen wat het risico daarvan was, en dat viel gelukkig mee: die meningitis is weliswaar heel erg, maar ook heel zeldzaam. Desalniettemin denk ik dat de beheerder van de pool dit tegen ons had moeten zeggen. Schrift is zo zwak!