De persconferentie van gister vond ik wel een tragisch dieptepunt  in de geloofwaardigheid van Rutte en De Jonge. Dat kon ook bijna niet anders, kort na Ruttes moties van wantrouwen/afkeuring, het lekken en weer terug moeten trekken van 21 april als datum waarop de terrassen open zouden mogen en de tromboseproblemen van de vaccins. Ik keek dan ook eigenlijk vooral weer vanuit vakinhoudelijke interesse. Hieronder de punten die mij bij Rutte het meest opvielen als ongeloofwaardige argumentatieve keuzes, iets soortgelijks zou ook kunnen voor De Jonge.

• De loze beloften van de zoveelste routekaart of openingsplan of hoe het nu ook heten mag, en dat het einde nu echt, maar dan ook écht, in zicht is. Dat er op 28 april weer meer kan, als dan de piek van de derde golf voorbij is – maar die is nog niet eens bereikt, zo begrijp ik van de deskundigen die ik volg op Twitter. Je weet sowieso eigenlijk nu al dat je die datum kan schudden, want ziekenhuisopnames volgen de besmettingen en die dalen niet, dus zullen de ziekenhuiscijfers ook niet dalen. Weer een worst voor de neus, al vraag ik me af of er nog iemand is die er iets van gelooft. En dan Rutte maar klagen dat die datum van 21 april voor de terrassen ‘een eigen leven’ is gaan leiden…. 
• Het ontwijken van de verantwoordelijkheid. Rutte begon bijvoorbeeld met het aanhalen van een ziekenhuisbestuurder die schreef over de twee werelden waarin hij leeft: buiten het ziekenhuis, waarin mensen op terrasjes willen zitten, en binnen het ziekenhuis, waarin mensen zich uit de naad werken voor de derde golf. Rutte herkende die twee werelden, zei hij, en het kabinet worstelt ermee. ‘Ja,’ dacht ik, ‘en dat dat zulke tegengestelde werelden geworden zijn, dat heb je zelf mee in de hand gewerkt – bijvoorbeeld door zo’n hoog aantal besmettingen te accepteren, en mensen al maandenlang worsten voor de neus te houden over versoepelingen.’ Ik denk daarbij ook regelmatig dat de framing waar ik me al een jaar aan stoor, van de kwetsbaren die suggereert dat er ook onkwetsbaren zijn, hier een rol in speelt. Die tweedeling wordt er al meer dan een jaar ingepeperd en zet die twee groepen tegen elkaar op. Terwijl de crux van een besmettelijk virus is dat we er allemaal verantwoordelijkheid in hebben.
• Misplaatste superioriteit. De hele persconferentie lang vond ik dat het klonk alsof het veel beter gaat dan dat het gaat, en op twee momenten van Rutte schoot dat echt door:
  • ‘Net als de landen om ons heen’ (3’15) – oja? In Duitsland liggen de besmettingen lager, het VK is daadwerkelijk aan het versoepelen na een zeer succesvolle vaccinatiecampagne, Denemarken doet het op alle fronten beter. Nederland is niet ‘net als de landen om ons heen’, Nederland doet het relatief slecht, met de torenhoge viruscirculatie en het lage vaccinatietempo. 
  • Het moment waarop ik me verslikte: rond 6’45 zegt Rutte ‘kijk eens hoe ver we met elkaar zijn gekomen’. Pardon? 20.000 doden and counting, een overbelaste zorg, uitgestelde andere zorg, een maandenlange kwakkellockdown, grote polarisatie, steeds meer psychische problemen, mensen die het virus niet serieus nemen (vgl. deze interessante observatie van Sharon van Rouwendaal gister), steeds minder draagvlak voor de maatregelen, de vaccinatie-traagheid en -chaos… en daar moeten we trots op zijn?

Dan was er natuurlijk ook nog het bordje met de basismaatregelen. Goed idee! Alleen maar een jaar te laat!

Edit: net wordt me op Twitter nog iets helder: de groepsimmuniteit is terug van weggeweest en als je door die bril kijkt, doet Nederland het natuurlijk inderdaad goed/beter dan Duitsland. Misschien verklaart dat iets van het positieve beeld in de persconferentie. Tsjonge. De prijs aan doden, zieken (ernstig en/of landurig) en andere schade is wel heel hoog.