Afgelopen week een bijzonder leuk schrijfboek gelezen: Zin. Lust in je leven door schrijven, van Geertje Couwenbergh. Het is vorig jaar verschenen, en ik vind het gek dat ik het niet eerder ontdekt heb – ik kwam erachter door een artikel in Schrijven Magazine. Het zit namelijk precies midden in één van mijn belangstellingsgebieden, eentje waar ik het op dit weblog ook wel over heb: de rol die schrijven kan spelen in je persoonlijke ontwikkeling. Schrijven kan bijvoorbeeld je creativiteit bevorderen, therapeutisch heilzaam zijn en je helpen bij zingeving.

Dat laatste, zingeving, is het centrale thema van dit boek, maar die andere mooie effecten van schrijven komen er ook in aan de orde. Ik denk zelfs dat Couwenbergh best durft te beweren dat schrijven je helpt op je spirituele pad. Of althans háár heeft geholpen. In het boek legt ze namelijk regelmatig een link tussen schrijven enerzijds en mediteren en de wijsheid van (vooral) het Boeddhisme anderzijds.

En dat klinkt dan misschien ofwel zwaar, ofwel zweverig, maar dat is het juist helemaal niet. Nouja, je moet een heel klein beetje van schrijven houden en/of je het effect ervan kunnen voorstellen (ik denk niet dat het voor iedereen zo kan werken als in dit boek). Verder is Zin juist vlot en aards. Het gaat er bijvoorbeeld óók over hoe lastig het is om te gaan schrijven als er nog een berg wasgoed op je ligt te wachten.

En het is dusdanig vlot geschreven dat ik me af en toe net een tikje oud ervoor voelde. Maar dat heb ik echt veel liever dan te zijïg!

Anders dan twee bekende methoden op dit gebied (Artist’s Way en Creatief dagboekschrijven) maakt Couwenberg een duidelijk onderscheid tussen het dagelijkse schrijven dat je doet voor je eigen ontwikkeling, en dat wat je doet om gelezen te worden. Die eerste vorm staat voorop, maar uiteindelijk schrijf je toch óók om gelezen te worden – iets wat ik wel herken, en dus miste in die andere twee methoden.

Nou is Zin ook niet echt een volledig uitgewerkte methode, het is vooral een boek met ideeën voor schrijfoefeningen en gedachten over de manier waarop schrijven, de kunst van aandacht, een rol kan spelen bij het ‘liefde en zin ontdekken in wat er altijd al was’ (p. 12).

Maarja, dat klinkt wél zweverig. Het lukt mij minder goed om te verwoorden wat schrijven nou precies doet dan haar (zegt mijn interne criticus). Daarom ben ik ook best een beetje jaloers: zo’n boek als dit had ik zelf wel willen schrijven!