Afgelopen weekend was ik naar Buitenkunst, wat ik elk jaar doe (zie blogpost van 2013 en dan via links terug), meestal voor een hele week, dit keer maar voor twee dagen workshops. De hele weken vind ik leuker, zo kan ik concluderen, maar toch was het ook dit keer weer de moeite waard. Op vrijdag heb ik gezongen, wat ik leuk vind om te doen  maar wat voor mijn werk hooguit als relevantie heeft dat presenteren ook met je stem is – een heel enkele keer doe ik wel eens wat stemvormingsoefeningen met een groep als het over presenteren gaat.

Op zaterdag heb ik wél geschreven, want het bloed kruipt waar het niet gaan kan, bij docent Anja Sicking. Ze had een kort verhaal meegenomen van Lydia Davis waarin die op een bijzondere manier onder woorden brengt dat je in het leven weliswaar leert van je fouten, maar dat je juist de heel belangrijke dingen maar één keer doet, zodat je ze een tweede keer niet beter kunt doen op basis van die eerdere lessen. Je trouwt bijvoorbeeld maar één keer voor de eerste keer, en je begraaf maar één keer je moeder. Het verhaal bestaat uit maar vijf zinnen, die steeds langer worden. De laatste zin luidt:

Als je je moeder een tweede keer kon laten doodgaan zou je misschien voorbereid zijn op het vechten voor een privékamer met niemand anders erin die televisie lag te kijken terwijl ze doodging, maar als je was voorbereid op zo’n gevecht, en het aanging, zou je je moeder misschien opnieuw moeten verliezen om genoeg te weten om hun te vragen haar gebit er op de juiste manier in te doen en niet op de verkeerde voordat je haar kamer binnenging en haar voor de laatste keer zo raar zag grijnzen, en dan nóg een keer om te zorgen dat haar as niet weer in zo’n doodgewoon soort luchtpostkoker werd begraven waarin ze naar de begraafplaats in het noorden was verstuurd.

Een lichte én tragische manier om het gebrek aan tweede kansen te beschrijven. Dat zijn we ook gaan proberen, en dat was leuk om te doen. Mijn eindresultaat is nog niet geschikt om hier te delen, maar wellicht komt dat er nog wel eens van.

Lange zinnen – ze zijn ‘uit’, kort is de mode. Maar Davis’ zinnen doen het wel, al is het alleen maar omdat je zo iemands denken hoorbaar maakt. Ik houd wel van lange zinnen, als ze hun werk goed doet. Ook al betekent het dat je ze twee keer moet lezen omdat ze niet in één keer alles prijsgeven. Voor een zakelijke tekst zou ik dat afraden. Maar voor zo’n kort verhaal: heerlijk. Om te lezen, én om te schrijven!