Nog één observatie in het ‘lijntje’ van de afgelopen weken op dit weblog over de relatie tussen schrijven en denken en de moeite die dat kost (zie o.a. deze post). Een tijdje terug vertelde een opdrachtgever me dat hij een erg fraai compliment had gekregen van zijn cliënt. Die had namelijk gezegd dat het adviesrapport ‘self-explanatory’ was: vanzelfsprekend, voordehandliggend.

Mijn opdrachtgever zei erbij dat dat alleen maar kon op twee voorwaarden:

1. Hij had zelf inderdaad een heleboel denkwerk verricht, om de analyse ’tot in de puntjes’ uit te denken, gericht op de vraag en het belang van de cliënt. Dat was een grote moeite geweest, maar dat levert dus die transparantie op voor de cliënt. Dáárom lever je die inspanning.
2. De analyse moet inhoudelijk goed zijn. Als je geen goede data hebt, kun je nooit tot een goed verhaal komen. Inderdaad.

Dan werk je knetterhard, en dan zegt je cliënt: ‘maar dat ligt toch voor de hand?’ Dat kan ondankbaar lijken, maar is het dus juist niet. Het is toch echt veel beter dan dat je cliënt zegt (of stiekem denkt): ‘ik snap er niks van, maar het zal wel’. En dat kan gebeuren bij slechte of slecht geschreven adviezen!