Ik heb een achternaam met nogal wat varianten. Een paar ervan ken ik al heel lang. Zo wordt er mijn hele leven al gevraagd ‘met een C?’, en alleen al daardoor weet ik dat er ook een Kornelis bestaat – ik heb ooit een student gehad met die achternaam, en verder ken ik hem als de tweede naam van Gerard van het Reve. Zo zeldzaam dus eigenlijk dat die vraag naar de C volgens mij overbodig is. Het is helemaal grappig als mensen vragen ‘is dat met de C van Cornelis?’ Ha, wat denk je zelf?

Veel vaker komt er -se of -sen achter, en ook -sens bestaat, weet ik van Google. Vooral die -se komt er nogal eens per ongeluk achter; een heel enkele keer word ik zelfs verward met Paulien Cornelisse, die ook wat met taal doet, ja – ik vind dat een compliment trouwens. Al een paar jaar ken ik daarnaast een Cornelus uit Vlaanderen. Cornelius bestaat ook, maar ik ken dat niet zelf als achternaam, behalve dan dat ze in het buitenland dat vaak van de mijne maken.

Onlangs kwam ik twee varianten tegen die ik nog niet kende. Zo is er een Vlaamse tv-presentator en kok die Ornelis heet, een voor mij wel heel maf woordbeeld. En afgelopen weekend zag ik fietsen van fietsenwinkel Cornelese. Grappig, want er is in Zeeland een fietsenzaak met precies ‘mijn’ achternaam.

Ik blijf het bijhouden! En ik blijf ook af en toe grinniken als ik dit binnenvaartschip zie, het ligt en vaart regelmatig hier in de buurt. Hé, m’n vader, denk ik dan:

Vorige week stuurde ik, na weken van gesteggel via mijn tussenpersoon, onderstaande oproep aan mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Met een verzoek om een officiële reactie. Die heb ik nog niet ontvangen. Zodra dat gebeurt, zal ik de reactie hier melden. Overigens weet Aegon dat ik de brief op mijn weblog zou publiceren. Deze post is dus niet vakinhoudelijk, maar wel relevant voor het zelfstandigenbestaan.

Ik ben al bijna twintig jaar een modelzelfstandige. Ik verdiende vanaf het begin genoeg om prettig van te leven, mijn vak bij te kunnen houden, belasting te betalen, pensioen op te bouwen en tegen arbeidsongeschiktheid verzekerd te zijn. In goede jaren hield ik geld over om een buffer op te bouwen.

Toen kwam corona. Mijn grootste opdrachtgevers van het voorjaar annuleerden begin maart alles. Ik hield daar door mijn annuleringsregeling voor ongeveer één dag compensatie aan over – dat is het recht van opdrachtgevers en ik hoef ook niet betaald te worden voor niet-geleverde diensten. Ik heb nog geen nieuwe vraag. Er lopen een paar dingen door en het is allemaal onzeker nog, maar het gaat mij meevallen als ik dit jaar meer dan zo’n 40 % van mijn normale omzet ga halen. Dat betekent dat mijn inkomen is gehalveerd tot bijstandsniveau, wat wil zeggen dat ik niet in aanmerking kom voor de TOZO-inkomensaanvulling. Ik val ook niet onder enige andere regeling.

Dit inkomen betekent dat alle extraatjes nu uit mijn buffer komen. Ondertussen wordt er ook op mij een beroep gedaan om solidair te zijn. Alleen samen pakken we immers corona aan, en ook de economische schade. Ik betaal bijvoorbeeld mijn sportschool door om te voorkomen dat die failliet gaat, ik heb al diverse vouchers voor geannuleerde culturele dingen en reizen; sportwedstrijden hebben een deel van mijn inschrijfgeld gehouden. Dat gaat allemaal van mijn buffer af.

Het knaagt en wringt wel eens. Mensen in loondienst krijgen 90 % van hun salaris doorbetaald, in enkele andere landen is de regeling voor zelfstandigen royaler, de KLM krijgt miljarden… Dat voelt als: iedereen krijgt steun, behalve ik. Ik weet dat dat niet zo is, en ik vind het ook een kwestie van eer dat ik nog wat doorverdien dus mijn handje niet op hoef te houden. Bovendien heb ik dankzij die buffer geen acute financiële of liquiditeitsproblemen.

Wel zou ik van één partij juist solidariteit met mij verwachten: mijn arbeidsongeschiktheids-verzekeraar. Die ik al bijna 20 jaar een forse premie betaal, dit jaar bijna 3000 euro. Op een omzet van mogelijk maar 20.000 euro is dat ineens een absurd hoog bedrag. De verzekerde som is bovendien hoger dan mijn inkomen dit jaar. Daar moet dus iets mee.

Wat de verzekeraar (Aegon) biedt, zijn allemaal regelingen die altijd al kunnen, dus waar ik niet iets mee opschiet en waar geen solidariteit uit blijkt, en waar ik de pineut ben als er iets gebeurt. Het gaat om spreiding of uitstel van premiebetaling (maakt niet uit: de verloren omzet komt niet terug, dus de premie gaat nu of later van mijn buffer af), de verzekering opschorten (dan ben ik niet gedekt maar betaal wel nog 1/3e van de premie, ik weet niet of ik daarom moet lachen of huilen) of de verzekerde som naar beneden bijstellen. Ik betaal dan nog wel een representatieve dus forse premie en als ik volgend jaar of later weer wil opschalen, moet ik opnieuw medisch getoetst worden – zoals dat altijd al gaat. Kortom: alle nadelen bij mij.

Solidair zou bijvoorbeeld zijn: dit jaar 50 % minder premie betalen en gelijke dekking houden of bij opschorting wel nog op bijstandsniveau gedekt blijven, en sowieso geen toekomstige medische toets natuurlijk – met mijn eigen gezondheid heeft dit allemaal niets te maken. Of iets anders – verzekeraars kunnen vast iets beters bedenken dan ik. Sommige andere verzekeraars doen dat ook al.

Ik vraag om die solidariteit uit principe en ook uit commerciële overwegingen. Ik ben al bijna 20 jaar klant. Dan help je elkaar toch? Ik kost Aegon bovendien niets meer of minder, het is alleen een kwestie van risico. Dat kunnen we toch wel samen dragen? Echt samen, bedoel ik.

En over welk risico hebben we het helemaal? Ik ben kerngezond. Mijn AOV zou nog 5,5 jaar lopen, want mezelf tot boven mijn zestigste verzekeren was ongehoord duur. Misschien stopt het al eerder, omdat er plannen in de maak zijn voor een verplichte, collectieve AOV voor zelfstandigen. Mijn buffer is zo groot dat ik kan overwegen om het risico voor die jaren te nemen.

Misschien is dat wel waar Aegon op hoopt: dat ik mijn verzekering opzeg. Dan hebben ze bijna 20 jaar mijn premie geïncasseerd en zijn ze nu van mijn als risico af. Het lijkt me duidelijk te illustreren dat je dit type verzekeringen niet aan de private sector moet overlaten.

Ik vraag dit bovendien sowieso niet alleen maar voor mijzelf. Ik ben niet de enige natuurlijk. Met de huidige regelingen zijn nog lang niet alle problemen van zelfstandigen opgelost.

Update 3 juni: ik heb via mijn tussenpersoon van Aegon een offerte gehad voor een bijstelling naar beneden van mijn verzekerde som. Onduidelijk is waar de solidariteit ‘m in zit – ik denk nergens. Het is niet waar ik om had gevraagd – gaan rekenen aan een aangepast verzekering, dat komt nog wel. Bovendien stond er een foute naam boven. Nogal slordig foutje in deze situatie. Het voelt voor mij als in lijn met wat ik hierboven schreef: dat Aegon me liever weg wil hebben.
Van FNV Zelfstandigen nog steeds geen andere reactie dan dat het probleem ‘onbekend’ bij ze is en dat ze het meenemen. Dat heb ik nu al een paar keer gehoord, en steeds blijft het daarbij. Ook dat vind ik teleurstellend. Het voelt nu als eenzame strijd. 

Ik heb vanochtend voor het eerst via videobellen een training-op-afstand gegeven. Meteen tamelijk in het diepe erin: een groep van 13, dat is vrij veel, en via Teams, dat als beperking heeft dat je steeds maar vier mensen op het scherm ziet. In de aanloop vond ik het spannend maar ik had er ook veel zin in: ik was benieuwd hoe het experiment uit ging pakken en ik keek uit naar deze belangrijke stap in mijn eigen leerproces.

Welnu: het ging goed, ik ben tevreden. Een paar inzichten:

• Voorbereiden kost meer tijd. Dat was deze eerste keer helemaal zo omdat ik de werkvormen moest uitdenken, maar het blijft zo, denk ik. Deels omdat ik dingen klaar moet zetten om te laten zien die ik anders tussendoor schets op flap of whiteboard, en deels ook omdat ik ook vooraf dingen moet doen die ik anders in de trein doe (‘nog even naar de presentatie kijken’) of in de tijd tussen aankomst bij mijn opdrachtgever en begintijd (flappen met agenda en doel enzo maken). Er was zelfs nog één heel ander soort voorbereiding: m’n werkkamer netjes maken, zodat er geen afleiders in het camerabeeld zijn en het licht goed valt.
• De techniek komt nauw en gelukkig ging dat allemaal goed; ik kreeg complimenten voor de stabiliteit van m’n verbinding. Kennelijk gaat dat ook wel eens anders! Ik blijf een beetje rommelen met me aanmelden bij Teams, maar als ik er eenmaal in zit, gaat het feilloos.
• Eén oefening was een stuk intenser dan dat ik live ooit heb meegemaakt. Met een na- en een voordeel: die kostte veel meer tijd dan live én we kwamen veel verder. Dat kan aan deze groep liggen, maar mijn indruk was dat het er ook mee te maken had dat ze er letterlijk zo dicht bovenop zaten: met hun neus op het scherm.
• De werkvormen die ik  had bedacht, pakten goed uit. Er zijn hier en daar nog wel wat nadere experimenteer-mogelijkheden, bedacht ik zelf en uit de groep kwamen ook nog goeie suggesties. Daar kan ik dus mee verder.
• Stiltes zijn lastig, zowel voor mij om te laten vallen (dat mag ik dan ook meer doen) als om te interpreteren. Dus op momenten dat ik van die dingen zeg als ‘zijn er nog vragen?’  of ‘akkoord om het zo aan te pakken?’, dan moet ik even afwachten en dat is gek anders. Want ‘live’ kijk ik op zo’n moment rond en zie ik heel veel aan de lichaamstaal. Nu is het wachten of iemand zich meldt.
• Het allergekst vond ik de pauzes: ineens loop ik met m’n koffie in de hand dan tegen manlief aan in plaats van tegen een deelnemer. Dat voelt geïsoleerder van de groep. Als we bezig waren, ervoer ik het juist wel als contactrijk.

Ik ben nu wel een beetje moe – het is gelukkig weekend!