Hieronder schreef ik over de reactie die ik naar Greenwheels had gestuurd uit onvrede over een mail. Ik kreeg meteen een aardige reactie; ze gaan ermee verder. Dus toen ik gisteren opnieuw een rare mail kreeg, heb ik nog een keer gereageerd.

Dit keer was het een nieuwsbrief-mail van ZAM waar ik op geabonneerd ben. Het onderwerp was ‘uitnodiging sneak preview TRIOMF’. Leuk, dacht ik, want die film wil ik graag zien, ik heb het boek gelezen en daar zelfs elders iets over geschreven.

Ik open de mail – gaat over iets heel anders, namelijk de African Millennials (in de mail ook nog een keer als Millenials geschreven). Hè, wat jammer. Ook googlen brengt me niet bij een sneak preview van Triomf. Mijn teleurstelling heb ik geuit in een mailtje aan ZAM.

Ach ja, foutje, en echt serieus tekstadvies is hierover amper te geven. Eentje dan: check, check en dubbel-check voordat je op ‘verzenden’ klikt!

Edit eventjes later – net ook al een reactie van ZAM – dat is toch wel heel netjes allemaal, dat ze zo snel reageren. Met excuses, het was het onderwerp van de vorige nieuwsbrief dat was blijven staan. Die preview heb ik dus gemist: die was afgelopen dinsdag. Oja, da’s waar ook, die avond kon ik niet…

Op 18 en 19 mei schreef ik op dit weblog twee posts over de rol van schrijftrainingen in organisaties. Vandaag maak ik het drieluik vol met een slotopmerking daarover: de baas hoort erbij. Ik bedoel daarmee dat een schrijftraining waarin medewerkers leren beter te schrijven alleen effectief is als hun leidinggevende, het management, de directie, zich ook laat trainen.

Doe de baas niet mee, dan is er een grote kans dat het effect van de training nihiel is, want:

• Afwezigheid van de baas is een duidelijk signaal dat andere dingen belangrijker zijn dan deze training. Dat pikken medewerkers zeer goed op: ‘deze training heeft niet de hoogste prioriteit’. Dus waarom zou je je er dan voor inspannen, en waarom zou je bijvoorbeeld naar een terugkombijeenkomst komen? Je baas kan er moeilijk wat van zeggen. Hij was er zelf ook niet immers.
• Het risico bestaat dat de baas andere eisen stelt aan de tekst of presentatie dan wat de medewerkers net in de training geleerd hebben. Concreet heb ik dat recentelijk meegemaakt bij een organisatie waarin de directie tijdens de trainingen een richtlijn verstuurde waarin stond dat memo’s maximaal 1 A4’tje lang mochten zijn. In mijn trainingen benadruk ik echter dat tekstvolume geen relevante maat is – ik heb dat op dit weblog al eens uiteengezet. Gevolg: deelnemers in grote verwarring. En tegen de richtlijnen van de directie leg ik het altijd af, natuurlijk.
• Het risico bestaat dat de deelnemers ook nog een ander signaal oppikken, namelijk dat van incompetentie in de ogen van hun baas. Immers, zij moeten kennelijk getraind worden, maar hijzelf niet. Zij kunnen dus iets niet goed genoeg, zijn niet goed genoeg – maar de baas zelf wel dan? Iets moet beter, en dat moet dus kennelijk door de werkvloer gebeuren. Een organisatieprobleem wordt zo afgewenteld op hun schouders. Dat past bij en versterkt een afstandelijke, afwentelende leiderschapsstijl. Baas: “Er klopt iets niet? Oh, doe maar een training. Als ik zelf maar niet aan de bak hoef… “

Op dit moment heb ik twee opdrachtgevers waarbij zoiets speelt, waarbij baas, directie, managementteamleden, niet komen opdagen bij de training. De medewerkers morren – in mijn ogen terecht. Ik hamer er bij mijn contactpersonen op hoe belangrijk de aanwezigheid is. Van de week dacht ik: misschien moet ik een volgende keer gewoon weigeren de training door te laten gaan. Mijn volgende opdrachtgevers zijn dus gewaarschuwd….