Leuk boek: Taal is zeg maar echt mijn ding van Paulien Cornelisse. Het gaat over taal, niet zoals mensen die zouden moeten spreken, maar over hoe dat dat per ongeluk doen, in het echt. En als daar één ding over te zeggen is, dan is het wel dat we met taal eigenlijk heel gekke dingen doen. ‘Gek’ in de zin van: helemaal niet logisch of rationeel.

Bijvoorbeeld: als iemand het aanloopje neemt ‘als ik even heel eerlijk ben’, dan is het oppassen geblazen. Als iemand zegt ’trek je van mij niets aan’, dan gebeurt het omgekeerde. ‘Wij’ kent wel vijftien foute gebruiksmogelijkheden, zoals bijvoorbeeld het ‘Iedereen-behalve-ikzelf-wij’ van de rijke dame die over haar tuin zegt ‘hier gaan we de kruidentuin aanleggen’ – terwijl ze daar zelf echt niet voor zal hoeven te werken, daar heeft ze haar tuinman voor. ‘Geloven’ kan juist betekenen ‘zeker weten’, of zelfs een bevel: ‘ik geloof dat jij beter nog even langs kunt gaan bij oma’.  

Om dat soort observaties gaat het bij Cornelisse, in het algemeen, maar vooral aansluitend bij huidige taaltrends, inclusief modeverschijnselen als goeiemoggel. Het boek is daarmee tegelijk een inventarisatie van het hippe taalgebruik in het eerste decennium van deze eeuw, à la Kuitenbrouwers Turbotaal van twintig jaar geleden. 

Cornelisse observeert, analyseert, relativeert – en af en toe oordeelt ze ook. Op een luchtige, vermakelijke manier. Het boek is dus een aanrader voor iedereen die zich graag verbaast over taal.