Zoals ik op dit weblog al had verteld, ben ik bezig geweest met het schrijven van twee wetenschappelijke artikelen op basis van het piramideprincipe-onderzoek van de afgelopen jaren. Zoals dat gaat in de wetenschap, zijn de artikelen doorgestuurd naar elk twee anonieme reviewers. In de afgelopen weken heb ik hun werk teruggekregen.

De reviews zijn alle vier negatief, van ‘een beetje’ tot ‘heel erg’. Het grotere artikel, voor een tijdschrift, is daarmee afgewezen en dat leg ik voorlopig in de koelkast. Het andere, grotere, voor een conferentiebundel, wil de redactie toch graag hebben en dat ga ik dus herschrijven.

Afwijzingen en kritiek op de stukken, ach, dat kan ik wel hebben. Het komt ook niet helemaal onverwacht. De manier waarop heeft me echter wel geschokt: twee van de reviews schenden mijn fatsoensnormen, in toon en aanpak, en ze zijn geen van vieren ook maar in de verste verte constructief. Het is natuurlijk bekend dat het zo gaat, hè, in de wetenschap, en dat het proces van anoniem reviewen zijn nadelen heeft (zie hier bijvoorbeeld), maar ik was er persoonlijk nooit zo mee geconfronteerd geweest.

Een wereld waarin het kennelijk normaal is om het werk van goedbedoelende vakgenoten zo te behandelen… tsja. Ik zit de hele tijd met dat prachtige nummer ‘Heel andere wereld’ van De Dijk in mijn hoofd! (songtekst, muziek)

Nouja, wordt vervolgd – over dat ene artikel dat er (waarschijnlijk) wél gaat komen dus.