Een week of zes geleden schreef ik een post op dit weblog met daarin mijn trainingsaanbod. Leuk, iets van een training schriftelijke communicatie, zeker als die heel verantwoord is enzo… Maar waarom zou een organisatie daarin investeren? Ja, omdat de eigen mensen daar beter van gaan schrijven. Maar is dat nou zo belangrijk – belangrijk genoeg om een trainer voor in te huren en mensen enkele dagdelen lang voor vrij te maken? Schrijven is toch alleen maar een middel, en geen doel – tenzij je tekstschrijver bent van beroep, maar daar gaat het natuurlijk meestal niet om. Dus waarom investeren in het verbeteren van de schrijfvaardigheid van medewerkers?

Ja, schrijven in organisaties is een middel, geen doel. Er zijn met beter schrijven wel twee échte doelen te bereiken:

1. Het verbeteren van de besluitvorming (kwalitatief beter of efficiënter).
2. Het vergroten van de klantgerichtheid.

Als een organisatie doel 1 wil bereiken, is een training gericht op het schrijven van interne nota’s en andere beslisstukken. Bij doel 2 gaat het vooral om de externe communicatie, bijvoorbeeld om rapporten en brieven. De twee doelen kunnen ook samen gaan; in grote lijnen zijn de principes voor goed schrijven hetzelfde.

Wel is het altijd belangrijk na te gaan of het middel (schrijftraining) wel dé weg is naar het doel (1 of 2). Enerzijds is dat dan de vraag of er geen effectievere middelen zijn.  Voor het tweede doel is bijvoorbeeld het uitbesteden van de schrijftaak een reële optie: als een tekst echt belangrijk is, echt klangericht moet zijn, is het werk voor iemand die van schrijven zijn vak heeft gemaakt.

Anderzijds is het de vraag of er op de weg naar het doel obstakels zijn die het middel onwerkzaam maken. Vooral die laatste vraag wordt bij schrijftrainingen te weinig gesteld. Dan heb je een training gehad, maar dan zegt je baas een keer ‘zo doen we dat hier niet’ en dan is je training voor niets geweest. In die organisatie speelt dan een leiderschapsprobleem, en daar is niet tegenop te trainen. Wel kan een training dienst doen als instrument om obstakels op te sporen – meer daarover later deze week.