Het is alweer een tijd geleden dat ik me voor het laatst hier op het blog druk maakte over ‘makkelijke taal’: in februari 2024 constateerde ik dat zinnetjes op B1-niveau niet zomaar tot een begrijpelijke tekst leiden. Ik kwam vandaag via wat omzwervingen die begonnen op een stuk op Neerlandistiek.nl terecht bij een blogpost van Marc Kregting (kende ik nog niet), en die fileert het ‘Oplichtings ABC’ (ja, met spatie) in makkelijke taal van ABN AMRO. Onder meer om iets wat ik ook maar niet wil snappen: waarom het begrijpelijker zou zijn om elk zinnetje op een nieuwe regel te beginnen. Inderdaad: de tekst lijkt op een gedicht, zeker in de originele vorm.

In de blogpost verwijst Kregting naar een column van Maxim Februari die ook al grote moeite had met het begrijpen van die simpele zinnetjes. Vooral herkenbaar vond ik dat Februari zich afvroeg hoe je weet of ‘het klopt’, in:

Scan je een QR-code? Kijk dan goed wat er op je scherm staat. Betaal pas als het klopt.

Dat doet mij denken aan mijn ervaring met die tekst toen in 2024: ik kan de zinnen wel snappen, maar ik blijf achter met vragen. Toen concludeerde ik: niet begrijpelijk, niet goed, en nog kleuterig ook. 

Met mijn beroepsdeformatie springt de gekozen structuur in het oog. Die is namelijk op alfabet van moeilijke woorden – die je niet hoeft te onthouden, want het gaat om het doorzien van trucs van oplichters. Maar je moet wel de naam weten om een bepaalde vorm van fraude op te zoeken, en daarvoor moet je ook nog vlot uit de voeten kunnen met het alfabet, inclusief Engelse woorden en klanken (phishing). Dat lijkt me bepaald niet intuïtief en ook niet het meest praktisch om weerbaar te maken tegen fraude. Dan zou ik toch eerder denken aan een structuur die hangt aan ervaringen of aan adviezen.

 Nou goed, ik dacht de afgelopen jaren wel eens dat het hameren op B1 op z’n retour was. Kennelijk toch niet, helaas, maar goed dat er mensen kritisch op zijn.