Categorie archieven: Opvallend

Misschien wel de slechtste grafiek ooit

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Gister was bij M een grafiek te zien waarvan ik toen in de gauwigheid al weinig begreep. Ik heb ‘m net even teruggekeken en stil gezet, en ik kan niet anders concluderen dan dat het misschien wel de slechtste grafiek is die ik ooit heb gezien:

Het punt dat Erik Scherder maakte, is dat bewegen helpt tegen corona en dat matig intensief bewegen al genoeg is (zie ook dit nieuwsbericht). Daar mag zeker meer aandacht voor zijn, wat mij betreft – maar graag op een betere manier.

Wat ik gister al meteen dacht te zien, is dat de stijgende lijn in de grafiek de suggestie wekt dat zwaarder trainen beter is. Immers, hij gaat omhoog bij iets met ‘intense’. Dat was niet wat Scherder zei. Je moet naar de kleine pijltjes kijken om het effect te zien dat hij bedoelde.

Die kleine pijltjes zijn echter helemaal niet zo eenduidig. In één geval gaan ze bijvoorbeeld naar boven, naar beneden én heen en weer.

Ze staan bovendien bij allemaal heel erg moeilijke termen. Ik  heb geen flauw idee wat TEMRA en Treg zijn, laat staan dat ik weet wat het betekent dat het ene pijltje omhoog gaat en het andere naar beneden. Is dat goed of slecht?

Ik dacht meteen gister al: hoe durf je je met zo’n grafiek te vertonen op primetime TV, dus voor een breed publiek? Dit is klakkeloos uit iets gekopieerd; Scherder en de redactie hebben zelfs niet eens de moeite genomen het Engels te vertalen. Of was het bedoeld om te imponeren? Dat is het wat mij betreft een mislukt gevalletje ethos.

Zo ver was ik gister al. Pas vandaag drong de titel tot me door. Chronic exercise training – WTF? Klinkt nog als een enge ziekte ook.

En wat ik vandaag ook zag, is dat de assen van de grafiek niet kloppen, waardoor de grafiek zelf niets uitdrukt, of nouja, iets zichzelf-bevestigends. De X-as hoort de onafhankelijke variabele uit te drukken en de Y-as de afhankelijke. Maar dit zijn allebei onafhankelijke, sterker nog: ze drukken hetzelfde uit. Immers, bij increasing training load ga je van moderate naar intense training. Dus de lijn in de grafiek is klinkklare onzin. De drukt uit dat intensievere training intensiever is. Ja, dûh. Dit zou geen grafiek moeten zijn, maar een tabel met twee kolommen.

Mogelijk bedoelde Scherder de – voor mij bekende – J-curve uit te drukken. Die laat de relatie tussen bewegen en immuniteit zien, of eigenlijk: tussen bewegen en het risico om ziek te worden. Die vind ik qua grafiekvorm ook niet helemaal gelukkig, omdat naar beneden juist goed is, en dat is omgekeerd aan de intuïtieve betekenis van boven en beneden. Maar hij klopt verder wel.

Inhoudelijk vond ik het verder gister ook niet zo sterk. Bewegingsarmoede ook een pandemie noemen, wat Scherder deed, lijkt me niet echt iets bijdragen. Wat ik vooral miste, is een gesprek over de ‘hoe dan?’ vraag. Scherder betoogde waarom we meer moeten gaan bewegen, maar dat weten we zo langzamerhand wel. Maar we dóen het niet; in de huidige situatie nog minder dan normaal zelfs. In termen van het piramideprincipe is de waarom-vraag bij de boodschap ‘we moeten meer bewegen’ wat mij betreft niet interessant meer, en je voegt met een rare grafiek daar niets aan toe. De hoe-vraag, daar gaat het om.

 

PS Gister was Scherder met z’n grafiek nog een keer op tv, in Studio Sport. Hij zei toen enthousiast dat je kon zien dat door matig intensief bewegen de ‘natural killer’ cellen, die met NK in hun naam links boven, stijgen. Achter die NK-cellen staat echter een pijltje omhoog, maar ook een heen en weer. Dat was in close-up in beeld. De onderzoeksresultaten zijn dus kennelijk niet eenduidig?
Ik blijf ook betwijfelen of het zinvol is om in de woordkeuze aan te sluiten bij de coronacrisis. Naast de pandemie is bewegen nu het nieuwe normaal. Ik vind dat in elk geval naargeestige framing en ik vind het ook te veel proberen mee te liften op iets, in plaats van een eigen verhaal te vertellen.

 

Wat is controle?

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Al vanaf het moment dat de slogan ‘alleen samen krijgen we corona onder controle’ opdook, begin april, vraag ik me af wat ‘onder controle’ eigenlijk is – waar is het beleid op gericht, op, ruwweg, indammen (containment, ‘crush the curve’) of mitigatie (‘flatten the curve’)?

Het lijkt meer richting mitigatie te gaan, maar waarom eigenlijk? Dat scheelt duizenden doden en het doet Nederland ook afwijken van belangrijke handelspartner Duitsland – om er maar twee dingen uit te pikken. Daar zou het wat mij betreft meer over moeten gaan.

De betekenis van ‘controle’ is me nog steeds niet duidelijk, en in de persconferentie van gister De Jonges ‘maximale controle’ ook niet. Het is frappant hoe vaag dat woord eigenlijk is. Ik ging gister denken dat het een bezweringsformule is: het klinkt alsof je goed bezig bent. Het ‘dashboard’ past in diezelfde lijn.

Ik ben gelukkig niet de enige die het niet snapt. Mijn belangrijkste vraag wordt goed uitgedrukt in een grafiek die Bert Slagter op Twitter publiceerde. Slagter is sowieso interessant om te volgen, en deze grafiek maakt ook nog eens duidelijk hoe goed gekozen visuele middelen kunnen dwingen tot duidelijkheid die je in taal kunt omzeilen.

 

Aegon, wees alsjeblieft ook solidair!

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Vorige week stuurde ik, na weken van gesteggel via mijn tussenpersoon, onderstaande oproep aan mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Met een verzoek om een officiële reactie. Die heb ik nog niet ontvangen. Zodra dat gebeurt, zal ik de reactie hier melden. Overigens weet Aegon dat ik de brief op mijn weblog zou publiceren. Deze post is dus niet vakinhoudelijk, maar wel relevant voor het zelfstandigenbestaan.

Ik ben al bijna twintig jaar een modelzelfstandige. Ik verdiende vanaf het begin genoeg om prettig van te leven, mijn vak bij te kunnen houden, belasting te betalen, pensioen op te bouwen en tegen arbeidsongeschiktheid verzekerd te zijn. In goede jaren hield ik geld over om een buffer op te bouwen.

Toen kwam corona. Mijn grootste opdrachtgevers van het voorjaar annuleerden begin maart alles. Ik hield daar door mijn annuleringsregeling voor ongeveer één dag compensatie aan over – dat is het recht van opdrachtgevers en ik hoef ook niet betaald te worden voor niet-geleverde diensten. Ik heb nog geen nieuwe vraag. Er lopen een paar dingen door en het is allemaal onzeker nog, maar het gaat mij meevallen als ik dit jaar meer dan zo’n 40 % van mijn normale omzet ga halen. Dat betekent dat mijn inkomen is gehalveerd tot bijstandsniveau, wat wil zeggen dat ik niet in aanmerking kom voor de TOZO-inkomensaanvulling. Ik val ook niet onder enige andere regeling.

Dit inkomen betekent dat alle extraatjes nu uit mijn buffer komen. Ondertussen wordt er ook op mij een beroep gedaan om solidair te zijn. Alleen samen pakken we immers corona aan, en ook de economische schade. Ik betaal bijvoorbeeld mijn sportschool door om te voorkomen dat die failliet gaat, ik heb al diverse vouchers voor geannuleerde culturele dingen en reizen; sportwedstrijden hebben een deel van mijn inschrijfgeld gehouden. Dat gaat allemaal van mijn buffer af.

Het knaagt en wringt wel eens. Mensen in loondienst krijgen 90 % van hun salaris doorbetaald, in enkele andere landen is de regeling voor zelfstandigen royaler, de KLM krijgt miljarden… Dat voelt als: iedereen krijgt steun, behalve ik. Ik weet dat dat niet zo is, en ik vind het ook een kwestie van eer dat ik nog wat doorverdien dus mijn handje niet op hoef te houden. Bovendien heb ik dankzij die buffer geen acute financiële of liquiditeitsproblemen.

Wel zou ik van één partij juist solidariteit met mij verwachten: mijn arbeidsongeschiktheids-verzekeraar. Die ik al bijna 20 jaar een forse premie betaal, dit jaar bijna 3000 euro. Op een omzet van mogelijk maar 20.000 euro is dat ineens een absurd hoog bedrag. De verzekerde som is bovendien hoger dan mijn inkomen dit jaar. Daar moet dus iets mee.

Wat de verzekeraar (Aegon) biedt, zijn allemaal regelingen die altijd al kunnen, dus waar ik niet iets mee opschiet en waar geen solidariteit uit blijkt, en waar ik de pineut ben als er iets gebeurt. Het gaat om spreiding of uitstel van premiebetaling (maakt niet uit: de verloren omzet komt niet terug, dus de premie gaat nu of later van mijn buffer af), de verzekering opschorten (dan ben ik niet gedekt maar betaal wel nog 1/3e van de premie, ik weet niet of ik daarom moet lachen of huilen) of de verzekerde som naar beneden bijstellen. Ik betaal dan nog wel een representatieve dus forse premie en als ik volgend jaar of later weer wil opschalen, moet ik opnieuw medisch getoetst worden – zoals dat altijd al gaat. Kortom: alle nadelen bij mij.

Solidair zou bijvoorbeeld zijn: dit jaar 50 % minder premie betalen en gelijke dekking houden of bij opschorting wel nog op bijstandsniveau gedekt blijven, en sowieso geen toekomstige medische toets natuurlijk – met mijn eigen gezondheid heeft dit allemaal niets te maken. Of iets anders – verzekeraars kunnen vast iets beters bedenken dan ik. Sommige andere verzekeraars doen dat ook al.

Ik vraag om die solidariteit uit principe en ook uit commerciële overwegingen. Ik ben al bijna 20 jaar klant. Dan help je elkaar toch? Ik kost Aegon bovendien niets meer of minder, het is alleen een kwestie van risico. Dat kunnen we toch wel samen dragen? Echt samen, bedoel ik.

En over welk risico hebben we het helemaal? Ik ben kerngezond. Mijn AOV zou nog 5,5 jaar lopen, want mezelf tot boven mijn zestigste verzekeren was ongehoord duur. Misschien stopt het al eerder, omdat er plannen in de maak zijn voor een verplichte, collectieve AOV voor zelfstandigen. Mijn buffer is zo groot dat ik kan overwegen om het risico voor die jaren te nemen.

Misschien is dat wel waar Aegon op hoopt: dat ik mijn verzekering opzeg. Dan hebben ze bijna 20 jaar mijn premie geïncasseerd en zijn ze nu van mijn als risico af. Het lijkt me duidelijk te illustreren dat je dit type verzekeringen niet aan de private sector moet overlaten.

Ik vraag dit bovendien sowieso niet alleen maar voor mijzelf. Ik ben niet de enige natuurlijk. Met de huidige regelingen zijn nog lang niet alle problemen van zelfstandigen opgelost.

 

Update 3 juni: ik heb via mijn tussenpersoon van Aegon een offerte gehad voor een bijstelling naar beneden van mijn verzekerde som. Onduidelijk is waar de solidariteit ‘m in zit – ik denk nergens. Het is niet waar ik om had gevraagd – gaan rekenen aan een aangepast verzekering, dat komt nog wel. Bovendien stond er een foute naam boven. Nogal slordig foutje in deze situatie. Het voelt voor mij als in lijn met wat ik hierboven schreef: dat Aegon me liever weg wil hebben.
Van FNV Zelfstandigen nog steeds geen andere reactie dan dat het probleem ‘onbekend’ bij ze is en dat ze het meenemen. Dat heb ik nu al een paar keer gehoord, en steeds blijft het daarbij. Ook dat vind ik teleurstellend. Het voelt nu als eenzame strijd. 

Nieuw genre: anderhalvemeter-protocollen

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Er is in een paar dagen tijd een stortvloed aan teksten verschenen in een nieuw genre: dat van de regels en protocollen in de anderhalvemetersamenleving, ter versoepeling van de corona-maatregelen. Ik kreeg bijvoorbeeld meteen donderdag en vrijdag al een stuk of vijf emails van mijn ‘contactberoepleveranciers’ (masseur, kapper, chiropractor) met daarin een groot aantal voorschriften en waarschuwingen. In het weekend heb ik me gebogen over de protocollen voor het zwemmen en de atletiek. Het is nog te vroeg voor een grondige analyse, maar hier zijn wat observaties van mij als tekst-expert.

Als belangrijkste valt mij op dat er in rap tempo een papieren werkelijkheid is gecreëerd. Ik houd mijn hart vast, achtereenvolgens hierom:

  • Iets opschrijven is nog geen communicatie. Dat is een grote valkuil: schrijven en dénken dat je hebt gecommuniceerd. Maar communiceren is tweerichtingverkeer. Zelfs voor mij als verbaal vaardige burger was het de afgelopen dagen veel te veel. Veel te veel hetzelfde (‘nou weet ik het wel’), en veel te ondoorgrondelijk, bijvoorbeeld door ellenlange bullet-opsommingen. Veel tegenstrijdigheden ook. Teksten ook nog te kort: ik mis aan alle kanten (ook van overheidswege) onderbouwing. Daardoor begrijp ik er soms geen snars van (voorbeeld op mijn sportblog). Ik blijf vooral achter met een gevoel van ‘gooi het maar in m’n petje’. Ik heb medelijden met de mensen die het allemaal moeten gaan uitvoeren en handhaven.
  • Zelfs als het tweerichtingverkeer tot stand komt, is daarmee het gewenste gedrag nog niet gerealiseerd. Ik ben bijvoorbeeld benieuwd in hoeverre het mensen gaat lukken om zich in te houden als ze ‘symptomen’ hebben. In ‘Even tot hier’ kwam zaterdag al een grappig voorbeeld aan de orde, ik parafraseer: jij belt de kapper, de kapper vraagt ‘heb je koorts’ (want dat moet hij vragen) en dan geef je als antwoord ‘ja, maar ik moet echt wel naar de kapper want ik moet straks ook nog naar het restaurant’. De afgelopen weken hebben mij niet het volste vertrouwen gegeven in de maakbaarheid van ons collectieve ‘coronagedrag’ en het wordt door halve vrijheid alleen maar moeilijker.
  • Een deel van de papieren werkelijkheid komt eigenlijk neer op ‘onmogelijk’ (bijvoorbeeld: banen zwemmen zonder in te mogen halen) of heel erg niet leuk (met je geliefde op 1,5m moeten blijven op een terrasje). Ik zie dat soms in de tekst, die mij dan afschrikt (‘als het zo moet, laat dan maar…’). Maar de algemene stemming is anders, is mijn indruk. Dat gaat nog vies tegenvallen. Als ‘hoera we mogen weer’ omslaat in ‘maar leuk is anders – voor nog heel lang’.
  • Het is niet zo dat je met papier het coronavirus hebt bedwongen (‘onder controle’). Het gaat nog heel erg spannend worden hoe lang we ‘mogen’. ik ben eerlijk gezegd vrij pessimistisch daarover. Wat ik eerder al schreef: die ‘stippen op de horizon’ zijn nog zeer onzeker. Ik ga de eerste weken zelf nog zeer voorzichtig zijn in elk geval.

Daarnaast is aan de teksten weer zichtbaar dat het haastwerk was. Er staat fouten in, inconsequenties, onmogelijkheden, enzovoort. Het rijles moeten geven zonder airco en met een dicht raam haalde bijvoorbeeld het nieuws. De rommeligheid is begrijpelijk – de plotselinge versoepeling heeft sommige sectoren duidelijk overvallen. Goed schrijven is strijdig met haast. Lastig is nu wel dat het letterlijk gaat om leven en dood…

Vuurdoop videotraining

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik heb vanochtend voor het eerst via videobellen een training-op-afstand gegeven. Meteen tamelijk in het diepe erin: een groep van 13, dat is vrij veel, en via Teams, dat als beperking heeft dat je steeds maar vier mensen op het scherm ziet. In de aanloop vond ik het spannend maar ik had er ook veel zin in: ik was benieuwd hoe het experiment uit ging pakken en ik keek uit naar deze belangrijke stap in mijn eigen leerproces.

Welnu: het ging goed, ik ben tevreden. Een paar inzichten:

  • Voorbereiden kost meer tijd. Dat was deze eerste keer helemaal zo omdat ik de werkvormen moest uitdenken, maar het blijft zo, denk ik. Deels omdat ik dingen klaar moet zetten om te laten zien die ik anders tussendoor schets op flap of whiteboard, en deels ook omdat ik ook vooraf dingen moet doen die ik anders in de trein doe (‘nog even naar de presentatie kijken’) of in de tijd tussen aankomst bij mijn opdrachtgever en begintijd (flappen met agenda en doel enzo maken). Er was zelfs nog één heel ander soort voorbereiding: m’n werkkamer netjes maken, zodat er geen afleiders in het camerabeeld zijn en het licht goed valt.
  • De techniek komt nauw en gelukkig ging dat allemaal goed; ik kreeg complimenten voor de stabiliteit van m’n verbinding. Kennelijk gaat dat ook wel eens anders! Ik blijf een beetje rommelen met me aanmelden bij Teams, maar als ik er eenmaal in zit, gaat het feilloos.
  • Eén oefening was een stuk intenser dan dat ik live ooit heb meegemaakt. Met een na- en een voordeel: die kostte veel meer tijd dan live én we kwamen veel verder. Dat kan aan deze groep liggen, maar mijn indruk was dat het er ook mee te maken had dat ze er letterlijk zo dicht bovenop zaten: met hun neus op het scherm.
  • De werkvormen die ik  had bedacht, pakten goed uit. Er zijn hier en daar nog wel wat nadere experimenteer-mogelijkheden, bedacht ik zelf en uit de groep kwamen ook nog goeie suggesties. Daar kan ik dus mee verder.
  • Stiltes zijn lastig, zowel voor mij om te laten vallen (dat mag ik dan ook meer doen) als om te interpreteren. Dus op momenten dat ik van die dingen zeg als ‘zijn er nog vragen?’  of ‘akkoord om het zo aan te pakken?’, dan moet ik even afwachten en dat is gek anders. Want ‘live’ kijk ik op zo’n moment rond en zie ik heel veel aan de lichaamstaal. Nu is het wachten of iemand zich meldt.
  • Het allergekst vond ik de pauzes: ineens loop ik met m’n koffie in de hand dan tegen manlief aan in plaats van tegen een deelnemer. Dat voelt geïsoleerder van de groep. Als we bezig waren, ervoer ik het juist wel als contactrijk.

Ik ben nu wel een beetje moe – het is gelukkig weekend!

 

Stippen op de horizon?

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Het is de laatste weken een gewoonte geworden dat ik hier iets schrijf over wat me opviel aan de formuleringen en vormkeuzes van de corona-persconferenties van de regering. Over die van gisteren zou ik ook inhoudelijk een boel op te merken hebben, maar hier dan de twee dingen die me vanuit mijn vak het meest opvielen. Ze komen samen neer op: de maakbaarheid is weer helemaal terug:

  • Het was lang en veel, met een hoge informatiedichtheid. Te lang, te veel – hier had visuele ondersteuning bij gemoeten. Die rol nemen de journalistieke media dan op zich, maar dan zie je meteen vervorming en versimpeling. Wat me opviel was bijvoorbeeld dat contactberoepen dan kappers wordt en dat de waarschuwing van de twee bewindslieden over dat het afhangt van hoe het virus zich ontwikkelt verdwijnt, waardoor de versoepeling – inderdaad – een routekaart wordt.
  • Er zaten veel consultantjargonwoorden (consultees) in. Vooral winstwaarschuwing, in control en de stip op de horizon vielen me op. Stip op de horizon is een van mijn allergiewoorden, laat ik dat bekennen. Maar het verbaasde me vooral ook omdat mijn indruk is dat als de coronacrisis ons met z’n alleen één ding geleerd heeft, het wel de illusie van stippen op de horizon is. We hadden met z’n allen tot begin maart talrijke stippen aan de horizon die daar zijn weggevaagd.

We kunnen kennelijk allemaal maar moeilijk stiploos leven, en nu geeft de regering ons weer stippen. Zullen ze een illusie blijken? De ontwikkeling van het virus is gister op geen enkele manier minder onzeker geworden immers. Het is een van de dingen waar ik me sowieso zorgen over maak, ook vanwege wat ik om me heen zie en hoor: hoop is goed, valse hoop op termijn slopend.

Eén stip op de horizon vond ik zelfs leugenachtig: De Jonge zei dat het volgens de pessimisten anderhalf jaar gaat duren eer er een vaccin is. O? Ik had juist begrepen: vijf jaar of langer, of zelfs nooit (zie bijvoorbeeld hier).

Tot slot: ik heb tijdens het gedeelte dat op NPO1 werd uitgezonden ook nog geturfd hoe vaak het aantal woord kwetsbaar er, met z’n varianten, in voorkwam, omdat dat me zo opvalt én ergert, vanwege de suggestie dat er ook onkwetsbaren zijn, ik schreef daar eerder over. Dat viel dit keer mee: vijf keer.

 

Pandamie-grafieken

Louise Cornelis Geplaatst op door  

De combinatie van de geboorte van een panda en de huidige pandemie leidde afgelopen weekend niet alleen tot de woordspeling pandamie, maar ook tot erg grappige grafieken waarin die van het RIVM echoën. Dick ter Steege van het CBS maakte er een paar op Twitter, en er kwam ook nog een reactie op met een voorspelling van de groei, compleet met logaritmische schaal – scroll op die Twitter-link naar beneden om die te zien. Hilarisch!

 

 

Toch kritisch blijven

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Ik was hier de afgelopen weken steeds kritisch op de toespraak en persconferenties van Rutte, alleen of met anderen. Ik had kritiek op de metaforen, de helderheid, de spindokterij en de framing. Gister vond ik Rutte voor het eerst wél goed. Ik had voor het eerst als burger geen knoop in m’n maag of erger naderhand, en voor zover ik analytisch mee zat te kijken als tekst- en communicatiedeskundige had ik ook niet veel commentaar en vond ik het vooral goed hoe hij zijn persoonlijke worsteling toonde. Voor het eerst was er ruimte voor zichtbare onzekerheid, en precies dat had ik eerder zo gemist.

Dan nog blijven er wel vier vragen voor me over:

  • Voor welk deel van de Nederlandse bevolking was dit nog te begrijpen? Eerder leek me dat een deel van mijn wrevel werd veroorzaakt door de soms noodzakelijke versimpeling. Gister was minder simpel – Ruttes woorden al, maar toen kwam ook nog die hele verhandeling van Van Dissel erachteraan die ver boven vele petjes moet zijn uitgegaan. 
  • Waarom zijn sommige belangrijke groepen niet genoemd? De horeca is al pissig, las ik, en mij viel op dat Rutte bij de contactberoepen alleen de ‘luxeproblemen’ noemde: kapper, masseur, nagelstyliste. Maar contactberoepen, dat gaat bijvoorbeeld ook over fysiotherapeuten en opticiens. Die lang hun werk verbieden geeft serieuzere vervolgschade. Ik zou me kunnen voorstellen dat die zich ook weggezet hebben gevoeld.
  • Wat is precies de politieke motivatie in zo’n persconferentie? Ik las enerzijds al interessante kritiek over dat politieke motieven nu nopen tot voorzichtigheid omdat anders de politieke kop rolt – iets wat Rutte verhult door z’n beroep op het RIVM. Aan de keuzes voor versoepeling liggen natuurlijk wel degelijk ook politieke motieven ten grondslag. Wat mij dan ook doet fronsen, is de bijna-heiligverklaring van Rutte. Sowieso vind ik het frappant dat het kennelijk voor zijn populariteit nauwelijks een rol speelt dat we geconfronteerd worden met de problemen die onder zijn bewind zijn ontstaan, zoals de bezuinigingen in de zorg, wantoestanden in de verpleeghuizen, doorgeslagen flexibilisering van de arbeidsmarkt. Ik kan dat toch niet helemaal vergeten, en helemaal vertrouwen doe ik hem dus niet. Ook niet omdat het democratisch proces onder druk lijkt te staan (voorbeeld). Voldoende grond om kritisch te blijven.
  • Zijn er nog wel voldoende journalisten die dat ook doen, kritisch blijven? De vragen na de persconferentie waren natuurlijk bedroevend, de eerste was zelfs ronduit shockerend. Ik ben in het algemeen gerustgesteld geraakt door wat ik heb zien gebeuren aan kritische dingen rond de app, maar dat kwam eerst vooral van belangengroepen (voorbeeld). De kwaliteit van de journalistiek baart me wel enige zorgen. Het is ook een hele toer in deze tijd, want journalisten zijn ook burgers die getroffen worden door de corona-crisis. Ik schrijf het over mijn eigen dubbele pet hierboven ook al: ik heb ook al wel de ervaring dat het vakmens er even niet zo aan te pas kwam als de burger heftig reageerde. Dat heeft dan tijd nodig. Het slechtste wat er nu kan gebeuren, dat zag je ook aan het proces rond de app, is van alles haastwerk maken.

 

De nóg steilere leercurve

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Had ik vorige week nog zitten prutsen met webcam en briefjes, droeg collega Roy gister een veel simpeler oplossing aan: de briefjes digitaal verschuiven, zichtbaar op het gedeelde scherm. Gaat in PowerPoint prima natuurlijk. Ik zat in mijn hoofd te veel vast aan hoe ik het ‘live’ doe. Hij heeft al een hele serie video-trainingen gegeven, bij mij begint de vraag nu ook te komen. Het was goed om van hem te horen dat het bevalt. Cruciaal is de afwisseling in werkvormen, dat had ik ook al bedacht: af en toe je eigen gang kunnen gaan en niet naar een video hoeven kijken en luisteren. Wordt ongetwijfeld vervolgd!