Had ik het vorige week over woorden, nog één zo’n observatietje dan, dit keer over een afkorting die gister veel in het nieuws was: ZZP’er.  Ik ben dat zelf ook, maar ik vind het een akelige term. Daar zijn volgens mij twee redenen voor:

• Toen ik ruim 10 jaar geleden voor mezelf begon, was ZZP’er alleen van toepassing op zelfstandigen in de zorg en het vervoer – sectoren waarin de meeste zelfstandigen daar niet helemaal uit vrije wil voor kozen, maar eerder gedwongen werden door de omstandigheden. Ze ‘mochten’ dan ontslag nemen om als zelfstandige ingehuurd te worden door hun voormalige werkgever. Dat was natuurlijk vaak een bezuinigingstruc. Een zelfstandige in de zakelijke dienstverlening en andere vrijere beroepen was toen dus geen ZZP’er, maar een free-lancer, ondernemer of gewoon alleen ‘zelfstandige’. Aan ZZP’er is voor mij altijd dat wat nare, zielige van toen blijven kleven, ook toen de term in de loop der jaren werd opgerekt.
• Ik vind het ‘zonder personeel’ in de term raar: alsof mijn manier van werken gedefinieerd wordt door het gegeven dat ik geen personeel heb. Dat is sowieso negatief, die nadruk op wat ik níet heb, en wat mij betreft ook niet het meest karakteristieke. De eerste Z is dat veel meer – wat mij betreft noemt men deze beroepsgroep dan ook simpelweg ‘zelfstandigen’.

Wat er dan nog bijkomt is dat de term niet zo veelzeggend is. Bijvoorbeeld: voor de Belastingdienst telt of je ‘ondernemer‘ bent of niet, en de rechtsvorm is meestal die van de ‘eenmanszaak‘. Dat zijn belangrijkere begrippen. Daarmee voorkom je bovendien dat jezelf met een afkorting aanduidt, want dat vind ik puur om talige redenen ook niet zo fraai.

Dus, wat mij betreft: ZZP, weg ermee!