Ik las gister met interesse de verklaring van de UCI waarin die bekendmaakt dat de dopingzaak rond Froome wordt gesloten. Als wielerliefhebber vind ik het inhoudelijk interessant (en zorgelijk), maar tijdens het lezen ging het bij mij qua schrijven en piramideprincipe ook ernstig jeuken – ik kon mijn leeservaring meteen ’s middags in een training gebruiken om te illustreren dat een beschrijving van het proces iets anders is dan argumenteren.

Want dat is wat het stuk doet: het beschrijft het proces dat de schrijvende partij (de UCI) doorlopen heeft om tot de conclusie te komen dat ‘Mr Froome’s sample results do not constitute an Adverse Analytical Finding’. Belangrijkste punt dat de UCI lijkt te willen maken is dat het echt nodig was dat deze zaak zo lang gesleept heeft. 

Maar als ik lees dat Froome wordt vrijgesproken, wil ik maar één ding weten: waarom? Het enige in de verklaring dat daarover iets prijsgeeft is dat er ‘experts’ zijn geconsulteerd.

Tsja. Dat heet autoriteitsdrogreden. En nog van het slechte soort ook, want er staat niks over wat die experts dan gezegd zouden hebben.

Nou zit er achter deze verklaring natuurlijk een heel gevoelig steekspel, op z’n minst tussen UCI, Froome’s ploeg Sky (rijk en machtig) en de Tour-organisator ASO. Mogelijk is de verklaring bewust niet inhoudelijk, bewust een rookgordijn. Goed voor de geloofwaardigheid van de wielersport is dat niet.

Maar de verwarring tussen proces en argumentatie komt vaker voor. Sterker nog: eigenlijk is de standaard manier van redeneren in wetenschappelijke betogen die van het beschrijven van het proces: ik heb die-en-die stappen gezet en DUS mag ik concluderen dat… Dat is iets anders dan een conclusie beargumenteren.

In de wetenschap zijn redenen om het proces te beschrijven (al valt me ook in die teksten wel eens op dat er op de inhoudelijke argumentatie wel wat is aan te merken, maar dat terzijde). Maar in de praktijk zitten lezers veel meer met een waarom-vraag dan met de vraag ‘en hoe ben je daartoe gekomen?’

Die vraag, dus die naar het proces, is een vraag gericht op de schrijver: hé, schrijver, wat heb jij gedaan? Lezers zijn daarin over het algemeen niet zo in geïnteresseerd, het gaat hen niet om de schrijver maar om hun eigen belang. Bovendien: als het leken zijn, kunnen ze het proces (de methodologie) niet eens op waarde schatten. 

Lezers willen al dan niet overtuigd worden, en daarvoor moet je argumenteren. Hun waarom-vraag beantwoorden dus. Niet met drogredenen, maar deugdelijk. 

Anders overtuig je ze niet. Zoals ik nu niet overtuigd ben van Froome’s onschuld.