Vorige week stuurde ik, na weken van gesteggel via mijn tussenpersoon, onderstaande oproep aan mijn arbeidsongeschiktheidsverzekeraar. Met een verzoek om een officiële reactie. Die heb ik nog niet ontvangen. Zodra dat gebeurt, zal ik de reactie hier melden. Overigens weet Aegon dat ik de brief op mijn weblog zou publiceren. Deze post is dus niet vakinhoudelijk, maar wel relevant voor het zelfstandigenbestaan.
Ik ben al bijna twintig jaar een modelzelfstandige. Ik verdiende vanaf het begin genoeg om prettig van te leven, mijn vak bij te kunnen houden, belasting te betalen, pensioen op te bouwen en tegen arbeidsongeschiktheid verzekerd te zijn. In goede jaren hield ik geld over om een buffer op te bouwen.
Toen kwam corona. Mijn grootste opdrachtgevers van het voorjaar annuleerden begin maart alles. Ik hield daar door mijn annuleringsregeling voor ongeveer één dag compensatie aan over – dat is het recht van opdrachtgevers en ik hoef ook niet betaald te worden voor niet-geleverde diensten. Ik heb nog geen nieuwe vraag. Er lopen een paar dingen door en het is allemaal onzeker nog, maar het gaat mij meevallen als ik dit jaar meer dan zo’n 40 % van mijn normale omzet ga halen. Dat betekent dat mijn inkomen is gehalveerd tot bijstandsniveau, wat wil zeggen dat ik niet in aanmerking kom voor de TOZO-inkomensaanvulling. Ik val ook niet onder enige andere regeling.
Dit inkomen betekent dat alle extraatjes nu uit mijn buffer komen. Ondertussen wordt er ook op mij een beroep gedaan om solidair te zijn. Alleen samen pakken we immers corona aan, en ook de economische schade. Ik betaal bijvoorbeeld mijn sportschool door om te voorkomen dat die failliet gaat, ik heb al diverse vouchers voor geannuleerde culturele dingen en reizen; sportwedstrijden hebben een deel van mijn inschrijfgeld gehouden. Dat gaat allemaal van mijn buffer af.
Het knaagt en wringt wel eens. Mensen in loondienst krijgen 90 % van hun salaris doorbetaald, in enkele andere landen is de regeling voor zelfstandigen royaler, de KLM krijgt miljarden… Dat voelt als: iedereen krijgt steun, behalve ik. Ik weet dat dat niet zo is, en ik vind het ook een kwestie van eer dat ik nog wat doorverdien dus mijn handje niet op hoef te houden. Bovendien heb ik dankzij die buffer geen acute financiële of liquiditeitsproblemen.
Wel zou ik van één partij juist solidariteit met mij verwachten: mijn arbeidsongeschiktheids-verzekeraar. Die ik al bijna 20 jaar een forse premie betaal, dit jaar bijna 3000 euro. Op een omzet van mogelijk maar 20.000 euro is dat ineens een absurd hoog bedrag. De verzekerde som is bovendien hoger dan mijn inkomen dit jaar. Daar moet dus iets mee.
Wat de verzekeraar (Aegon) biedt, zijn allemaal regelingen die altijd al kunnen, dus waar ik niet iets mee opschiet en waar geen solidariteit uit blijkt, en waar ik de pineut ben als er iets gebeurt. Het gaat om spreiding of uitstel van premiebetaling (maakt niet uit: de verloren omzet komt niet terug, dus de premie gaat nu of later van mijn buffer af), de verzekering opschorten (dan ben ik niet gedekt maar betaal wel nog 1/3e van de premie, ik weet niet of ik daarom moet lachen of huilen) of de verzekerde som naar beneden bijstellen. Ik betaal dan nog wel een representatieve dus forse premie en als ik volgend jaar of later weer wil opschalen, moet ik opnieuw medisch getoetst worden – zoals dat altijd al gaat. Kortom: alle nadelen bij mij.
Solidair zou bijvoorbeeld zijn: dit jaar 50 % minder premie betalen en gelijke dekking houden of bij opschorting wel nog op bijstandsniveau gedekt blijven, en sowieso geen toekomstige medische toets natuurlijk – met mijn eigen gezondheid heeft dit allemaal niets te maken. Of iets anders – verzekeraars kunnen vast iets beters bedenken dan ik. Sommige andere verzekeraars doen dat ook al.
Ik vraag om die solidariteit uit principe en ook uit commerciële overwegingen. Ik ben al bijna 20 jaar klant. Dan help je elkaar toch? Ik kost Aegon bovendien niets meer of minder, het is alleen een kwestie van risico. Dat kunnen we toch wel samen dragen? Echt samen, bedoel ik.
En over welk risico hebben we het helemaal? Ik ben kerngezond. Mijn AOV zou nog 5,5 jaar lopen, want mezelf tot boven mijn zestigste verzekeren was ongehoord duur. Misschien stopt het al eerder, omdat er plannen in de maak zijn voor een verplichte, collectieve AOV voor zelfstandigen. Mijn buffer is zo groot dat ik kan overwegen om het risico voor die jaren te nemen.
Misschien is dat wel waar Aegon op hoopt: dat ik mijn verzekering opzeg. Dan hebben ze bijna 20 jaar mijn premie geïncasseerd en zijn ze nu van mijn als risico af. Het lijkt me duidelijk te illustreren dat je dit type verzekeringen niet aan de private sector moet overlaten.
Ik vraag dit bovendien sowieso niet alleen maar voor mijzelf. Ik ben niet de enige natuurlijk. Met de huidige regelingen zijn nog lang niet alle problemen van zelfstandigen opgelost.
Update 3 juni: ik heb via mijn tussenpersoon van Aegon een offerte gehad voor een bijstelling naar beneden van mijn verzekerde som. Onduidelijk is waar de solidariteit ‘m in zit – ik denk nergens. Het is niet waar ik om had gevraagd – gaan rekenen aan een aangepast verzekering, dat komt nog wel. Bovendien stond er een foute naam boven. Nogal slordig foutje in deze situatie. Het voelt voor mij als in lijn met wat ik hierboven schreef: dat Aegon me liever weg wil hebben.
Van FNV Zelfstandigen nog steeds geen andere reactie dan dat het probleem ‘onbekend’ bij ze is en dat ze het meenemen. Dat heb ik nu al een paar keer gehoord, en steeds blijft het daarbij. Ook dat vind ik teleurstellend. Het voelt nu als eenzame strijd.
