Gisteravond ben ik naar de voorstelling ‘Buigt allen mee voor Drs. P’ geweest, van Erik van Muiswinkel. In deze karige tijd – het was mijn tweede theaterbezoek sinds de lockdown – zuig ik zoiets op als een spons en ben ik wellicht minder kritisch dan normaal, maar ik denk dat ik dit ook in normale omstandigheden leuk én goed had gevonden. Het was een mooie afwisseling van liedjes, cabaret en stukjes film. Heel talig natuurlijk, daar staan artiest en onderwerp wel voor in. Hoogtepunt vond ik toen Van Muiswinkel in de huid kroop van Jacques Brel en een lied van Drs. P zong, met onvervalst Waals accent in z’n Vlaams.
Ik ken het werk van Drs. P eigenlijk helemaal niet zo goed, behalve de krakers als ‘Dodenrit‘. Wel is hij bij mijn studie Nederlands aan bod gekomen, en wist ik zo bijvoorbeeld, wat Van Muiswinkel ook vertelde, dat hij de bedenker is van de versvorm ollekebolleke (en vele andere). Waar ik al te veel van dat type rijmelarij al gauw te melig ga vinden, bracht Van Muiswinkel dat mooi in balans door een actuele ollekebolleke over een seksschandaal van Katja Schuurman.
Maar ik leerde zeker ook nog veel nieuws, waaronder iets wat me zeer aansprak: het oogrijm. Dat zijn woorden waarvan het einde qua woordbeeld gelijk is, maar de uitspraak is anders. Ze ‘rijmen’ dus alleen als je ze ziet. Als je ze uitspreekt, moet je één van de twee verkeerd uitspreken. Bij oogrijm rijmt ‘mopperen’ op ‘galopperen’.
Daar kun je hilarische dingen mee doen. Helemaal letterlijk weet ik ze niet meer van gisteren, maar in elk geval heeft ‘koster’ dan een kind dat werkt als ‘pornoster’ en is een tweetal dat we kennen als ‘apostel’ ook een ‘homostel’. De allergrappigste vond ik eentje waarin je als je gaat eten bij de ‘Ikea’ daar iets bij kan drinken, namelijk ‘Ice Tea’!
