Laatst hoorde ik bij een overheids-instelling iemand zeggen ‘ik ben het wel niet eens met het advies, maar als dat is wat ze willen horen, schrijf ik het wel op.’ Het deed me denken aan soortgelijke verzuchtingen van schrijvende professionals bij de overheid. Bij een gemeente heb ik een keer een gesprek gehad waarna mijn indruk was dat de schrijvende professionals zich bijna als ghost writers gedroegen: notulisten van andermans mening. Die ander, die ‘ze’, dat is dan altijd een hoger geplaatste, iemand met politieke, bestuurlijke of leidinggevende verantwoordelijkheid.

Ik kom die houding in het bedrijfsleven nooit tegen. Ik vraag af wat het verschil uitmaakt. Is het de bureaucratische hiërarchie? Heeft de overheid een grotere variatie aan meningen in dienst, waar het bedrijfsleven meer uniformiteit recruteert en/of ‘kweekt’? Is (of lijkt) het speelveld in het bedrijfsleven eenduidiger?

In elk geval: ik vind het een onprettige en zelfs onethische houding. Ik snap het wel, hoor, daar niet van, maar je zal maar hoogopgeleide professional zijn met jarenlange expertise op je vakgebied, en dan moeten opschrijven wat ‘ze’ denken, ook al heb je goede redenen om het er niet mee eens te zijn. Ik zou dat niet uithouden ook, geef mij maar de obligation to dissent. Je zou het samen moeten uitvechten, is mijn mening. Daar kunnen beide partijen wat van leren, en het verhoogt de kwaliteit van het advies. Juist ook in de maatschappelijke context waar overheden in werken, waar jouw mening ongetwijfeld vaker voorkomt.

Maar voor dat soort discussies nemen ‘ze’ geen tijd, hoor ik dan. Of vragen de professionals die tijd niet?