Ik heb afgelopen week voor het eerst te maken gehad met Testen voor Toegang: ik doe zondag mee aan een triathlon waarvoor dat moet. Daar is een boel over te zeggen – aan de ’testsamenleving’ zitten diverse scherpe kantjes, waarvan er één is dat het systeem niet werkt, zo blijkt op het ogenblik wel, maar dat terzijde (zie verder bijvoorbeeld dit stuk). Hier over de communicatie.

Ik hoef me niet te laten testen, want ik ben al volledig gevaccineerd. Op basis van de registratie van de vaccinaties kan ik in de CoronaCheck-app een QR-code aanmaken en daarmee mag ik naar binnen. Ik wist dat al, en daarom heb ik de informatie over dat testen bij de wedstrijd niet heel goed gelezen.

Mij is van andere deelnemers echter duidelijk geworden dat je eigenlijk wel heel erg goed moet lezen om te zien dat je je als gevaccineerde niet hoeft te laten testen. Ik ben er eens even ingedoken om te zien hoe dat komt.

Het begint natuurlijk al met hoe het heet: testen voor toegang. Dat is in een tijd met steeds meer gevaccineerden niet de handigste bewoording. Maar daar kan de triathlon niks aan doen natuurlijk.

Vervolgens staat er in reusachtig knalrood precies uitgelegd hoe het werkt met dat testen. Pas daaronder staat, in veel kleinere en grijze lettertjes achter een bulllet:

Ben je al gevaccineerd of genezen van een recente Coronabesmetting? Het bewijs van vaccinatie kun je ook laten opnemen in de CoronaCheck-app. Dit bewijs is ook voldoende om ons evenemententerrein te betreden, je hoeft geen test in te plannen.

Meteen daaronder gaat het bullets-lang weer door over het testen, inclusief een zinnetje als:

Testen zijn nodig voor atleten van dertien jaar en ouder.

Als je niet al weet hoe het zit, moet je verrekte goed lezen om te zien dat dat testen alleen maar nodig is voor een bepaalde groep: niet volledig gevaccineerd, niet recentelijk corona doorgemaakt.

En ik weet: goed lezen, dat doen mensen niet. Daar moet je als schrijver dus ook niet van uitgaan. Ik bedoel: niet goed lezen, dat is niet de schuld van de triatleet, dat is gewoon een uitgangspunt, een fact of life. Als schrijver ben je verantwoordelijk voor de kwaliteit van je tekst.

Daar kwam nog bij dat de noodzaak tot het kunnen tonen van zo’n QR-code van de week totaal uit de lucht viel. Ineens stond het in de deelnemersinformatie. Ook dat is geen fraaie communicatie, want het gaat om iets ingrijpends. Misschien is het een soort noodsprong van de organisatie, uit stress, maar daar zadel je dan je lezers/deelnemers vervolgens ook mee op.

De site van Testen voor Toegang zelf vind ik niet beter. Ook daar moet je in de kleine lettertjes zien wanneer je niet op die uitnodigende groene knop hoeft te drukken. De rode ‘let op’ eronder zie je dan misschien niet eens – die wekt de indruk later toegevoegd te zijn. Er is een miljard tegenaan gegooid, dan hadden ze over de naam en de site ook wel beter mogen nadenken, vind ik.