Vandaag begonnen in Congo. Een geschiedenis van David van Reybrouck, het boek dat de AKO Literatuurprijs en de Libris Geschiedenisprijs won, en dat mij daarvoor al was aangeraden. Ik ben meteen enthousiast.

Op p. 24 leer ik een nieuw woord voor ‘Nederlands’: Kiflama. Ki- is het voorvoegsel voor talen in de Bantoe-talen die in Congo gesproken worden (te vergelijken met onze ‘s’ die de naam van het land verandert in een taal; Bantoe-talen zetten zoiets er alleen voor, wij erachter). Flama is het woord voor Vlamingen, met wie de Congolezen bekend waren vanwege de Belgische kolonisatie.

Een paar pagina’s verder (p. 26) stuit ik op een zin die ik heel mooi vind, zowel van vorm als van inhoud:

Er bestaat een kwalijke tendens om de geschiedenis van Congo te laten aanvangen met de komst van Stanley in de jaren 1870, alsof de inwonders van Centraal-Afrika treurig rondwaarden in een eeuwig, onveranderlijk heden en de doorreis van een blanke moesten afwachten alvorens ze bevrijd werden uit de wolfsklem van hun voorhistorische lamlendigheid.

Aah, zo te kunnen schrijven… Want daarom lees ik dit soort boeken graag. Nouja, in dit geval interesseert het onderwerp me ook en ben ik benieuwd naar de visie van de auteur – maar goede boeken lezen is een must voor iedereen die zijn/haar eigen schrijven serieus neemt. En gelukkig is het ook erg fijn – ik heb in dit boek nog bijna 600 pagina’s te gaan!