Als laatste in de serie over de bordjes Down Under nog zes losse andere leuke dingetjes uit de verzameling schriftelijke communicatie in de publieke ruimte.

Eerst eentje waar ik wel wat van ging fronzen, maar ze bedoelden het niet slecht, geloof ik – op een camping in Greymount, Nieuw-Zeeland:

De keuken en het dames-sanitair waren te bereiken via hetzelfde doorgangetje.

Erg leuk vond ik de borden die je echt maar in één land kan aantreffen, zoals dit in Nieuw-Zeeland:

Of deze, dat moet wel Tasmanië zijn (Tasmaanse duivel):

In Nieuw-Zeeland staken we de moeder aller T-splitsingen over: alle bestemmingen beginnen met een T:

Van de richtingaanwijzers is dit een mooie:

Gemaakt in Alice Springs, waar de vorige post over ging. Van die stad is álles ver weg, zeker als je weet dat pas Darwin en Adelaide steden zijn, de rest zijn vlekjes. Alice Springs dankt haar ontstaan aan de telegraafverbinding tussen Melbourne en (uiteindelijk) Londen; we bezochten er het oorspronkelijke telegraafstation, met deze poster:

In Alice Springs spelen ze ook met de naam van hun stad:

Vaker grappig: de koosnaam voor Tasmanië is Tassie, de inwoners zijn Tassies. Voor ons grappig natuurlijk, sowieso, maar zeker in samenstellingen. Het busbedrijf heet Tassielink, in bier zat ‘100  % Tassiehops’, ‘Tassie souvenirs’ verkocht andere dingen dan alleen tassen, enzovoort. Of wat te denken van deze  reusachtige beschildering op een mineraalwaterfabriek:

Dan waren er natuurlijk bordjes met spreuken. Deze foto is van Tasmanië, maar ik had de spreuk ook al in Nieuw-Zeeland gezien:

In datzelfde koffietentje stond dit, ook al onvertaalbaar:

* * * 

Zo komt er een eind aan de serie, ik ben alweer vier weken terug en heb de draad weer opgepakt. Wie meer wil zien van onze reis: ons dagelijks journaal is te lezen op Polarsteps, alle foto’s staan op Flickr en we hebben een verhaal geschreven als antwoord op de vraag wat het hoogtepunt was van de reis. Daar zou eigenlijk ook nog best iets bij mogen over de bordjes. Dat ging met kleine beetjes tegelijk maar leverde wel stof op voor maar liefst acht blogposts! 

Fietsen in Nieuw-Zeeland is weliswaar fantastisch, maar het heeft ook een groot nadeel: je rijdt soms op te drukke en te smalle wegen waar automobilisten te dicht langs je komen. Er is een alternatief: de ‘cycle trails‘, fietsroutes die stevig gepromoot worden. Zo heeft elke ’trail’ een eigen website, met – opnieuw – heel veel tekst (voorbeeld). 

Als fietser zou ik ook een heleboel kunnen zeggen over de trails (wat ik overigens ook ga doen: ik houd in juni een praatje bij Bike4Travel over fietsen in Nieuw-Zeeland), maar in het kader van deze serie over de schriftelijke communicatie op bordjes waren de trails soms ook zeer opmerkelijk, vooral de Great Taste Trail,  waarvan we het gedeelte tussen Motueka en Nelson reden. 

Ook hier weer een stortvloed aan bordjes met veel woorden erop, waarvan ik een groot deel niet anders kan omschrijven dan als betuttelend. Een selectie:

  Vooral die laatste is hilarisch: je wordt daar gewaarschuwd omdat je op een weg komt, nou, kijk daar links, wat een lévensgevaarlijke snelweg daar aankomt! 

Nou moeten Nederlanders natuurlijk niet onderschatten hoe onwennig fietsen kan zijn voor mensen uit andere landen. Maar toch denk ik: als je bij het leren fietsen niet ook geleerd hebt uit te kijken voor bochten, wegen, voetgangers enzovoort, dan ga je het door zulke bordjes zeker niet doen. Sterker nog: als je alles gaat lezen, let je juist niet op het verkeer. En word je ook niet een beetje kleuterig van zo onvolwassen behandeld worden? 

Een soortgelijke opmerking maakte ik een keer over de talloze bordjes ‘slippery when wet’ langs de kant van de weg. Volgens mij kun je beter tijdens je rijles leren dat wegen glad kunnen worden van nattigheid dan dat op honderden bordjes schrijven. Er stond soms ‘next 23 kilometers’ achter, en dan dacht ik wel eens: over 23,1 kilometer staat het volgende bordje.

Opmerkelijk was ook dat we ook op de Great Taste Trail weer door de bomen het bos misten, of dat er toch nog cruciale bordjes ontbraken. We zijn namelijk een keer van de route afgeraakt en op de grote weg terechtgekomen (lévensgevaarlijk – kuch), en we hadden ook moeite met dat vinden wat de Great Taste Trail bijzonder maakt: de vele brouwerijen langs de route. Goed de weg aangeven, nou juist in onze ogen het allerbelangrijkste, lukt toch niet zo goed. Of er verzoop wat voor ons tussen de vele bordjes. Want dat effect is er natuurlijk ook: het zijn er zoveel, je kijkt er niet meer naar.

We kregen er wel wat jeuk van, dat je ze graag iets zou willen leren over de Nederlandse fietsinfrastructuur. Die is ook niet ideaal, maar een paar dingen gaan hier wel goed. In elk geval gaan we ervan uit dat fietsers en andere weggebruikers een béétje weten wat ze doen… 

Iets anders wat ons bij de trails parten speelde is dat waar wij informatie verwachten, de communicatie vooral promotie was. Het voor ons meest vervelende voorbeeld daarvan was de Ohakune Old Coach Road. In de tekst staat:

Mostly smooth terrain and just a few moderate hill climbs make this trail suitable for most abilities.

Op een andere site staat hij als ‘grade 2: easy’ en in een papieren folder stond iets als geschikt voor het hele gezin. Dus wij dachten dat dat wel kon op onze bagagefietsen; grade 2 hadden we eerder gedaan.

Nou, niet dus. Het werd de zwaarste ochtend van de hele reis, we hebben 3 uur gedaan over 14 km, ik heb meer dan de helft moeten lopen en ben door al het duwen aan mijn fiets geblesseerd geraakt aan een schouder…. Dat zat hem vooral in de enorm grove ondergrond van heel slecht liggende stenen (kasseien in het kwadraat). Later begrepen we dat de ‘grades’ vaak naar beneden geflatteerd worden, want dat geeft grotere subsidiemogelijkheden. 

Een ander voorbeeld: in de intro van de tekst over de Kaipara Missing Link Trail staat:

The missing link to this cycle tour involves a boat trip across the Kaipara Harbour.

Nou leuk, denk je dan. Totdat je je goed in de tekst ingraaft. Er is daar namelijk helemaal geen veerboot ofzoiets; die oversteek moet je zelf regelen en het charteren van een boot kost € 300! Of je moet proberen te liften met vissers. Helemaal onderaan de pagina krijg je daar misschien een eerste vermoeden van, maar ik keek toch aardig op mijn neus toen ik doorklikte naar de details. Dat is toch bepaald geen detail – dit kun je toch geen serieuze doorgaande fietsroute noemen?

Het viel me vaker op in Nieuw-Zeeland: het land lijkt een beetje in een droomwereld te leven, waarin de schijn van voorlichting (en zelfbeeld) mooier is dan de werkelijkheid. Leren nieuwzeelanders zelf om door de reclame heen te lezen en er de echte informatie uit te halen? 

Maarre… we hebben verder geweldig gefietst, hoor, in Nieuw-Zeeland! Je moet dus wel een beetje weten wat je doet, maar ik kan het aanraden. 

Met die vele bordjes overal was de gedachte al eerder door mijn hoofd gegaan dat ze ‘Down Under’ kennelijk nogal vertrouwen op de effectiviteit ervan. En dat is een illusie: tekst is een heel zwak middel om tot gedragsverandering te komen. In een gesprekje dat ik had met een reisleider van een excursie die we helemaal aan het eind van de reis deden, werd die gedachte bevestigd – al heb ik geen idee hoe representatief zijn mening was.

Die excursie was in de Australische ‘Outback’: de reusachtige, vlakke en bijna onbewoonde woestijn in het midden van het land. Die wordt doorsneden door bijna kaarsrechte wegen, en daarop rijdt maar heel weinig verkeer. Volgens onze gids was het risico op een auto-ongeluk daarom ook heel beperkt. Ik bracht daar tegenin dat juist op zulke wegen het risico van in slaap vallen of een soort ‘blindheid’ (wat wij polderblindheid noemen) groter is. Zijn repliek was dat daar voldoende voor gewaarschuwd werd door middel van borden langs de weg.

Inderdaad hadden we die borden wel zien staan – we hebben ze overigens niet op de foto. Het ging om boodschappen als ‘Fatigue kills’ en ‘Plan your break’. Op zich prima natuurlijk, maar toch ook nogal machteloos. In elk geval zou ik er niet op vertrouwen dat die borden echt uitmaken. Al is het maar omdat je ze amper waarneemt als je rijdt. Want dat is het onhandige aan teksten: je kunt ze heel makkelijk negeren.

In Nieuw-Zeeland speelt het vermoeidheidsthema minder. Rijden onder invloed was daar een veel zichtbaarder thema, ook weer op een boel borden, maar ook op een manier waar ik iets meer waarde aan hecht: door in elke kroeg alternatief vervoer aan te bieden.

En ook nog een enkele keer op een manier die in elk geval wat meer aandacht trekt en inspeelt op ‘fear appeal‘ (overigens ook een twijfelachtig middel):