Leuke blogpost van Kiezel Communicatie: over dat het niet opschiet als een schrijfadvies alleen maar zegt wat je níet moet doen. Dat is iets waar ik me ook wel eens over heb uitgelaten. Sterker nog: mijn scriptie (1991) ging er al over dat de lijdende vorm vaak al een alternatief is voor een schrijver die ‘ik’ zeggen (of iets dergelijks) wil vermijden. Dan moet die dus ook nog de lijdende vorm vermijden, tsja, dat vraagt wel heel veel schrijfcreativiteit. Als dat al niet tot writer’s block leidt, worden de formuleringen er meestal niet beter op. Een schrijver is meer geholpen met wat er wél kan.

Neemt niet weg dat ‘De bereiding van de paella vindt plaats in een partytent’ dan wel ‘de paella wordt in een partytent bereid’ zinnen zijn met een andere strekking en gebruiksmogelijkheden dan het bepleite ‘Carola bereidt de paella in een partytent’ – want in die laatste zin staat ineens Carola centraal, en wat moeten we daarmee, als de bereider van die paella er eigenlijk niet toe doet? Zo helemaal los, zonder context, is eigenlijk geen enkele zin goed te herschrijven of te beoordelen. Algemene schrijfregels bestaan dan ook niet. En absolute moetens en magniets al helemaal niet!