Louise Cornelis

Gister werd bekend dat de plannen voor een verplichte arbeidsongeschiktheidsverzekering voor zelfstandigen vorderen. Ik vind dat een interessant thema en ik vind het op zich goed dat zoiets in de maak is. Ik heb het wel eens zo geformuleerd: van niet-verzekerde vakgenoten heb ik twee keer last, nu omdat ze tegen een lager tarief met me kunnen concurreren, en later (mochten ze arbeidsongeschikt worden) als ik hun bijstand mee mag helpen ophoesten. Bovendien komen met een collectief systeem ook de moeilijker te verzekeren zelfstandigen aan hun trekken, zoals die met een ziekte of beperking, en in risicoberoepen zoals de bouw.

Voor mijzelf komt de verplichting als het ware te laat: ik heb een paar jaar geleden mijn AOV weloverwogen opgezegd, omdat ik het resterende risico tot mijn 67e wel kan dragen, uit eigen vermogen en dankzij een verdienende partner. Ik kan dat sowieso wel, en zeker als ik uitga van de beoogde uitkering in het voorstel: minimumloon. Met mijn winst uit onderneming haal ik precies het maximum aan te betalen premie, dus dat is dan toch straks € 195 per maand ophoesten uit solidariteit, niet voor mezelf. Nou goed dan, en als het nog even duurt, ontspring ik wellicht die dans.

Maar die solidariteit… de maximum premie betekent dat de nog beter boerende zelfstandigen relatief weinig betalen. Nou heeft een deel daarvan een BV, maar toch, helemaal kloppen doet dat niet, als je uitgaat van de sterkste schouders die de lasten moeten dragen. Al is het natuurlijk ook zo dat voor de rijke zelfstandigen minimumloon wel een grote terugval in inkomsten is.

Het lijkt mij dat deze regeling gericht is op een soort gemiddelde zelfstandige: niet te arm, niet te rijk, en zeker ook niet met iets ingewikkelds als ook nog loondienst erbij ofzoiets. Maar niemand is gemiddeld.

Bovendien vind ik dat er maar iets schraals tegenover die € 195 per maand staat: na een jaar een uitkering op niveau minimumloon. Mijn commerciële, niet-collectieve verzekering was beter. Ik zou eigenlijk iets meer verwachten voor zoveel geld, opgebracht door zoveel mensen.

Wat ik me tot slot ook nog afvraag: wie gaat straks bepalen of controleren of je wel echt arbeidsongeschikt bent? Dat is een notoir probleem bij de AOV’s op de vrije markt: dat het moeilijk is je recht te halen.

Ik ben benieuwd hoe het verder gaat.

Dit keer geen vakinhoudelijke post, maar over het reizen voor mijn werk. In de aanloop naar mijn verhuizing naar Kapelle heb ik het een aantal keren gezegd: het allerspannendste vind ik de trein. De Zeeuwse lijn is al een tijdje nogal krakkemikkig en er is dan geen ander alternatief dan de auto. Als ik om de haverklap met de auto naar de Randstad moet, of op de terugweg uit Dordrecht of Roosendaal opgevist moet worden door mijn echtgenoot, dan heb ik er toch echt wel een probleem bij in mijn zelfstandigenbestaan. Bij de kwaliteit van werk die mijn opdrachtgevers verwachten, hoort ook op tijd komen.

Ik heb al een beetje wat ondervangen door extra bepalingen in mijn voorwaarden op te nemen over het al dan niet productief kunnen benutten van mijn reistijd (een groot voordeel van de trein) en over het mogen omzetten van afspraken naar online in geval van reis-overmacht. Ook vermijd ik afspraken in de vroege ochtend, omdat ik dan alleen reservemarge in kan bouwen door nog vroeger op te staan, met het risico dat dat voor niks is. Later op de dag kan ik het aankijken en zo nodig eerder vertrekken.

Gister moest ik voor het eerst sinds mijn verhuizing voor werk naar de Randstad – twee afspraken ’s middags in Rotterdam. Er reden geen treinen tussen Roosendaal en Dordrecht vanwege een breuk in de bovenleiding. Dat gaf even stress, maar al gauw had ik uitgeknobbeld dat ik via Breda kon reizen met de trein die over de hogesnelheidslijn naar Rotterdam gaat. Dat scheelt niet veel tijd, dat was leerzaam. Het was alleen wel druk.

Op de terugweg leek het erop dat het probleem net hersteld was en dat ik de eerste trein zou hebben die weer gewoon naar Zeeland door kon rijden. Zo stond het in de NS-app en op het bord op het perron. Ik heb daarom de trein naar Breda laten gaan. Helaas strandden we toch in Dordrecht. Daar had de NS ‘stopbussen’ in de aanbieding – voor een enorme meute reizigers. Met een paar andere  Zeeuwen besloten we om terug te reizen naar Rotterdam en alsnog via Breda te reizen. Dat was nog best wel gezellig, maar het betekende wel een uur vertraging – die te voorkomen was geweest. Uiteindelijk heeft de storing nog uren langer geduurd.

Nou, zal ik maar zeggen: een goed begin… Ik ga inventariseren hoe vaak ik problemen ondervind op het spoor hiervandaan. Eens kijken of ik de streefwaarde van de NS van zo’n 90 procent ga halen. Op dit moment sta ik, met de privé-reizen erbij, op 62,5 procent. Eén keer (12,5 procent) reed de trein helemaal niet – toen moesten we naar Rotterdam voor de overdracht van ons oude huis, en dat werd dus de auto.

Ik heb gister mijn afspraken keurig netjes gehaald en een prima middag in Rotterdam gehad. Uiteindelijk was het daarna lekker om in de rust en ruimte van Kapelle terug thuis te komen. Ik heb het hier erg naar mijn zin. Klein voordeeltje van de vertraging is nog dat ik het geld voor m’n eersteklas kaartje zonder korting terug kan vragen. En ik heb een leuk vaktijdschrift zitten lezen. Helemaal uit!

De afgelopen weken ben ik en is mijn bedrijf verhuisd naar Kapelle. Dat is allemaal goed gegaan, en geheel volgens plan pik ik vandaag de draad van het werken weer op. Dus dit is mijn eerste post op dit blog vanuit mijn fijne nieuwe werkkamer. Met als leuk extraatje waar ik me al maanden op verheug: ik hoor af en toe het ping-ping-ping van de overweg hier net verderop en als ik me uitrek, kan ik de trein zien rijden. 

Hier nog wat observaties van de verhuistijd. Ik houd van tekst in de openbare ruimte, welnu, in dit dorp kom je – gelukkig – niet om de beroemdste persoon heen die er geboren is: Annie M.G. Schmidt. Er zijn diverse sporen van haar, in beeld (van Fiep Westendorp) en tekst. Dit fragment, in het schitterende fietstunneltje onder het spoor door, vol met teksten en tekeningen uit haar werk, fotografeerde ik toen ik de nieuwe werkkamer aan het schilderen was:

Verder is het dialect hier duidelijk aanwezig. Ik ervaar de omgeving als soort-van tweetalig, met sprekers van standaardnederlands met of zonder accent, en echte dialectsprekers, en die laatste groep switcht naar ‘met accent’ in contact met anderen. Interessant, ik heb nog niet eerder in een omgeving gewoond waar het dialect zo’n rol speelde. Schriftelijk heb ik er nog niet veel van gezien, op dit bordje na:

En de vele straatnamen op -wegeling, zoals deze:

Gekke straatnamen hebben ze hier wel meer, dit is het snelfietspad naar Goes:

Maar je kunt hier ook – serieus – wonen in Floddertje, stampen door de Stampertjes, of lopen door de Petteflet:

En dan tot slot deze – we hebben veel op en neer gereden tussen het oude en het nieuwe huis, en dit zagen we vanuit de auto toen we terugkwamen van het schoonmaken van het oude: