Maandelijkse archieven: juli 2013

Roman ‘Niet voor mietjes’ verschenen!

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Afgelopen weekend is mijn roman verschenen: Niet voor mietjes. Met ‘verschenen’ bedoel ik dat er een doos met 100 exemplaren bij mij is afgeleverd. Die zijn om weg te geven als (relatie-)geschenk. Het boek is dus niet te koop. Dat is een bewuste keuze, met twee redenen:

1. Ik heb met Afzien voor beginners ervaring opgedaan met uitgeven in eigen beheer, en als ik terugkijk, is de moeite die ik toen gestopt heb in de marketing ervan te groot geweest. Ik had die tijd toen, het was leerzaam, ik kwam uit de kosten; er zijn er 400 van verkocht. Dat was okee als experiment, maar niet voor herhaling vatbaar. Nee, dan doe ik dat liever anders: dit keer draag ik de druk- en distributiekosten wel, en bespaar ik me de marketingtijd. Sowieso, maar ook omdat ik besef dat ik een moeilijk te marketen boek heb geschreven: het is een echt vrouwenboek in de zin van dat het gaat over relaties, maar het speelt in de wielerwereld. Het is wél het boek dat ik wilde schrijven, en daarbij heeft de (on-)mogelijkheid van het verkopen geen rol gespeeld.

2. Ik heb niet met het boek lopen leuren langs literaire uitgeverijen. Enerzijds vind ik dat sowieso een nare gang van zaken: belanden op de beruchte slush pile en na onfatsoenlijke lange tijd een afwijzing krijgen. Wat dat betreft zijn uitgeverijen zo machtig dat ze arrogant kunnen zijn. Anderzijds besef ik ook wel dat ik er nog meer werk in zou moeten stoppen om Niet voor mietjes uitgeefwaardig te krijgen (nog los van de vraag of dat überhaupt mogelijk is vanwege de verkoopbaarheid, zie vorige punt). En dat ga ik niet doen: na drie jaar ben ik er wel klaar mee. Ik heb er lol in gehad en veel van geleerd, en ik vind het leuk om daar wat van te laten zien. Daar is het ook zeker goed genoeg voor.  Maar meer pretentie heb ik er niet mee. Dat leg ik overigens in het voorwoord ook uit.

En dan zie ik verder wel hoe het loopt. Na drie jaar is het dan nu echt af, en ik ben blij, trots en tevreden!

Mochten er onder jullie, lezers van dit weblog, zijn die Niet voor mietjes graag willen lezen, dan zou ik zeggen: stuur me een mailtje. Om je te prikkelen hier de flaptekst:

De Tour de France van 2010 start in Rotterdam, bijna voor Frances’ huis. Natuurlijk gaat ze kijken: ze is wel toe aan een verzetje na een turbulente periode in haar leven. Ze raakt aan de praat met Mike Parrol, een onbekende Canadese renner uit een kleine, Spaanse ploeg. Net als Frances wat voor hem begint te voelen, ontdekt ze dat hij een groot geheim heeft. Mike vindt dat Frances wel een rol kan spelen in het bewaren van zijn geheim. Zo wordt ze meegetrokken in zijn leven. Voor haar wordt dat een groot avontuur, dat onder andere een ontluisterend inkijkje in de wielerwereld oplevert.

 

Zomerstilte, schrijven en lustrum

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Oeps, twee weken zonder blogpost… en ik ben nog niet eens op vakantie! Sterker nog: het ís hier nog niet eens vakantie, en dat verklaart voor een deel de lange radiostilte op dit weblog: er loopt nog een boel werk gewoon door, ik wil genieten van het mooie weer (eindelijk!) en tegelijkertijd probeer ik, zoals elk jaar, de Tour de France te volgen: de etappes, de praatprogramma’s erover, wat lezen… En dus heb ik het, overigens op een ontspannen en prettige manier, druk.

En ik schrijf weer over de Tour, dus daar kan ik dan meer schrijfdrang in kwijt dan in dit weblog. Wekelijks komt er een column op Touretappe.nl (overzicht), en net vandaag is er nog eentje online gegaan voor een goed doel, namelijk het in stand houden van de Vacansoleil-profploeg: ‘Een wielrenner voor fijnproevers’.

Vanaf volgende week vast weer meer inspiratie voor hier – dat mag dan ook wel, want komend weekend viert dit weblog zijn eerste lustrum: de eerste post verscheen 5 jaar geleden! Maar het zal tot in september wat minder vaak zijn dan anders. Goede zomer/vakantie gewenst!

Waarom hoofdboodschap niet conclusie heet

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Voor de zakelijke schrijvers met wie ik werk, is het grootste struikelblok te leren schrijven gericht op de lezer (hun klant, manager of andere opdrachtgever) in plaats van hun eigen onderzoekservaringen te rapporteren. Die laatste manier noem ik wel navelstaren: je schrijft dan vanuit jezelf. Je bericht dan over de stappen die je gezet hebt, uitmondend in een conclusie, met daarachteraan nog een paar aanbevelingen. Schrijven gericht op de lezer, of je het nou strikt volgens het piramideprincipe doet of niet, zet de lezersvraag en het antwoord daarop centraal.

Dat antwoord oftewel de hoofdboodschap heeft overeenkomsten met de conclusie. Ik hoor dan ook schrijvers wel eens zeggen dat lezergericht schrijven neerkomt op het voorop plaatsen van de conclusie. Dat mag van mij niet, of althans, ik zeg dan altijd: noem het dan geen conclusie, maar hoofdboodschap. Waarom eigenlijk? Omdat dat twee echt verschillende beestjes zijn. Drie redenen:

  1. De betekenis van het woord conclusie, als slotsom of gevolgtrekking, impliceert eigenlijk al plaatsing aan het eind. ‘Conclusie aan het begin’ is dus een soort contradictio in terminis.
  2. Er is een subtiel maar belangrijk inhoudelijk verschil, of dat kan er zijn. De conclusie is de gevolgtrekking uit de data; de hoofdboodschap interpreteert de data met het oog op de belangen van de opdrachtgever. Dat heet ook wel de so what. Een hoofdboodschap kan dus als het ware wat verder van de data af liggen, een vrijere interpretatie daarvan zijn – natuurlijk zonder dat je iets gaat beweren wat je niet hard kunt maken. Een kenmerkend verschil is dan ook dat de conclusie vaak constaterend is (‘X is het geval’) terwijl de beste hoofdboodschappen actiegericht zijn (‘doe Y’). Dat is niet zo gek: vanuit die constatering ga je wat die stand van zaken betekent voor de lezer, en dat is dus vaak iets doen.
  3. Hoofdboodschap en conclusie horen tot verschillende domeinen. Dat is het hele punt van het probleem aan het begin van deze blogpost: enerzijds heb je onderzoek doen, met je onderzoeksproces dat leidt tot een conclusie. Anderzijds heb je schrijven (of een presentatie maken, dat maakt niet uit). Als je die twee dingen niet scheidt, ga je navelstaarderig in plaats van klantgericht schrijven. Mijn advies is dan dus ook: als je een onderscheid wilt (leren) maken tussen die twee domeinen, zorg er dan voor dat je de termen uit het juiste domein gebruikt. ‘Conclusie’ hoort bij het onderzoeksproces, ‘hoofdboodschap’ hoort bij schrijven.

 

Armstrongs werkwoordstijden

Louise Cornelis Geplaatst op door  

Het afgelopen weekend was er rond de start van de Tour de France nogal wat te doen over een uitspraak van Lance Armstrong. Die zou beweerd hebben dat je de Tour onmogelijk kunt winnen zonder doping te gebruiken (zie bijvoorbeeld hier in de Volkskrant). Hij twitterde er echter zelf al gauw achteraan dat hij in de verleden tijd gesproken had, althans, zo begrijp ik zijn Tweet (@lancearmstrong, 29 juni):

For the record, there is a significant difference between WAS and IS. Past and present tense.

Interessant, was dit een kwestie van verkeerd begrepen werkwoordstijden ofzoiets? Ik ging op zoek naar wat hij echt gezegd had, althans, in de vorm waarin het is gepubliceerd: in Le Monde, in het frans dus. Dit is het fragment:

(Vraag:) Une des questions pourrait être : quand vous courriez, était-il possible de faire des performances sans se doper ?
(Armstrongs antwoord:) Cela dépend des courses que tu voulais gagner. Le Tour de France ? Non. Impossible de gagner sans dopage.

Nou heb ik maar 4VWO frans, maar gelukkig wel wat inzicht in tekst en interacctie – en dan is het me kraakhelder dat Armstrong hier praat over zijn eigen verleden. Dat begint heel duidelijk met het aanloopje naar de vraag: ‘quand vous courriez’ (’toen u wielrende’). Dat perspectiveert het antwoord. In de cruciale zin (‘Impossible de gagner sans dopage’) staat niet eens een werkwoord. Als Armstrong iets over het heden had willen zeggen, had hij dat, zoals dat heet, moeten ‘markeren’: nadrukkelijk moeten aangeven, door bijvoorbeeld iets te zeggen als ‘en dat is nog steeds zo’.

Wat laat dit zien? Volgens mij het tekort schieten van de journalistiek. In de eerste plaats rukt Le Monde de uitspraak van Amrstrong al uit zijn verband door de keuze voor de kop boven het artikel. Daar is alles wat het perspectief van de verleden tijd geeft, uit weggelaten.

In de tweede plaats: journalisten lezen dus kennelijk niet verder en nemen die kop klakkeloos over. In de Avondetappe van zaterdag wist geen van de aanwezige sportjournalisten hoe het zat, en Bert Wagendorp lulde zich eruit met iets vaags over hoe moeilijk de vertaling zou zijn. Voor zover ik na kan gaan, is dat onzin.

Mijn vertrouwen in de wielerjournalistiek is ernstiger beschaamd dat dat in de wielersport. Dat is al een tijdje zo, en dit soort incidenten maakt het niet beter.