Ik hoorde nog een leuke anekdote van iemand (Tom, bedankt!) die als stadsverslaggever in Amsterdam had gewerkt. Het was zijn taak om de stapels disstertaties die ze op de redactie met regelmaat van de twee Amsterdamse universiteiten kregen aangeleverd, op de aanwezigheid van nieuws te onderzoeken. Daarbij ontdekte hij dat, zo er al iets nieuwswaardigs in het proefschrift stond, dat niet te vinden was in het laatste, meestal wat korte hoofdstuk ‘conclusies en aanbevelingen’. Die conclusies en aanbevelingen waren zo globaal en vaag dat een journalist er niets mee kon, en ze waren eigenlijk ook niet in relatie te brengen tot de probleemstelling van het onderzoek.

Toen zei hij:

De enige manier om het nieuws te achterhalen bleek het volledig doornemen en eigenlijk het analyseren te zijn van het veel langere, daaraan voorafgaande hoofdstuk, namelijk de resultaten. Daaruit kon je soms heel leuke dingen halen.

Tsja. Het sluit aan bij de ervaring die ik heb met slecht gestructureerde adviesrapporten. Dan sla ik de bladzij om naar de ‘conclusies en aanbevelingen’ en dan denk ik ‘huh, ging het daarom?’ Of ik laat trainingsdeelnemers de hoofdboodschap zoeken in zo’n rapport, en dan vinden ze hem niet, of ze vinden allemaal een andere…

Goed gestructureerde teksten… ze zijn zeldzaam! En één check die je zelf altijd kunt doen, is iemand anders de hoofdboodschap in je tekst te laten zoeken. Geef hem/haar daarvoor 30 seconden. Niet gelukt? Dan heb je nog werk te doen!